Οι εξελίξεις τρέχουν. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ, μετά πόνου ψυχής δήλωσε ότι η συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα παραγωγής των F-35 με βάση το νόμο πρέπει να παγώσει, κάτι που είναι άδικο για την Τουρκία αλλά και για τις ΗΠΑ, ειδικά για την αμυντική τους βιομηχανία.
Ακολούθησε ανάλογη ανακοίνωση από το αμερικανικό ΥΠΕΞ, ενώ στο τραπέζι είναι και οι κυρώσεις που θα επιλεγούν για να ισχύσουν εναντίον της Τουρκίας, αν δεν μπλοκαριστούν από τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Πάντως, ακόμα και στην περίπτωση που οι κυρώσεις περιοριστούν στο πάγωμα της συμμετοχής της Τουρκίας στο πρόγραμμα παραγωγής των F-35, η Τουρκία θα κληθεί να διαχειριστεί δύο κεντρικά ζητήματα.
Το ένα είναι η προμήθεια αεροσκάφους πέμπτης γενιάς. Το δικό της που σχεδιάζει να αποκτήσει θα αργήσει πάνω από δέκα χρόνια – αν μπορέσει ποτέ να το κατασκευάσει με υποσυστήματα τουρκικής κατασκευής και όχι εισαγόμενα, όπως έχει ως στόχο. Άρα, το πιο πιθανό είναι να στραφεί προς τη Ρωσία για την προμήθεια του SU-57, κάτι που ήδη συζητείται και στη Ρωσία και στην Τουρκία. Όμως κι αυτό είναι ένα ζήτημα που αν αποφασιστεί, δεν προβλέπεται να ολοκληρωθεί πριν από την παρέλευση πενταετίας (η Ρωσία δηλώνει έτοιμη να αρχίσει άμεσα παραδώσεις του SU-35).
Φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση η Τουρκία, με ρωσικής κατασκευής αντιαεροπορικό σύστημα S-400 και αεροσκάφη 5ης γενιάς SU-57 ή ακόμα και SU-35, θα έχει κάνει πολλά βήματα απομάκρυνσης από τη Δύση και προσέγγισης προς τη Ρωσία, με τη θέση της στο ΝΑΤΟ να είναι επισφαλής.
Το δεύτερο ζήτημα που θα κληθεί να διαχειριστεί η Τουρκία είναι οι επιπτώσεις που θα έχει ο αποκλεισμός της από το πρόγραμμα παραγωγής των F-35 στην αμυντική της βιομηχανία.
Όσο εμείς εδώ στην Ελλάδα οδηγούσαμε στην καταστροφή την αμυντική μας βιομηχανία, που μέχρι πριν από δύο δεκαετίες ήταν δύο επίπεδα πάνω από αυτήν της Τουρκίας, οι τουρκικές κυβερνήσεις έθεταν ως απαράβατο όρο σε όλες τις παραγγελίες πολεμικού υλικού τη συμπαραγωγή, κάτι που οδήγησε στην απόκτηση υψηλής τεχνολογίας και τεχνογνωσίας και στην άνθηση της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Τουρκία να διεκδικήσει και να πάρει ως υποκατασκευαστής για πολλές εταιρείες της αμυντικής βιομηχανίας την κατασκευή απαρτίων όλων των αεροσκαφών F-35, εκπληρώνοντας έτσι τον όρο της συμπαραγωγής διά της τεθλασμένης.
Η τουρκική αμυντική βιομηχανία υπολόγιζε να εισπράξει από το έργο της υποκατασκευής απαρτίων των F-35 το ποσό των 9 δισ. δολαρίων, ενώ το ποσό αυτό τουρκικές εφημερίδες το ανεβάζουν στα 12,5 δισ.
Η απώλεια εσόδων περίπου 10 δισ. δολαρίων είναι πολύ σοβαρό ζήτημα και είναι σε θέση να προκαλέσει σοβαρό πλήγμα στην τουρκική αμυντική βιομηχανία, που δεν μπορεί να το αναπληρώσει με αντίστοιχο πρόγραμμα από τη Ρωσία ή από οπουδήποτε αλλού.
Σημειώνεται ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει δεχτεί ήδη ένα άλλο πλήγμα που της στερεί έσοδα 1,5 δισ. δολαρίων, αφού δεν μπορεί να υλοποιήσει συμφωνία πώλησης στο Πακιστάν 30 επιθετικών ελικοπτέρων T129 ATAK, επειδή δεν δίνουν τη σχετική άδεια για την παραχώρηση των κινητήρων οι ΗΠΑ, με την Τουρκία να έχει στραφεί εναγωνίως προς την Αγγλία, τη Γαλλία και την Πολωνία, για εναλλακτική λύση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα;
Επιχειρησιακά, και σε επίπεδο συσχετισμού δυνάμεων, αν η Ελλάδα αρχίσει να εισάγει το ταχύτερο δυνατόν στο αεροπορικό της δυναμικό τα εκσυγχρονισμένα F-16 Viper, θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την Τουρκία, μέχρι αυτή να αποκτήσει το δικό της αεροσκάφος 5ης γενιάς.
Εν τω μεταξύ, καλό είναι να επεξεργαστεί η πατρίδα μας ένα στρατηγικό σχέδιο ανασυγκρότησης της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας, για να είμαστε έτοιμοι για να ακολουθήσουμε τα βήματα της παγκόσμιας αγοράς, για να είμαστε πάντα ένα βήμα μπροστά από την Τουρκία στον τομέα αυτόν.
Αν παρατηρήσουμε την κατάσταση που επικρατούσε στις ένοπλες δυνάμεις των δύο χωρών τον 20ό αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι πάντα η Ελλάδα, εκτός του ότι ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας, επιλέγοντας σωστούς συμμάχους που εξήλθαν νικητές στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ήταν ένα βήμα μπροστά σε επίπεδο εξοπλισμών και οπλικών συστημάτων.
Η μόνη φορά που η παράδοση αυτή τείνει να ανατραπεί, είναι η παρούσα περίοδος, που η Ελλάδα αυτοχειριάστηκε από την πολιτική του κατευνασμού, που υποστήριξαν λογικές του τύπου «οι δύο πλευρές του Αιγαίου», «να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης», «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», από την αναισθητοποίηση της ελληνικής κοινής γνώμης που είναι σε θέση να δεχτεί τα πάντα αρκεί να μη χάσει τη βολή, το μισθό και τη σύνταξη, και από τις καταστροφικές επιλογές που οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής μας αμυντικής βιομηχανίας.
Τελικό συμπέρασμα:
Παρακολουθούμε με προσοχή μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα τις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τη Δύση και προετοιμαζόμαστε πολιτικά και επιχειρησιακά αναλόγως, περνάμε από κρησάρα την πολιτική του κατευνασμού και του αυτοχειριασμού - αναισθητοποίησης της ελληνικής κοινής γνώμης, και ανορθώνοντας την εθνική αμυντική βιομηχανία οργανώνουμε με τέτοιον τρόπο τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, που δεν θα θέλει ούτε καν να σκεφθεί η Τουρκία μια πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα, αφού θα γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο διαμελισμό της. Κι αυτό γιατί ένας ηττημένος τουρκικός στρατός δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να κρατά σκλαβωμένους τους Κούρδους και το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν.
Τέλος, επειδή στη φαρέτρα της Ελλάδας πρέπει να υπάρχουν πολλές επιλογές, η πατρίδα μας πρέπει να κινηθεί προσεκτικά προς την κατεύθυνση της «επισκευής» των σχέσεών μας με τους Κούρδους –με όλους τους Κούρδους: της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας και του Ιράν–, που είναι εν δυνάμει σύμμαχοί μας και οι μόνοι που συγκρούονται με την Τουρκία. Να μην ξεχνάμε ότι ήδη οι Κούρδοι είναι στρατηγικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ.
Μόνο που για να γίνει αυτό, η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από το σύνδρομο του καρπαζοεισπράκτορα, και από το φόβο «αμάν, μην το κάνουμε αυτό, γιατί θα αντιδράσει η Τουρκία». Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να το κάνουμε, και μάλιστα χθες!
Για να μην έλθει κάποια μέρα και μετράμε τα νησιά μας και τα βρίσκουμε λειψά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου