Toυ ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ
Δεν θα ήταν κανείς υπερβολικός αν υπογράμμιζε την εντυπωσιακή ανάκληση της ποίησης (και της ποίησής του), με το άγγελμα του θανάτου του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για τον ίδιο τον ποιητή. Αλλοι, με γνώση, τέχνη και δεξιότητα, θα αποτιμήσουν τον τρόπο, την παρουσία και το έργο του. Αυτό που προκάλεσε η είδηση του θανάτου του στο Διαδίκτυο, αυτόν τον τόπο της αυθόρμητης εφήμερης έκφρασης, θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι φανερώνει.
Μέσα στην αμεριμνησία του καλοκαιριού και την εικονολατρική αποτύπωσή του, με την τουρκική επιθετικότητα να γίνεται η μόνη επικαιρότητα και την απειλή επιστροφής της COVID-19 να συνοδεύει αυτές τις μέρες του Αυγούστου, ο θάνατος του ποιητή προκαλεί χείμαρρο αναρτήσεων.
Εχοντας όλοι οι ποιητές μιλήσει για την ποίηση, έρχονται να μας οδηγήσουν σε αυτή την αναζήτηση. Ξαφνικά με μια ανθρώπινη καθαρά αφορμή, για να μιλήσουν οι συμπολίτες μας για τη στιγμή και την εποχή, «σείουν τις φυλλωσιές της ποιήσεως». Και καθώς «έρχεται η ποίηση, γλυκός πανικός με κατέχει (λέει για τον καθένα και για όλους ο ποιητής) σαν το δεύτε λάβετε φως, κάτι τέτοιο και όλα φωτίζονται, εσύ, ο εξώστης, τα δέντρα». Μέσα στην ποίηση θαρρείς ο καθένας ξαφνικά «ανακαλύπτει το χαμένο του πρόσωπο».
Σε αυτή τη μικρή έξαρση της πνευματικής αναζήτησης των ημερών, βρίσκει η ποίηση την αναγεννητική της υπόσταση.
Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για τον ίδιο τον ποιητή. Αλλοι, με γνώση, τέχνη και δεξιότητα, θα αποτιμήσουν τον τρόπο, την παρουσία και το έργο του. Αυτό που προκάλεσε η είδηση του θανάτου του στο Διαδίκτυο, αυτόν τον τόπο της αυθόρμητης εφήμερης έκφρασης, θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε τι φανερώνει.
Μέσα στην αμεριμνησία του καλοκαιριού και την εικονολατρική αποτύπωσή του, με την τουρκική επιθετικότητα να γίνεται η μόνη επικαιρότητα και την απειλή επιστροφής της COVID-19 να συνοδεύει αυτές τις μέρες του Αυγούστου, ο θάνατος του ποιητή προκαλεί χείμαρρο αναρτήσεων.
Εχοντας όλοι οι ποιητές μιλήσει για την ποίηση, έρχονται να μας οδηγήσουν σε αυτή την αναζήτηση. Ξαφνικά με μια ανθρώπινη καθαρά αφορμή, για να μιλήσουν οι συμπολίτες μας για τη στιγμή και την εποχή, «σείουν τις φυλλωσιές της ποιήσεως». Και καθώς «έρχεται η ποίηση, γλυκός πανικός με κατέχει (λέει για τον καθένα και για όλους ο ποιητής) σαν το δεύτε λάβετε φως, κάτι τέτοιο και όλα φωτίζονται, εσύ, ο εξώστης, τα δέντρα». Μέσα στην ποίηση θαρρείς ο καθένας ξαφνικά «ανακαλύπτει το χαμένο του πρόσωπο».
Σε αυτή τη μικρή έξαρση της πνευματικής αναζήτησης των ημερών, βρίσκει η ποίηση την αναγεννητική της υπόσταση.
Μέσα στο κενό νοήματος του σύγχρονου Ελληνα, αυτή η μικρή έκλαμψη μιλάει για την έλλειψη του εκφραστικού ωραίου, της απουσίας της αρμονίας και της αισθητικής πληρότητας.
Αυτή η «συνάντηση» με τον ποιητικό λόγο και η φαινόμενη προτίμησή του, έχει κάτι από το αντιεξουσιαστικό που τον χαρακτηρίζει. Πέρα από το χειροπιαστό αποτέλεσμα της πράξης που ορίζει την εξουσία, η ποίηση είναι χωρίς σχέδιο, διαγράφει όρια και σπάζει φραγμούς.
Αυτή η «συνάντηση» με τον ποιητικό λόγο και η φαινόμενη προτίμησή του, έχει κάτι από το αντιεξουσιαστικό που τον χαρακτηρίζει. Πέρα από το χειροπιαστό αποτέλεσμα της πράξης που ορίζει την εξουσία, η ποίηση είναι χωρίς σχέδιο, διαγράφει όρια και σπάζει φραγμούς.
Είναι μια απόπειρα απελευθέρωσης από το ασφυκτικό επίκαιρο, όχι μόνο των ημερών, αλλά το εκάστοτε επίκαιρο, αυτή η επίκληση της ποίησης. Είναι μια στιγμιαία άρνηση των καταναγκασμών. Μια προσπάθεια του ατόμου να κινηθεί ελεύθερο.
Ομόκεντρη της ανθρώπινης αγωνίας η ποίηση, όπως έχει εύστοχα παρατηρηθεί, έρχεται σαν θεραπεία μιας κατάστασης ατομικής, σε μια εποχή δύσκολη, με τους ορίζοντες στενούς και το φως κατεβασμένο. Και διαβάζοντας το «Λυπημένο τραγούδι της νιότης» του Ν. Βρεττάκου, να μπορεί συνειδητοποιημένα και ελεύθερα να πει με δυνατή φωνή, έστω και στο εφήμερο Διαδίκτυο:
Ομόκεντρη της ανθρώπινης αγωνίας η ποίηση, όπως έχει εύστοχα παρατηρηθεί, έρχεται σαν θεραπεία μιας κατάστασης ατομικής, σε μια εποχή δύσκολη, με τους ορίζοντες στενούς και το φως κατεβασμένο. Και διαβάζοντας το «Λυπημένο τραγούδι της νιότης» του Ν. Βρεττάκου, να μπορεί συνειδητοποιημένα και ελεύθερα να πει με δυνατή φωνή, έστω και στο εφήμερο Διαδίκτυο:
«είμαι κι εγώ μια μικρή λεπτομέρεια μέσα στην τραγική ιστορία του σύμπαντος». Και με όπλο σε κάθε απειλητική στροφή, το θάρρος να σείει τις φυλλωσιές της ποιήσεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου