Είναι ψηλαφητό τοις πάσι, κατά τη συναλλαγή εκάστοτε πολίτη με όλες
τις εκφάνσεις και τις πτυχές του ευρύτερου δημόσιου τομέα, το να
αντιμετωπίζει, εν γένει, παντελή αδιαφορία και συμπεριφορά εκ μέρους των
δημοσίων υπαλλήλων, η οποία απάδει ευθέως και σαφώς με το πρότυπο ενός
συντεταγμένου, ευνομούμενο έθνους-κράτους, και δη μέλους της Ε.Ε., στο
οποίο λογίζεται αυτονόητο ότι επικρατούν η οργάνωση και ο σεβασμός προς
τον νομοταγή και φορολογούμενο πολίτη.
Ορισμένοι έχουν ταυτίσει
τον ιδιωτικό με τον δημόσιο τομέα, εκδηλώνοντας υπερφίαλη αλαζονεία,
αγένεια και πρόδηλη ασέβεια προς τον συμπολίτη τους, προφανώς πηγάζουσα
από τη διασφάλιση του «αμετακινήτου», της θέσης τους, συνεπεία, των
πάλαι ποτέ κομματικών διορισμών -κάθε άλλο παρά αριστίνδην- από την αυτή
αλληλοδιαδοχή των κομμάτων στην εξουσία.
Την αυτή ιδεοληψία
έχουν και τα δικαστήρια: ο δημόσιος υπάλληλος φέρει, εξ ορισμού, ένεκεν
της ιδιότητάς του, επαυξημένη αξιοπιστία από έναν ιδιώτη ελεύθερο
επαγγελματία.
Η νοσηρώς διαποτισμένη αυτή αντίληψη της δομής του
κράτους μόνο θυμηδία προξενεί, διότι συνιστά τεκμήριο χρόνιας αβελτηρίας
των θεσμών, οι οποίοι καθίστανται στενά εναγκαλισμένοι με το κράτος, το
οποίο υποτάσσεται, αντί να οριοθετείται κατά μείζονα και σαφή τρόπο από
την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, ελέω δήθεν λαού.
Αξιον μνείας είναι
ότι η παρούσα «αριστερεπώνυμη» κυβέρνηση έχει εγκαθιδρύσει ένα
διευρυμένο κράτος με εμφυλιοπολεμικές συνιστώσες και ιδεολογικώς
χρωματισμένα πρότυπα, επιβεβαιώνοντας στην πράξη, περίτρανα, τον
ιδεολογικό κρατισμό σοβιετικού τύπου, ως όραμα μιας σύγχρονης χώρας στο
μέλλον.
Εκ παραλλήλου, αποκηρύττει το έθνος με μια παρωχημένη και
ανεδαφική παλαιομαρξιστικού τύπου ρητορική, επειδή έτσι το κόμμα,
στείρα και δογματικά πρεσβεύει, μολονότι τα ιδεολογήματά του αυτά η ίδια
η ιστορική πραγματικότητα τα έχει εκκωφαντικώς καταλύσει, πέμποντάς τα
ανεκκλήτως στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
Η κραυγαλέα, βεβαίως, αντινομία, η οποία σοβεί στους κόλπους του
κυβερνώντος κόμματος, είναι ο χαίνων αριστερίζων μανδύας και η
αντικαπιταλιστική ρητορική του, που συγχωρούνται σήμερα λόγω της
περιόδου της Αποκριάς, καθότι η έμπρακτη οικονομική πολιτική του είναι
άκρως νεοφιλελεύθερη.
Εν κατακλείδι, η έλλειψη λειτουργίας των
θεσμών στην Ελλάδα είναι συνέπεια της...
πλήρους υποκατάστασής τους από τη
στυγνή κομματοκρατία, από το κραταιό πελατειακό κράτος ιδιαιτέρως των
κατ’ ευφημισμόν «αριστερών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου