Ας πάρουμε για παράδειγμα τα Θρησκευτικά. Η αντιπαράθεση για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αναλύθηκε περίπου ως νέο filioque για τον κυβερνητικό συνασπισμό. Αλλη μία εστία αντιπαράθεσης, έλεγαν.
Στην πραγματικότητα, όμως, το θέμα για την κυβέρνηση είχε διευθετηθεί προ πολλού. Διευθετήθηκε με τη θυσία του Φίλη, προτού η αντιπαράθεση με την Εκκλησία εξελιχθεί σε κίνδυνο κυβερνητικού σχίσματος.
Η παρούσα αντιπαράθεση είναι μάλλον συνεταιρική άμιλλα, παρά ενδοκυβερνητικός εμφύλιος. Είναι ύλη για δημητροκαμμενικά εφέ στις τηλεοράσεις – για να μπορεί να αρθρωθεί ο ενωμοταρχικός λόγος της Δεξιάς των ΑΝΕΛ απέναντι στην αριστερή ορθοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ. Αμφότεροι παίρνουν αυτό που θέλουν.
Αν το παράδειγμα έχει κάποια ερμηνευτική αξία, είναι γιατί αποδεικνύει ότι καμία πολιτική διαφωνία δεν είναι ικανή να χωρίσει τους κυβερνητικούς εταίρους.
Κανενός η ιδεολογική ταυτότητα δεν είναι τόσο ισχυρή ώστε να μπορεί να κλονίσει τις σταθερές του συνεταιρισμού τους. Οι σταθερές αυτές κλονίζονται μόνο όταν διακυβεύονται οι μετοχές της εξουσίας – μόνο στο πλαίσιο ενός ενδοκυβερνητικού power game.
Το παιχνίδι είναι κιόλας τριών ετών. Εχει παρελθόν και τυπολογία. Αξίζει κανείς να θυμηθεί: Πότε και πώς ο Καμμένος παραστρατεί από τη γραμμή της κυβέρνησης;
Διαβάζει, ας πούμε, από το βήμα της Βουλής sms που του έχει στείλει επιχειρηματίας. Υποσκάπτει τα σχέδια του Μαξίμου για τα media, δηλώνοντας ότι κουμπάρος του επιχειρηματίας δεν έχει τα λεφτά για να αγοράσει τηλεοπτική άδεια. Συγκαλεί συνέντευξη Τύπου για να σαλπίσει δημοσίως το βέτο του στο Μακεδονικό. Υπερακοντίζει την τακτική της κυβέρνησης στο θέμα των κρατουμένων μιλώντας για ομήρους.
Το ότι οι δύο πρόσφατες αυτονομήσεις είχαν αφορμή την εξωτερική πολιτική –είχαν δηλαδή μανδύα φρονήματος– δεν σημαίνει ότι ήταν διαφορετικές από τη σκοπιά του προέδρου των ΑΝΕΛ. Τα όρια του κόσμου του είναι τα όρια του εγχώριου παιγνίου. Το μοτίβο είναι το ίδιο: Κάθε φορά που αισθάνεται ότι πρέπει να διασφαλίσει το μερίδιό του στη διανομή ισχύος, ζώνεται τα επικοινωνιακά του εκρηκτικά και αυτοαναφλέγεται μπροστά στις κάμερες. Εκμαιεύει έτσι την αποκατάσταση της θέσης του, που επέρχεται με δηλώσεις πίστεως και συμβολικές χειρονομίες από τον μείζονα εταίρο.
Ο ελάσσων εταίρος αποδεικνύει έτσι κάθε φορά ότι διατηρεί ισχύ δυσανάλογη προς το κοινοβουλευτικό του μέγεθος.
Ομως, το ερώτημα ποιος σέρνει ποιον –ποιος εκβιάζει και ποιος εκβιάζεται– δεν έχει νόημα. Νόημα έχει μόνο το ερώτημα εάν...
με αυτή την εσωτερική διελκυστίνδα σε εξέλιξη μπορεί να διαμορφωθεί εξωτερική πολιτική.
Το άλλο είναι μόνο χορογραφικό ζήτημα μεταξύ του σκύλου και της ουράς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου