Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ
Η πολιτική είναι υπόθεση του παρόντος. Συνδέεται με τον άνθρωπο του παρόντος, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του. Είναι πάντα υποχρεωμένη η πολιτική δράση να συνομιλεί με το παρόν, να εργάζεται πάνω στις συνθήκες που το ορίζουν, να κινείται προς το μέλλον άρρηκτα δεμένη μαζί τους.
Αν αυτό είναι το αναπόδραστο μέτωπο της πολιτικής – και αυτό είναι -, αυτό είναι ταυτόχρονα και το μέτωπο της φθοράς της.
Αυτή η φθορά παρασύρει στην πύρινη λάβα της και ιδέες, και θέσεις, και πρόσωπα, και αντιπροσώπους.
Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από την αλήθεια που διαρκώς επιβεβαιώνεται. Η προσέλευση στην πολιτική είναι εκούσια προσέλευση στην τραγωδία.
Το παρόν, το παρόν κάθε εποχής, φέρνει μέσα του τα αδιέξοδά του. Τα άλυτα προβλήματα του παρελθόντος, τις τραυματικές εμπειρίες, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τις αθεμελίωτες προσδοκίες. Κάθε πολιτική είναι υπονομευμένη από το παρελθόν και ποτέ έτσι δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων του παρόντος. Κερδίζει εκλογικά μιλώντας για το παρόν, ωσάν να μπορεί μαγικά να ανταποκριθεί σε όλα και χάνεται ταυτόχρονα μέσα στην αδυναμία ανταπόκρισης. Οι ευκαιρίες της νίκης είναι και οι εγγυήσεις της ήττας.
Σαν την ήττα μπροστά στην οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυβερνητικοί δεν μπορούν, όπως τόσοι άλλοι, να γλιτώσουν από τον αδήριτο νόμο της φθοράς. Ηδη απογυμνωμένοι, χωρίς ένδυμα και χωρίς περιβολή, συνομιλούν με το τέλος τους.
Ιστορικά, μέσα στην απόγνωση που γεννά η μάταιη και ατελέσφορη αναμέτρηση με το παρόν, επινοείται η θριαμβευτική επαγγελία του μέλλοντος. Το μέλλον πάντα εμφανίζεται ενδεδυμένο την ελπίδα. Φωταγωγημένο στον ορίζοντα του χρόνου, κλέβει τη ματιά και αρπάζει τη φαντασία. Πάνω σε αυτή τη γέφυρα παρελαύνει η παραπλάνηση. Η παραπλάνηση της μετάθεσης.
Γερμανικές αποζημιώσεις. Πλούσια στα έγκατα κοιτάσματα. Τα εύκολα αγαθά του μέλλοντος ανταγωνίζονται τις ανάγκες του παρόντος. Τις ταξιδεύουν στο μέλλον. Τις μεταθέτουν σε μια μελλοντική εποχή μικρής ή μεγάλης ευτυχίας.
Οι γερμανικές αποζημιώσεις θα μπορούσαν να καλύψουν το χρέος μας, ακούμε. Συνοδευόμενη από τη συγκίνηση που συνυπάρχει με το ανυπόστατο του ισχυρισμού, η υπόσχεση τροφοδοτεί τον πονηρό υπολογισμό του εύκολου δρόμου, της απαλλαγής από την ευθύνη που γεννά το παρόν, το αυτονόητο και δικαιωμένο της μετάθεσης σε έναν επόμενο χρόνο.
Κάπως έτσι έχει ανοίξει ήδη η αυλαία της επόμενης φάσης. Πάνω στη σκηνή της το παρόν θα διεκδικήσει τα δικαιώματά του εναντίον της παραπλανητικής μετάθεσης που τροφοδοτεί η κυβερνητική ιδεολογική φαντασία.
Αν η νίκη μπορεί να μεταθέτει και να μετακινεί διαρκώς τον τόπο της, η ήττα συντελείται σε ένα παρόν.
Σε αυτό το παρόν που...
εμπεριέχει ήδη την ήττα των κυβερνητικών στην ερχόμενη κάλπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου