Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Αν έχεις καιρό να τον δεις και να τον ακούσεις,
αν έχεις πια αποτοξινωθεί από το ύφος, νομίζεις ότι δεν είναι εκείνος.
Νομίζεις ότι είναι κάποιος επιδέξιος μίμος του. Οτι δεν είναι ο Βαρουφάκης, αλλά κάποιος που έχει μελετήσει τα εφέ του και τα αναπαριστά σαν φάρσα. Είναι όπως όταν βλέπεις, ας πούμε, τον Τάκη Ζαχαράτο να υποδύεται τη Ζωζώ Σαπουντζάκη και σου φαίνεται περισσότερο Σαπουντζάκη απ’ ό,τι το πρωτότυπο.
Η εικόνα, πάντως, του Βαρουφάκη στην τελετή ίδρυσης του κόμματός του δεν προκαλεί γέλιο περισσότερο απ’ ό,τι προκαλεί αγωνία. Κάθε εμφάνισή του, κάθε μηρυκασμός των συνθημάτων του 2015, λειτουργεί ως οδυνηρή υπενθύμιση του εξαμήνου που, όχι εντελώς δίκαια, έχει πάρει το όνομα του πιο φαντεζί πρωταγωνιστή του.
Ακόμη και η εισβολή ακολούθων του Αρτέμη Σώρρα στην προχθεσινή γιορτή του Βαρουφάκη δεν ήταν (μόνο) αστεία. Ηταν η συνάντηση των δύο άκρων της εθνικολαϊκιστικής δεισιδαιμονίας.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν συντρέχει λόγος αγωνίας. Οι θούριοι του Βαρουφάκη περί «χρεοδουλοπαροικίας» και οι κραυγές των παρείσακτων ακροατών του περί «εθνικών καταπιστευμάτων» προέρχονται από μια μειοψηφία που την προσπέρασε η ιστορία, προτού γίνει καταστροφική. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης μοιάζει να έχει περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσει την καριέρα του ως θιασάρχης μονομελούς θιάσου στα φεστιβάλ της περιθωριακής Αριστεράς, παρά να συμπληρώσει εκλογικούς συνδυασμούς.
Κι ωστόσο, όλες οι έρευνες που πηγαίνουν επέκεινα της πρόθεσης ψήφου δείχνουν ότι υπάρχει καύσιμη ύλη. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που εμφορείται από αντιευρωπαϊσμό (58% στην πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις θεωρούν ότι από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ωφελημένη βγήκε η Ε.Ε.)· που νιώθει πιο κοντά στους Ρώσους (66,9%) και πιστεύει ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν ηγέτη όμοιο του Πούτιν (30%)· που, όπως έχει φανεί σε προηγούμενες έρευνες, είναι έτοιμο να στηρίξει μια εξουσία με τιμωρητική πυγμή, εις βάρος των «δυσλειτουργικών» θεσμών.
Τα ρεύματα αυτά δεν είναι νέα και δεν έχουν ενιαία εκλογική έκφραση. Υπάρχουν, όμως, συγκυριακοί καταλύτες. Αυτό που λείπει είναι το πρόσωπο.
Στα αριστερά του αντισυστημικού φάσματος υπάρχουν ο βαρουφακικός ναρκισσισμός και το λαφαζανικό ρετρό· και στα δεξιά κάτι καμένοι παράγοντες που χαριεντίζονταν με τους νεοναζί – και τους οποίους εσχάτως επιχειρεί να απολυμάνει ο συριζαϊκός Τύπος.
Αν υπάρχει μεγάλη δύναμη που εξακολουθεί να επενδύει σε αυτά τα ρεύματα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μία προσπαθεί να κρατήσει το ένα άκρο για τον εαυτό του – συντηρώντας τον αέναο πόλεμο κατά του παλαιού συστήματος.
Και, από την άλλη, προσπαθεί να υποδαυλίσει τη ζήτηση στο δεξί άκρο – υποθέτοντας ότι η ζύμωση εκεί δεν τον απειλεί.
Το κοινό εκκολάπτεται. Αλλά, ευτυχώς, μέχρι στιγμής...
η δισκοθήκη διαθέτει μόνο Σώρρα και Σαπουντζάκη.
Νομίζεις ότι είναι κάποιος επιδέξιος μίμος του. Οτι δεν είναι ο Βαρουφάκης, αλλά κάποιος που έχει μελετήσει τα εφέ του και τα αναπαριστά σαν φάρσα. Είναι όπως όταν βλέπεις, ας πούμε, τον Τάκη Ζαχαράτο να υποδύεται τη Ζωζώ Σαπουντζάκη και σου φαίνεται περισσότερο Σαπουντζάκη απ’ ό,τι το πρωτότυπο.
Η εικόνα, πάντως, του Βαρουφάκη στην τελετή ίδρυσης του κόμματός του δεν προκαλεί γέλιο περισσότερο απ’ ό,τι προκαλεί αγωνία. Κάθε εμφάνισή του, κάθε μηρυκασμός των συνθημάτων του 2015, λειτουργεί ως οδυνηρή υπενθύμιση του εξαμήνου που, όχι εντελώς δίκαια, έχει πάρει το όνομα του πιο φαντεζί πρωταγωνιστή του.
Ακόμη και η εισβολή ακολούθων του Αρτέμη Σώρρα στην προχθεσινή γιορτή του Βαρουφάκη δεν ήταν (μόνο) αστεία. Ηταν η συνάντηση των δύο άκρων της εθνικολαϊκιστικής δεισιδαιμονίας.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν συντρέχει λόγος αγωνίας. Οι θούριοι του Βαρουφάκη περί «χρεοδουλοπαροικίας» και οι κραυγές των παρείσακτων ακροατών του περί «εθνικών καταπιστευμάτων» προέρχονται από μια μειοψηφία που την προσπέρασε η ιστορία, προτού γίνει καταστροφική. Ο ίδιος ο Βαρουφάκης μοιάζει να έχει περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσει την καριέρα του ως θιασάρχης μονομελούς θιάσου στα φεστιβάλ της περιθωριακής Αριστεράς, παρά να συμπληρώσει εκλογικούς συνδυασμούς.
Κι ωστόσο, όλες οι έρευνες που πηγαίνουν επέκεινα της πρόθεσης ψήφου δείχνουν ότι υπάρχει καύσιμη ύλη. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που εμφορείται από αντιευρωπαϊσμό (58% στην πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις θεωρούν ότι από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. ωφελημένη βγήκε η Ε.Ε.)· που νιώθει πιο κοντά στους Ρώσους (66,9%) και πιστεύει ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν ηγέτη όμοιο του Πούτιν (30%)· που, όπως έχει φανεί σε προηγούμενες έρευνες, είναι έτοιμο να στηρίξει μια εξουσία με τιμωρητική πυγμή, εις βάρος των «δυσλειτουργικών» θεσμών.
Τα ρεύματα αυτά δεν είναι νέα και δεν έχουν ενιαία εκλογική έκφραση. Υπάρχουν, όμως, συγκυριακοί καταλύτες. Αυτό που λείπει είναι το πρόσωπο.
Στα αριστερά του αντισυστημικού φάσματος υπάρχουν ο βαρουφακικός ναρκισσισμός και το λαφαζανικό ρετρό· και στα δεξιά κάτι καμένοι παράγοντες που χαριεντίζονταν με τους νεοναζί – και τους οποίους εσχάτως επιχειρεί να απολυμάνει ο συριζαϊκός Τύπος.
Αν υπάρχει μεγάλη δύναμη που εξακολουθεί να επενδύει σε αυτά τα ρεύματα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μία προσπαθεί να κρατήσει το ένα άκρο για τον εαυτό του – συντηρώντας τον αέναο πόλεμο κατά του παλαιού συστήματος.
Και, από την άλλη, προσπαθεί να υποδαυλίσει τη ζήτηση στο δεξί άκρο – υποθέτοντας ότι η ζύμωση εκεί δεν τον απειλεί.
Το κοινό εκκολάπτεται. Αλλά, ευτυχώς, μέχρι στιγμής...
η δισκοθήκη διαθέτει μόνο Σώρρα και Σαπουντζάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου