25η ΜΑΡΤΙΟΥ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πνευματικός ραγιαδισμός και γενιτσαρισμός υπονομεύουν το 1821

Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο

Στο θέμα αυτό έχω συχνά αναφερθεί στο παρελθόν. Αλλά πιο εμπεριστατωμένα ασχολήθηκα όταν συνέγραψα την τετράτομη ιστορία μου «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821», που εκδόθηκε προ ετών από την εφημερίδα «Real News» και, ολοκληρωμένη (μαζί με τα πολιτικά γεγονότα), πρόκειται να εκδοθεί προσεχώς με νέα μορφή. Από το βιβλίο αυτό αποσπώ μερικές σκέψεις και τις θέτω στην κρίση των αναγνωστών. 

Εν πρώτοις, θεωρώ απαράδεκτο να μικροποιούμε τους ανθρώπους που έζησαν στο παρελθόν και δημιούργησαν το δικό μας παρόν (με ό,τι καλό ή κακό). Συχνά, η μικροποίηση του χθες δεν γίνεται από αντικειμενικότητα, αλλά από σκοπιμότητα. Κρύβει την ηθική μας μικροβιότητα. Κάποιοι, που δεν μπορούν να φθάσουν ψηλά, προσπαθούν να κατεβάσουν τους υψηλούς τού χθες στα χαμηλά, εν ονόματι κάποιας«αποδομητικής Ιστορίας», με την οποία προσπαθούν να υποβαθμίσουν ό,τι λέγεται «έθνος», «εθνικό», και πρώτα απ’ όλα την εθνική Ιστορία και την εθνική λογοτεχνία μας, που εμπνέουν το εθνικό μας φρόνημα και την εθνική πολιτική της ανεξαρτησίας.

 

Ετσι, σπιλώνονται συστηματικά οι άνθρωποι που δημιούργησαν το αθάνατο ‘21. Υπάρχουν σχολικά βιβλία για το έπος αυτό, στα οποία οι αναφερόμενοι αγωνιστές, πολιτικοί και στρατιωτικοί δεν ξεπερνούν τη σύνθεση μιας καλαθοσφαιρικής ομάδας, χωρίς τον προπονητή!
 

Και, σαν να μην έφθανε αυτό, κατά καιρούς από απίθανους «καλαμογράφους» γράφονται άρθρα και αρθρίδια αμφισβητικά, του τύπου «Για ποια Επανάσταση μιλάτε;» και παρουσιάζεται ο σχεδόν 10ετής πολυαίμακτος εκείνος αγώνας, σαν πολεμικό τάχα «εξάνθημα» του γαλλικού Διαφωτισμού και άλλοτε σαν ανταρσία και στάση.

Ως προς τούτο, οι καλοί αυτοί «καλαμογράφοι» εναρμονίζονται με τους νεότερους Τούρκους ιστορικούς που, αναφερόμενοι στην Ελληνική Επανάσταση, την ονομάζουν «isyan», δηλαδή «στάση», ενώ οι παλαιότεροι, ακόμη και για ελληνικά κινήματα (π.χ. κρητικά ενωτικά κινήματα), χρησιμοποιούσαν τον όρο «ihrilat», δηλαδή «επανάσταση». Κατανοούμε, φυσικά, τη στάση των νεότερων Τούρκων ιστορικών που εμπλέκονται σ’ ένα παιχνίδι πολιτικό, αλλά ο πολύς λαός δεν κατανοεί τη στάση κάποιων δικών μας «εκσυγχρονιστών» ιστορικών απέναντι στις παλαιότερες ιστορικές μορφές και συγγραφές. Για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος έχει κηρυχθεί απόβλητος από τις περισσότερες φιλοσοφικές σχολές μας!

 

Προς τι, άραγε, το μένος αυτό; 

Είναι απλό: Ολοι αυτοί οι παλαιοί «εθνικιστές», λόγιοι και αγωνιστές, δημιούργησαν ένα εθνικό κράτος που αποτέλεσε αφετηρία σχηματισμού και άλλων εθνικών κρατών στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, κι έτσι άρχισε η κατάρρευση των μεγάλων αυτοκρατοριών. Η αρτισύστατη μικρή Ελλάς υπήρξε το κακό παράδειγμα, το «μεγάλο λάθος», κατά τον Μέτερνιχ και τον μελετητή του, Χένρι Κίσινγκερ. Το κράτος αυτό, το πρώτο στην ιστορία του ελληνικού κόσμου, είχε φυσικά τις αδυναμίες του. Αλλά, παρά τούτο, μέσα σε 90 χρόνια είχε τριπλασιαστεί. Σήμερα, όμως, δίνεται «γραμμή» (και μάλιστα, «επιχρυσωμένη») να διαλυθούν τα κράτη -φυσικά, τα μικρά- για να σχηματισθεί ο παγκόσμιος πολτός, από τον οποίο θα παρασκευασθεί η «μαύρη πουτίγκα» των δυνατών. Επιβάλλεται όθεν καθετί εθνικό, είτε κράτος είτε γεγονός ή πρόσωπο σημαντικό, να βάλλεται, να διαβάλλεται και, αν είναι μνημείο, να βεβηλώνεται. Ποια προτομή ή ανδριάντας αγωνιστή του ‘21 δεν έχει βεβηλωθεί ή καταστραφεί;

 

Πρωταγωνιστές είναι τώρα κάποιοι κρανιόκενοι νεαροί, ποδηγετούμενοι απο ινστρούχτορες γηράσαντες εν πνευματική αμαρτία και μαλθακία. Αυτή η νέα «χρυσή νεολαία» (το χρυσή με την τρέχουσα έννοια) έχει σπουδάσει σε μυστηριώδη άντρα την καταστροφή των μνημείων του ‘21 και τη δική της καταστροφή. Καταστρέφει τη βρυσομάνα που θα τη χρειασθεί, όταν έλθουν -και ήλθον- οι δύσκολοι καιροί. Καταστρέφεται η βρυσομάνα από την οποία θα μπορούσαν οι νέοι να υδροδοτηθούν ψυχικά και πνευματικά, όταν εισέλθουν στην έρημο της απελπισίας.

 

Το ‘21 έχει πολύ κακοπάθει κατά τα τελευταία χρόνια και από περίεργους «ανακαινιστές», που είτε δεν το βλέπουν και το αγνοούν είτε το βλέπουν με ένα (ή και μισό) μάτι, κι έτσι φωτίζουν μέρος μόνο από την τεράστια έκτασή του. Αλλοι, εφοδιασμένοι με τα «καπνογόνα» κάποιας ιδεολογίας ή ιδεοληψίας, θολώνουν το ευρύ τοπίο του Αγώνα και έτσι είναι είναι αδύνατον να δει κανείς με ευκρίνεια πρόσωπα και καταστάσεις.  

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που είχε μια ευρύτερη και βαθύτατη γνώση του ‘21, έγραψε τα ακόλουθα προειδοποιητικά για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε η δήθεν απομυθευτική ιστορία, που ήταν τότε και τώρα του συρμού: «Υποτιμώντας ή σπιλώνοντας μεγάλα ονόματα ή εξαιρετικά γεγονότα δεν αποποιούμε το ‘21· το παραμορφώνουμε».

Σήμερα, οι νέοι της πατρίδας μας δεν γνωρίζουν το ‘21 ή έστω κάτι περιεκτικό για το ‘21. Γνωρίζουν, όμως, απόψεις κυρίως από προχειρογραφήματα ή περίεργες θεωρήσεις για το ‘21. Δεν απορρίπτω τις θεωρίες- είναι λίπασμα μυαλού για τον ιστορικό-, αρκεί να μην οδηγούν στην καταπακτή της λήθης τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Οι πολλές θεωρίες και οι πολλές ιδεοληψίες έκαναν την Ιστορία να μοιάζει με νεκρό που τρέχει πίσω από το φάντασμά του. Μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, το ‘21 ήταν ακόμη ζωντανό. Ηταν στο τραγούδι και της νέας μεταπολιτευτικής γενιάς. Αλλά, ξαφνικά...

 έπεσε πάνω του το μαύρο πέπλο της λησμονιάς. Επαψε για τους νέους μας να είναι πύρωμα ψυχής. Συχνά, οι παρελάσεις της 25ης Μαρτίου θυμίζουν καρναβαλική φιέστα. Οχι απο αμέλεια - εσκεμμένα. Γιατί δεν πρέπει τα νέα παιδιά να διατηρούν το πύρωμα της καρδιάς του 1821. Ο Νίκος Καζαντζάκης σε μια ομιλία του στο BBC, το 1946, είχε πει: «Η πιο στοιχειώδης λογική αντιστάθηκε στην άγια τούτη παραφροσύνη. Πώς μια χούφτα άνθρωποι ξαμάρτωτοι, πεινασμένοι, ανοργάνωτοι μέσα σε μια Ευρώπη λυσσαλέα αντιδραστική, μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι και να ελπίσουν ελευθερία».

 

Σήμερα, κάποιοι προσπαθούν να σβήσουν από τη συνείδηση των νέων το ‘21 για να μην μπορούν σε κανέναν να σηκώσουν το κεφάλι. Πνευματικός ραγιαδισμός και γενιτσαρισμός εδώ και καιρό κάνουν στη χώρα μας θραύση.