Ολη την περασμένη εβδομάδα όργωναν το έδαφος για να σπείρουν επεισόδια.
Είχαν προεξοφλήσει τις επιταγές για να αγοράσουν την πολιτική τους πραμάτεια.
Eτοιμοι να καταγγείλουν συνωμοσία ακροδεξιών που απειλεί την αδιάκοπη πορεία της χώρας προς την πρόοδο και την όλο και πιο «πλατιά απεύθυνση» στη δημοκρατία. Περίμεναν ότι ο ταξικός αντίπαλος, αν μη τι άλλο, θα είχε οργάνωση αντάξια της δικής τους όταν ανάγκασαν τον Πρόεδρο Παπούλια να αποχωρήσει πυξ λαξ από την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη.
Μας είχαν προειδοποιήσει ότι το σύνθημα για την D Day θα ήταν το άσμα «Μακεδονία ξακουστή».
Οποία απογοήτευση. Το οργανωμένο σχέδιο εξαφανίστηκε σαν να ήταν γραμμένο με συμπαθητική μελάνη, τα δε επεισόδια περιορίστηκαν στην παρέμβαση ορισμένων φωνασκούντων που έκαναν ό,τι ξέρουν να κάνουν. Ντυμένοι στα μαύρα φώναξαν. Προς μεγάλη έκπληξη του στρατηγικού τους σχεδιασμού, το «Μακεδονία ξακουστή» ακούστηκε και ξανακούστηκε. Ο Τσίπρας και οι δικοί του κατάφεραν να το μετατρέψουν σε έμπνευση του κοινού αισθήματος, κάτι σαν τη Βέμπο.
Oταν ταυτίζεις το πατριωτικό αίσθημα με τον εθνικισμό και την Αριστερά, δεν είσαι απλώς αριστερός. Δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Και έχεις ξεχάσει ότι βρέθηκες στην κυβέρνηση επειδή έπεισες τους ψηφοφόρους ότι εσύ είσαι ικανός να δικαιώσεις τα πατριωτικά τους αισθήματα. Ο αντιμνημονιακός αγώνας ήταν μια συλλογική συναισθηματική παρωδία του πατριωτικού αισθήματος. Ξεφούσκωσε. Aφησε όμως πίσω του ένα υπόβαθρο πατριωτισμού που τώρα στρέφεται εναντίον όσων τον χρησιμοποίησαν με τον καιροσκοπικό τους κυνισμό.
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η Ελλάδα του 2019 δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του 2014.
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η αποδεκατισμένη μεσαία τάξη έχει απαυδήσει όχι μόνον από τα κατά συρροήν ψεύδη, τον κυνισμό, τη δειλία, την αγραμματοσύνη. Eχει απαυδήσει και από την ανωμαλία της καθημερινότητας. Αν μη τι άλλο, η παρέλαση της 25ης Μαρτίου μας θυμίζει πώς θα μπορούσε να είναι ο κόσμος αν επιβαλλόταν η στοιχειώδης τάξη, η στοιχειώδης ομαλότητα. Αυτήν την τάξη τη χρειαζόμαστε, όσο χρειαζόμαστε και τα χρήματα που μας λείπουν. Είναι θέμα ευπρέπειας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η ευπρέπεια αντιμετωπίστηκε σαν περιττή πολυτέλεια.
Η κυβερνώσα Αριστερά έχει στήσει στο προεκλογικό της χωράφι το σκιάχτρο μιας ακροδεξιάς απειλής στη δημοκρατία. Και δεν αναφέρονται βέβαια στη Χ.Α. Ανεξαρτήτως ποσοστών, το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι καταδικασμένο να επιστρέψει στη «νύχτα» που το ξέβρασε. Την Ακροδεξιά του κ. Τσίπρα την αποτελούν όσοι δεν τον αντέχουν άλλο.
Μπορεί ο ίδιος να τους προσλαμβάνει ως απειλή, δεν ισχύει όμως το ίδιο για τη δημοκρατία.
Δεν κατάφερε ακόμη να αντιληφθεί ότι...
προ πολλού η δημοκρατία μας έχει πάψει να ταυτίζεται με την Αριστερά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου