Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Παρά τις γκρίνιες (ή μπορεί και επειδή οι γκρίνιες δεν επέτρεψαν εφησυχασμό) η χώρα μας εξακολουθεί να τα πηγαίνει καλύτερα από τις περισσότερες χώρες του πλανήτη σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ακόμα και με το άνοιγμα των συνόρων, ακόμα και με τις μετακινήσεις για τις καλοκαιρινές διακοπές (λιγότερες από άλλες χρονιές, αλλά καθόλου ασήμαντες) η χώρα παραμένει εξαιρετικά χαμηλά και στην αναλογία των κρουσμάτων αλλά και στην (αδύνατο να αμφισβητηθεί, αν και ο βλαξ μπορεί να αμφισβητήσει τα πάντα) αναλογία θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Φυσικά η καλή εικόνα δεν θέλει πολύ για να γίνει κακή. Αρκεί λίγη χαλάρωση ή η διατήρηση της τραγικής κατάστασης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ειδικά τις ώρες της αιχμής.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι δεν ξέρω πόσοι από εσάς χρησιμποποιείτε λεωφορείο ή τρόλει για να πάτε στη δουλειά σας, αλλά αν το κάνετε θα ξέρετε αυτό που ίσως να αγνοούν οι υπόλοιποι και σίγουρα η ηγεσία του υπουργείου μεταφορών: στα λεωφορεία και τα τρόλει που χρησιμοποιούνται από τους εργαζόμενους για να πανε και να γυρίσουν απο τις δουλειές τους, η πιο σημαντική (σύμφωνα με τους ειδικούς) προφύλαξη, η αποφυγή δηλαδή του συνωστισμού, δεν πάει απλώς περίπατο αλλά φεύγει τρέχοντας και δεν ξαναγυρίζει. Κάθε πρωί, από τις 6.00 μέχρι τις 10.00 τα μέσα κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν υπάρχει ούτε κορωνοϊός ούτε μέτρα αντιμετώπισης του.
Την ώρα που (ορθώς) πέφτουν πρόστιμα για γλέντια γάμων και αρραβώνων, την ώρα που τα νυχτερινά μαγαζιά κλείνουν στις 12 και απαγορεύονται οι όρθιοι πελάτες, την ώρα που (ξαναλέω, ορθώς) η μια απαγόρευση διαδέχεται την άλλη, δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ στοιβάζονται σαν σαρδέλες στα μέσα που νομίζω μπορούμε πλέον να τα αποκαλούμε μαζικής εξάπλωσης.
Όμως η σαρδελοποίηση των επιβατών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ή Εξάπλωσης) κάνει κάτι περισσότερο από το να διευκολύνει την μετάδοση του ιού: διευκολύνει και την αμφισβήτηση της αναγκαιότητας των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση.
Ο άνθρωπος που περιμένει στη στάση κολλητά με δεκάδες άλλους για να μπει σε ένα όχημα που θα είναι κολλητά ΚΑΙ στριμωχτά με άλλους τόσους, μπορεί (λανθασμένα, αλλά μπορεί) πολύ εύκολα να αρχίσει να σκέφτεται λίγο πιο σοβαρά τις διάφορες συνωμοσιολογικές ηλιθιότητες. Μπορεί, ας πούμε, εύκολα να σκεφτεί «καλά, αν ήταν τόσο σοβαρός ο ιός δεν θα έκανε κάτι η κυβέρνηση για να εμποδίσει αυτή τη σαρδελοποίηση στα ΜΜΜ; Δεν θα έκανε κάτι για να επιβάλει και στα οχήματα του δημοσίου ό,τι επιβάλλει σε κάθε άλλη δραστηριότητα;».
Στην πραγματικότητα βέβαια η κατάσταση στα ΜΜΜ αντί για αμφιβολίες για τη σοβαρότητα του ιού θα πρέπει να γεννά αμφιβολίες για την κυβερνητική σοβαρότητα η οποία με τον τρόπο με τον οποίο επιτρέπει να λειτουργούν τα ΜΜΜ γκρεμίζει ό,τι χτίζει ΚΑΙ υγειονομικά ΚΑΙ επικοινωνιακά.
Κι επειδή σα να ακούω το (φοβερά βαρετό) «δηλαδή εσύ Βουλαρίνε τι προτείνεις;», να σας πω το εξής:
Παρά τις γκρίνιες (ή μπορεί και επειδή οι γκρίνιες δεν επέτρεψαν εφησυχασμό) η χώρα μας εξακολουθεί να τα πηγαίνει καλύτερα από τις περισσότερες χώρες του πλανήτη σε ό,τι έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ακόμα και με το άνοιγμα των συνόρων, ακόμα και με τις μετακινήσεις για τις καλοκαιρινές διακοπές (λιγότερες από άλλες χρονιές, αλλά καθόλου ασήμαντες) η χώρα παραμένει εξαιρετικά χαμηλά και στην αναλογία των κρουσμάτων αλλά και στην (αδύνατο να αμφισβητηθεί, αν και ο βλαξ μπορεί να αμφισβητήσει τα πάντα) αναλογία θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Φυσικά η καλή εικόνα δεν θέλει πολύ για να γίνει κακή. Αρκεί λίγη χαλάρωση ή η διατήρηση της τραγικής κατάστασης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ειδικά τις ώρες της αιχμής.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι δεν ξέρω πόσοι από εσάς χρησιμποποιείτε λεωφορείο ή τρόλει για να πάτε στη δουλειά σας, αλλά αν το κάνετε θα ξέρετε αυτό που ίσως να αγνοούν οι υπόλοιποι και σίγουρα η ηγεσία του υπουργείου μεταφορών: στα λεωφορεία και τα τρόλει που χρησιμοποιούνται από τους εργαζόμενους για να πανε και να γυρίσουν απο τις δουλειές τους, η πιο σημαντική (σύμφωνα με τους ειδικούς) προφύλαξη, η αποφυγή δηλαδή του συνωστισμού, δεν πάει απλώς περίπατο αλλά φεύγει τρέχοντας και δεν ξαναγυρίζει. Κάθε πρωί, από τις 6.00 μέχρι τις 10.00 τα μέσα κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν υπάρχει ούτε κορωνοϊός ούτε μέτρα αντιμετώπισης του.
Την ώρα που (ορθώς) πέφτουν πρόστιμα για γλέντια γάμων και αρραβώνων, την ώρα που τα νυχτερινά μαγαζιά κλείνουν στις 12 και απαγορεύονται οι όρθιοι πελάτες, την ώρα που (ξαναλέω, ορθώς) η μια απαγόρευση διαδέχεται την άλλη, δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ στοιβάζονται σαν σαρδέλες στα μέσα που νομίζω μπορούμε πλέον να τα αποκαλούμε μαζικής εξάπλωσης.
Όμως η σαρδελοποίηση των επιβατών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ή Εξάπλωσης) κάνει κάτι περισσότερο από το να διευκολύνει την μετάδοση του ιού: διευκολύνει και την αμφισβήτηση της αναγκαιότητας των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση.
Ο άνθρωπος που περιμένει στη στάση κολλητά με δεκάδες άλλους για να μπει σε ένα όχημα που θα είναι κολλητά ΚΑΙ στριμωχτά με άλλους τόσους, μπορεί (λανθασμένα, αλλά μπορεί) πολύ εύκολα να αρχίσει να σκέφτεται λίγο πιο σοβαρά τις διάφορες συνωμοσιολογικές ηλιθιότητες. Μπορεί, ας πούμε, εύκολα να σκεφτεί «καλά, αν ήταν τόσο σοβαρός ο ιός δεν θα έκανε κάτι η κυβέρνηση για να εμποδίσει αυτή τη σαρδελοποίηση στα ΜΜΜ; Δεν θα έκανε κάτι για να επιβάλει και στα οχήματα του δημοσίου ό,τι επιβάλλει σε κάθε άλλη δραστηριότητα;».
Στην πραγματικότητα βέβαια η κατάσταση στα ΜΜΜ αντί για αμφιβολίες για τη σοβαρότητα του ιού θα πρέπει να γεννά αμφιβολίες για την κυβερνητική σοβαρότητα η οποία με τον τρόπο με τον οποίο επιτρέπει να λειτουργούν τα ΜΜΜ γκρεμίζει ό,τι χτίζει ΚΑΙ υγειονομικά ΚΑΙ επικοινωνιακά.
Κι επειδή σα να ακούω το (φοβερά βαρετό) «δηλαδή εσύ Βουλαρίνε τι προτείνεις;», να σας πω το εξής:
Εγώ ΔΕΝ είμαι υπουργός μεταφορών και κατά πάσα πιθανότητα (επειδή στερούμαι κατάλληλου επωνύμου και αυτής της αφ υψηλού αδιαφορίας για τη νομιμότητα) δεν θα γίνω ποτέ. Δεν είμαι ούτε σύμβουλος του υπουργού, ούτε διοικητής ή προεδρος ή οτιδήποτε άλλο σε κάποιον οργανισμό μεταφορών. Πράγμα που σημαίνει πως η δουλειά μου δεν είναι να προτείνω πώς θα καταφέρουν τα μέσα να μη γίνουν εστίες υπερμετάδοσης και επιχείρημα παραπληροφόρησης.
Παρόλα αυτά, ακόμα κι εγώ που η δουλειά μου δεν είναι να προτείνω, μπορώ να πω το προφανές:
Παρόλα αυτά, ακόμα κι εγώ που η δουλειά μου δεν είναι να προτείνω, μπορώ να πω το προφανές:
Σε συνθήκες πανδημίας ενός τόσο επικίνδυνου ιού, οι άδειες του προσωπικού ΔΕΝ μπορεί να είναι η προτεραιότητα σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα όπως τα ΜΜΜ. Για όλη την περίοδο της πανδημίας τα δρομολόγια θα πρέπει να είναι περισσότερα από ποτέ και το προσωπικό θα πρέπει να εργάζεται όσο το δυνατόν περισσότερο (χρυσή ευκαιρία να δικαιολογηθεί και ο όρος «λειτούργημα»). Προφανώς το κόστος θα αυξηθεί, αλλά αυτή είναι συνέπεια γενικά των μέτρων τα οποία οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε ότι μας γλιτώνουν από τα ακόμα χειρότερα.
Καταλαβαίνω πως όταν (διαχρονικά) επικεφαλής του υπουργείου μεταφορών είναι άνθρωποι που οι μόνες φορές που έχουν μπει σε λεωφορείο ή τρόλει στη ζωή τους είναι σε παραλαβή οχημάτων και εγκαίνια, είναι σχεδόν αδύνατο τα ΜΜΜ να λειτουργήσουν σωστά.
Καταλαβαίνω πως όταν (διαχρονικά) επικεφαλής του υπουργείου μεταφορών είναι άνθρωποι που οι μόνες φορές που έχουν μπει σε λεωφορείο ή τρόλει στη ζωή τους είναι σε παραλαβή οχημάτων και εγκαίνια, είναι σχεδόν αδύνατο τα ΜΜΜ να λειτουργήσουν σωστά.
Εδώ όμως δεν μιλάμε απλώς για τη σωστή λειτουργία σε κανονικές συνθήκες. Μιλάμε για...
ένα κακό (χειρότερο δε γίνεται) κυβερνητικό παράδειγμα που μπορεί να σαμποτάρει κάθε άλλη κυβερνητική προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας.
Μιλάμε για χιλιάδες επιβάτες-σαρδέλες σε μια περίοδο που απαγορεύεται κάθε συνωστισμός.
Μιλάμε για άλλο ένα επιχείρημα-δώρο στους πονηρούς και τους ανόητους που θελουν να υποβαθμίσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Και μπράβο στο υπουργείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου