Ο τελικός που δεν ίσχυσε ο «νόμος του Λίνεκερ»: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».
Μετά την αποτυχία στο Μουντιάλ του 1982 και το χαμένο τελικό από τους Ιταλούς του Πάολο Ρόσι (που το πήραν πανάξια έχοντας αποκλείσει την πιο ταλαντούχα ομάδα Βραζιλία που κατέβηκε ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο με Σόκρατες, Ζίκο, Φαλκάο, Έντερ αλλά έναν κίπερ «μανταλάκια») οι Γερμανοί ήθελαν όσο τίποτα άλλο την κούπα το 1986.
Όμως η Αργεντινή με τον Μαραντόνα στα ντουζένια του, ήθελαν το Μουντιάλ για να ανυψωθεί ξανά το εθνικό φρόνημα, μετά τον ατυχή για αυτούς πόλεμο των Φώκλαντς. Οι Άγγλοι ήλθαν από χιλιάδες μίλια μακριά και τους κατατρόπωσαν στο πεδίο της μάχης. Στην ποδοσφαιρική αρένα τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά.
Το 1986 λοιπόν, οι 24 ομάδες που πήραν μέρος, χωρίστηκαν σε έξι γκρουπ των τεσσάρων, από όπου θα προκρίνονταν στα νοκ-άουτ οι δυο πρώτες κάθε ομίλου και οι τέσσερις καλύτερες τρίτες, έτσι ώστε να συμπληρωθούν οι 16 που θα συνέχιζαν στο τουρνουά.
Η Αργεντινή τερμάτισε πρώτη στον όμιλο με Ιταλία, τη Βουλγαρία και τη Νότια Κορέα, με δύο νίκες και Χ με την Ιταλία.
Η Γερμανία από τη μεριά της, κληρώθηκε στον πέμπτο όμιλο, μαζί με τη Δανία, την Ουρουγουάη και τη Σκωτία. Με Χ με την Ουρουγουάη, νίκη με ανατροπή επί της Σκωτίας και ήττα από τη Δανία του Λάουντρουπ, πέρασε ως δεύτερη στη φάση των νοκ-άουτ.
Στη φάση των «16», τόσο η Αργεντινή, όσο και η Γερμανία, δυσκολεύτηκαν από τις αντιπάλους τους και πέρασαν αμφότερες στα προημιτελικά με το ίδιο σκορ: 1-0. Η παρέα του Ντιέγκο αντιμετώπισε την Ουρουγουάη του Έντσο Φραντσέσκολι και πήρε τη νίκη με το γκολ του Πέδρο Πασκούγι. Οι Γερμανοί τα είδαν όλα από το Μαρόκο: απέφυγαν την παράταση μόλις στο 87΄με γκολ του παικταρά Λόταρ Ματέους.
Στη φάση των «16» η Γαλλία θα πετάξει έξω την πάντα διεκδικήτρια Βραζιλία και ο δρόμος για την Αργεντινή μοιάζει πιο εύκολος, από τη στιγμή που η παράδοση θέλει όταν γίνεται το Μουντιάλ στην Αμερική να το κατακτά χώρα της (λατινικής) Αμερικής.
Στη φάση των «8» είχαμε δυο μεγάλα παιχνίδια. Η Γερμανία αντιμετώπισε τους διοργανωτές Μεξικάνους του Ούγκο Σάντσες και του σημερινού προπονητή Χαβιέρ Αγκίρε. Το ματς έληξε 0-0, η παράταση επίσης και η ομάδα του Φραντς Μπέκενμπαουερ πήρε την πρόκριση στα πέναλτι με 4-1.
Στο άλλο μέτωπο, η Αργεντινή αντιμετώπισε την Αγγλία, σίγουρα στο πιο διάσημο ματς στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Ήταν το ματς με το «χέρι του Θεού», ένα σαφώς αντικανονικό γκολ του Μαραντόνα, που ακόμη και σήμερα αποτελεί τεράστιο ερώτημα πως δεν το είδε ούτε ο βοηθός, ούτε ο πρώτος διαιτητής.
Τέσσερα λεπτά μετά την κλοπή, ο Ντιέγκο είπε να αποζημιώσει το παγκόσμιο κοινό: πήρε τη μπάλα πίσω από τη σέντρα, πέρασε ακόμη και τη βασίλισσα Ελισάβετ, μαζί και τον Σίλτον, βάζοντας το καλύτερο γκολ του 20ού αιώνα.
Οι Άγγλοι μπόρεσαν να μειώσουν στο 81′ με τον Γκάρι Λίνεκερ, όμως το τελευταίο σφύριγμα βρήκε νικητές τους Αργεντίνους που με αυτό το 2-1 πήραν το εισιτήριο για τα ημιτελικά. Εκεί τα ζευγάρια ήταν τα εξής: Δυτική Γερμανία – Γαλλία και Αργεντινή – Βέλγιο. Οι Γάλλοι ήθελαν να πάρουν ρεβάνς για τον ημιτελικό του 1982, τόσο για τον αποκλεισμό τους στα πέναλτι, όσο και για το δολοφονικό χτύπημα του Σουμάχερ εναντίον του Μπατιστόν, κάτι που έδωσε στον Γερμανό τερματοφύλακα το προσωνύμιο του «χασάπη της Σεβίλλης».
Όμως οι «τρικολόρ» που πήραν και το Ευρωπαϊκό το 1984 δεν είχαν τη δυναμική του 1982 και παρά το γεγονός ότι πάλεψαν, υπέκυψαν τελικά 2-0 Αντρέας Μπρέμε (9′) και Φέλερ (89′). Οι Γερμανοί της Δύσης, για δεύτερη σερί διοργάνωση έφταναν στον τελικό του Μουντιάλ. Στον άλλο ημιτελικό, η Αργεντινή αντιμετώπισε την αποκάλυψη του τουρνουά, το Βέλγιο των Σίφο, Πφαφ, Γκέρετς, Κέλεμανς και Βερκότερεν. Όμως ο Μαραντόνα ήταν σε οίστρο, όντας αποφασισμένος να αποδείξει σε όλους ότι αυτός ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο. Με δυο δικά του τέρματα στο δεύτερο ημίχρονο (51′ & 63′), έδωσε τη νίκη στην Αρτζεντίνα και μαζί το εισιτήριο για τον τελικό, οχτώ χρόνια μετά το 1978 και το Μπουένος Άιρες.
Αν αναρωτιέται κανείς γιατί σε ένα παίκτη που βρέθηκε να έχει κάνει χρήση ναρκωτικών και πολλές άλλες «αμαρτίες» και να του συγχωρούνται τα πάντα, πρέπει να έχει υπόψη του το ματς που παίχτηκε στις 29 Ιουνίου, στο στάδιο Azteca της Πόλης του Μεξικού.
Οι Γερμανοί έκοψαν το βήχα στον Ντιέγκο. Οι επελάσεις του κόβονταν με τάκλιν στην καρωτίδα. Οπότε έπρεπε να βρει τρόπο να αξιοποιήσει τους συμπαίκτες του. Και αντίθετα με το απλοϊκό και ψέμα «ο Ντιέγκο και άλλοι δέκα» η Αργεντινή του 1986 είχε πολύ ταλέντο. Βαλντάνο και κυρίως Μπουρουσάγα (από αυτόν πήρε το παρατσούκλι ο Γιάννης Μπουρούσης) όχι μόνο τα παστέλωσαν, αλλά ήταν και μια διαρκής απειλή για τη Γερμανία, που έμεινε πίσω στο σκορ μετά από μια ατυχή έξοδο (κωδικός 2, ψώνια) του Σουμάχερ.
Το ημίχρονο λήγει 1-0 και στην επανάληψη οι Γερμανοί ανοίγονται παίρνουν ρίσκα. Τρώνε και το δεύτερο από έξοχο πλασέ του Βαλντάνο και όλο μοιάζουν τελειωμένα.
Με μαέστρο τον Ντιέγκο, η Αργεντινή πετάει στο γήπεδο, χάνει τη μια ευκαιρία μετά την άλλη, ο Μαραντόνα κόβεται με ανύπαρκτο οφσάιντ μόνος με το Σουμάχερ για το 3-0, οι Γερμανοί όμως δεν τα παρατάνε ποτέ. Μέσα σε 7 λεπτά και με δύο στημένα φέρνουν το ματς στα ίσια, με Ρουμενίγκε και Φέλερ, δύο τεράστια φορ της εποχής εκείνης.
Το μομέντουμ δείχνει Γερμανία, ενώ όλοι ετοιμάζονται για παράταση.
Ο κοντόχοντρος θεούλης όμως έχει άλλη άποψη. Με μια μαγική ασσίστ βγάζει τον Μπουρουσάγα τετ α τετ με τον Σουμάχερ που μαζί με έναν αμυντικό προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο. Ο Βαλντάνο είναι μόνος με το τέρμα, αλλά ο Μπουρουσάγα δεν είναι φλώρος για να πασάρει: θα κρατήσει τη δόξα για τον εαυτό του, σουτάροντας ψύχραιμα στην ανοικτή γωνία.
Η Αργεντινή θα πάρει σπαθένια το Μουντιάλ (νταξ μαζί με το χέρι του «θεού») και από εκείνη τη βραδιά ο Ντιέγκο θα ρίξει από το θρόνο τον Πελέ, σαν GOAT του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Η πτώση ενός ειδώλου
Οι συνεχείς αποκαλύψεις για τον εθισμό στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, για τις νύχτες ..πρεμιέρας με πόρνες και την Καμόρα χορηγό, θα είχαν λυγίσει τον κάθε ποδοσφαιριστή, θα είχαν καταστρέψει τη φήμη και το μέλλον του.
Όχι όμως του Ντιέγκο, που ως εθνικός ήρωας στην Αργεντινή και τοπικός στην Κάτω Ιταλία, θα έχει μια ισόβια ασυλία: θα εξαργυρώσει ως το τέλος αυτά που έκανε στο γήπεδο και ιδίως στο τουρνουά του Μεξικό το 1986.
Θα παραδεχτεί τα «πολλά λάθη του» αλλά θα πει πως δε λέρωσε ποτέ τη μπάλα, εννοώντας πως δεν έστησε ποτέ ματς.
Θα φύγει όχι πλήρης ημερών, αλλά σίγουρα εμπειριών.
Μη λυπάστε τόσο για το Ντιέγκο ρε παιδιά. Η ζωή μας ένα Σαββατοκύριακο του.
Και να θυμάστε...
οι αντισυμβατικοί πουλάνε περισσότερο όταν περνάνε στην αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου