Μπαχ ή Μότσαρτ, Ντοστογιέφσκι ή Τολστόι, Μιχαήλ Άγγελος ή Πικάσο, Τζένη Καρέζη ή Αλίκη Βουγιουκλάκη, κρασί ή ουίσκι;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα όσο και απογοητευτικά ανύπαρκτα, δίχως υπόσταση. Ο Μαραντόνα δεν ήταν τεράστιος ποδοσφαιριστής σε σχέση με τον Πελέ αλλά σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Υπήρξε μοναδικό καλούπι, όπως όλες οι μοναδικές ιδιοφυείς περιπτώσεις που είναι εκτός μέτρου και σύγκρισης.
Πελέ ή Μαραντόνα;
Πρόκειται για ένα ερώτημα κενό. Όποιος τολμά να απαντήσει σε παρόμοια ερωτήματα, είναι σα να υπογράφει δήλωση ασχετοσύνης.
Ο Μαραντόνα ήταν αφ εαυτού τεράστιος ποδοσφαιριστής όπως υπήρξε και ο Πελέ, και πιο παλιά ο Ντι Στέφανο, ο Γκαρίντσα, ο Μπέστ, ο Κρόιφ, ή μεταγενέστερα ο Ζιντάν, ο Ρονάλντο, ο Ροναλντίνιο, ο Μέσι και άλλοι. Πρόκειται για ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες που απλά δεν συγκρίνονται.
Ο Μαραντόνα ήταν απλά ο Μαραντόνα και γι’ αυτόν τον μοναδικό λόγο υπήρξε ξεχωριστός, όχι γιατί υπερτερούσε ή υπολειπόταν του Πελέ. Το ποδόσφαιρο, όπως και κάθε καλή τέχνη, είναι πολυθεϊστική θρησκεία, λατρεύονται πολλοί θεοί - και ο Ντιέγκο είναι ένας από αυτούς! Ένας από αυτούς που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ και για έναν λόγο ακόμα: διότι υπήρξε ατίθασος παιχταράς και στη ζωή, με τις τρέλες, του, τις ακρότητές του, τις μεταφυσικές του ντρίπλες, κυρίως όμως γιατί υπήρξε ένας από όλους εκείνους τους πολλούς – ένα παιδί που δεν μεγάλωσε, που δεν έθαψε μέσα του το χαμίνι από τις αλάνες, μια σπάνια θεότητα, El Pibe de Oro, «το χρυσό παιδί» που δεν έκρυψε τις αδυναμίες του και τσαλακώθηκε παλεύοντας με το ταλέντο και τη δόξα του.
Ο Ντιέγκο, ο βραχύσωμος δαίμονας των αγωνιστικών χώρων, θα μας συνεπαίρνει για πάντα, θα τον θυμόμαστε από τότε που πήρε τη μπάλα, μόνος εναντίον όλων, φορτωμένος όλη την Αργεντινή στην πλάτη του και όρμησε εναντίον της Αγγλίας, για να ξεπλύνει την ταπείνωση του πολέμου των Φώκλαντ, αφήνοντας πίσω του τους Εγγλέζους να κάνουν εμετό. Δεν θα τον ξεχάσουμε να πηδά σαν ξωτικό «λίγο με το κεφάλι, λίγο με το χέρι» για να λυγίσει την υπερδύναμη, να βγάλει τους Αργεντινούς στους δρόμους, να τους χαρίσει την εντύπωση μιας ρεβάνς… Δεν θα ξεχάσουμε τα παιχνίδια του στη Νάπολη, ξανά μόνος εναντίον όλου του υπερόπτη Βορρά!
Αν είχε κάτι που τον ξεχώριζε μέσα στο πάνθεον των μεγάλων, είναι ότι ο Μαραντόνα σε σχέση με τους ισόθεούς του μπαλαδόρους, υπήρξε ίσως ο μόνος που δεν έπαιξε σε ομάδες –υπερδυνάμεις, που δεν υποστηρίχθηκε από επίσης μεγάλους ποδοσφαιριστές, αλλά μεγαλούργησε σε μικρών δυνατοτήτων ομάδες των οποίων την δυναμική άλλαζε μόνος του.
Αυθάδης, ακραίος, ανερμάτιστος, ανθρώπινος, ένας θεός γεμάτος ελαττώματα, δικός μας μέχρι συγκινήσεως.
Θα τον θυμόμαστε σαν βασιλιά των γηπέδων, μαζί με τον αλήστου μνήμης, Τζωρτζ Μπεστ, που από παραξενιά της μοίρας, πέθανε την ίδια ημέρα, ακριβώς πριν 15 χρόνια αφήνοντας πίσω του εκτός από το μοναδικό ταλέντο του, τις παμπ, τις μπύρες, τα ξέχειλα με αποτσίγαρα, σταχτοδοχεία, τους τσακωμούς, τους έρωτές του.
Μπεστ και Μαραντόνα δεν αποσύρθηκαν ποτέ από τη μάχη. Συνέχισαν να παίζουν εκτός παιδιάς, στο πραγματικό παιχνίδι της ζωής.
Δεν έγιναν ποτέ...
βετεράνοι.
Αντίο, ρε Ντιέγκο, τεράστιε μπαλαδόρε, αστέρι των νιάτων μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου