Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Τάσος Πετρόπουλος αποκάλυψε κάποιο σχέδιο έκτακτων προεκλογικών παροχών, εξ ου και οι οργισμένες αντιδράσεις. Αλλά πόσο στα σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος μια κυβέρνηση όταν υπουργός της δηλώνει «ακούγεται και λένε πολλοί ότι θα δώσουμε εκτάκτως ένα επίδομα, διότι υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να δώσουμε».
«Ακούγεται»; Πού; Στα καφενεία της χώρας; Ποιοι είναι οι πολλοί που «λένε»; Ο κυρ Μήτσος με την κυρα-Κούλα; Και το βασικότερο: υπάρχει κάποιος συντονισμός σε αυτήν την κυβέρνηση ή βγαίνει κάθε υπουργός να πει το κοντό και το μακρύ του;
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι σκορποχώρι φάνηκε νωρίς, από το 2016 με την Cosco. Να θυμηθούμε ότι το απόγευμα της μιας μέρας ο πρωθυπουργός γιόρταζε με τους Κινέζους τη σύμβαση παραχώρησης του ΟΛΠ και την επομένη ο υπουργός Ναυτιλίας του, Θοδωρής Δρίτσας, κατέθετε διαφορετικό νομοσχέδιο από όσα είχαν συμφωνηθεί και υπογραφεί με το ελληνικό Δημόσιο. Σημειώναμε τότε (1.7.2016) ότι «μια κυβέρνηση που ανδρώθηκε πολιτικά στα τηλεκαφενεία δεν μπορεί να διαχειριστεί το παραμικρό», ούτε μια σύμβαση παραχώρησης.
Κι αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο. Είχαμε υπουργό Εθνικής Αμυνας που παρουσίασε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τη Ι.Χ. εξωτερική πολιτική του, μοίραζε βάσεις στους Αμερικανούς κι έφτιαχνε νατοϊκά τόξα στα Βαλκάνια, ερήμην του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών. Τελικώς ο κ. Τσίπρας όχι μόνο δεν τον έψεξε αλλά απέπεμψε τον υπουργό Εξωτερικών που εφάρμοζε την κυβερνητική γραμμή.
Στην πιο ανόητη ερώτηση «πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ;», «παντού και πουθενά» είναι η απάντηση. Ολα είναι χύμα και κάπως έτσι συναρθρώθηκε και το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος: χωρίς να ελέγξουν το ποινικό μητρώο των υποψηφίων, ούτε καν όσα ξερνούσαν για τους τρομοκράτες, χωρίς να νοιάζονται για όσα έλεγαν περί διαπλοκής, για τους γόνους, τα λαμπερά πρόσωπα και το ηθικό πλεονέκτημα.
Οταν ήταν στην αντιπολίτευση, δεν αναλογίστηκαν ότι θα λουστούν ως κυβέρνηση όλες τις ασχήμιες που έκαναν στους πολιτικούς τους αντιπάλους, τώρα που είναι στην κυβέρνηση νομίζουν πως αντιπολιτευόμενοι την αντιπολίτευση οι πολίτες δεν βλέπουν τα καμώματά τους.
Νομίζουν πως...
το επικοινωνιακό πλεονέκτημα μπορεί να καλύψει τα πάντα· ότι μπορούν να συνεργάζονται με ακροδεξιούς καταγγέλλοντας την Ακροδεξιά· ότι μπορούν να μιλούν για τη «δημοκρατία των γόνων» και να επιλέγουν υποψηφίους με βάση το επίθετό τους· ότι μπορούν να δοξάζουν τους Αγανακτισμένους του 2011 και να υβρίζουν τους Αγανακτισμένους του 2019.
«Τίποτε δεν είναι τόσο θαυμαστό στην πολιτική όσο η φτωχή μνήμη», είχε πει ο Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ, αλλά ποτέ πολιτικός χώρος δεν περιφρόνησε τόσο πολύ τους ψηφοφόρους, ποντάροντας στην έλλειψη ακόμη και της βραχυχρόνιας μνήμης τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου