Παρακολούθησα την εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά για το Μάτι. Με τα ντοκουμέντα της φρίκης, τις φωνές της αγωνίας, τις κραυγές της απελπισίας. Και θύμωσα, πάλι. Όχι μόνο για την ανεπάρκεια ενός μηχανισμού που δεν έχει πολιτικό χρώμα και πρόσημο. Αλλά για τον κυνισμό και το θράσος των ανθρώπων που συμμετείχαν στη χυδαία θεατρική παράσταση, στο Συντονιστικό της Πυροσβεστικής.
Φυσικά και γνώριζαν για τους νεκρούς. Προκύπτει πλέον από πολλές πλευρές. Και όμως, έκαναν ότι δεν το ξέρουν, προσπαθώντας να περάσουν μέσα από την κάμερα μία άλλη εικόνα, λες και το πρωινό φως δεν θα αποκάλυπτε το μέγεθος της τραγωδίας. Και είπα, εντάξει, οι πολιτικοί είναι καμιά φορά ικανοί για όλα, το πολύ να το είδαν ως μία ακόμα σκηνή στο έργο που παίζουν. Αυτοί οι αξιωματικοί εκεί μέσα δεν σεβάστηκαν τα γαλόνια και τον όρκο τους;
Και ήρθε, βλέπετε, αυτή η εκπομπή λίγες ώρες μετά την παραίτηση του κύπριου υπουργού Δικαιοσύνης ο οποίος παρέδωσε το χαρτοφυλάκιο, λόγω της υπόθεσης του serial killer. «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ευθύνη, αλλά οφείλω να παραιτηθώ για λόγους πολιτικής ευθιξίας» δήλωσε.
Σωστά. Διότι στις δημοκρατίες δυτικού τύπου, συνήθως αυτό συμβαίνει: κάποιος αναλαμβάνει την ευθύνη εκπροσωπώντας το κράτος που υστέρησε, ενίοτε καταγγέλλοντας την ανεπάρκεια του μηχανισμού για τον οποίο είχε την κεντρική ευθύνη.
Περιέργως δε, δεν βγήκε κάποιος από την κυπριακή κυβέρνηση για να απαντήσει στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης λέγοντας ότι κάνουν σπέκουλα με νεκρούς. Και εδώ οι ανεκδιήγητοι έπαιζαν θέατρο. Ναι, οι φέροντες το ηθικό πλεονέκτημα, οι καταγγέλλοντες τα fake news, οι «κάθε λέξη του συντάγματος», όχι μόνο δεν είχαν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθούν, αλλά βλαστημούσαν και την τύχη τους για τη «στραβή στη βάρδια».
Θα μου πείτε ότι από τη στιγμή που παίζεις θέατρο ενώ εξελίσσεται μία εθνική καταστροφή, πλέον έχεις...
ξεπεράσει κάθε όριο, τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει τη συνείδησή και το παχύ σου δέρμα.
Ούτε καν η ανάγκη να ζητήσεις μία απλή συγγνώμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου