Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τι θα ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ η Ράνια Αντωνοπούλου
αν δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ;
Θα ήταν μέλος της «οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελίτ» που «κατεδαφίζει δικαιώματα, κόβει συντάξεις, μειώνει κοινωνικές δαπάνες, πετσοκόβει μισθούς, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, ξέρει πολύ καλά να μηχανεύεται τρόπους προκειμένου να ταΐζει την απληστία της».
Οι φράσεις είναι δανεισμένες από την τελευταία ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή. Η Αντωνοπούλου δυσκόλεψε την κυβέρνηση όχι μόνον επειδή η υπόθεσή της συνέπεσε με τον ηθικολογικό παροξυσμό για τη Novartis.
Το επιπλέον συμβολικό βάρος ήταν ότι η αποπεμφθείσα υπουργός έχει προφίλ –και, κυρίως, «πόθεν έσχες»– που την κατατάσσει αυτομάτως σε εκείνους τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ στοχοποιεί ως ταξικούς εχθρούς του.
Η πρωτοφανής για τα συριζαϊκά ήθη εκκαθάριση της Αντωνοπούλου από το Μαξίμου μάλλον πρέπει να αποδοθεί στο περιουσιολόγιό της.
Περιουσιολόγιο που, στην πολεμική του κόμματος, συνάπτεται αυτομάτως με μια αντίπαλη κοινωνική και πολιτική ταυτότητα. Φάνηκε έτσι ότι για μία ακόμη φορά τα βέλη του ΣΥΡΙΖΑ –και τα χονδροειδή σχήματα με τα οποία δοκιμάζει διαρκώς να αναρριπίζει το κοινωνικό μίσος– γυρνούν και τον πλήττουν.
Ο εξοστρακισμός των σκανδαλολογικών πληγμάτων δεν είναι συγκυριακός. Είναι μια μόνιμη συνθήκη του κλίματος που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει εις βάρος των πολιτικών της αντιπάλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να ωφεληθεί από αυτό το κλίμα. Το καλλιεργεί, νομίζοντας ότι έτσι συσπειρώνει την εκλογική του βάση. Ομως, δεν ελέγχει αυτό που προκαλεί.
Οσο κι αν δυσκολεύεται να το αναγνωρίσει, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κόμμα εξουσίας. Με το να υποδαυλίζει το «όλοι τα παίρνουν» υπονομεύει (και) τον εαυτό του. Το ποιος, εντέλει, ωφελείται από την υποδαύλιση της δυσπιστίας κατά του συστήματος αχνοφαίνεται ήδη στις δημοσκοπήσεις.
Φαίνεται επίσης ότι η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπορεί να έχει τις ακούσιες, καθαρτικές συνέπειες που κάποιοι στην αρχή τής απέδιδαν με πικρή συγκατάβαση.
Αυτό που εκτυλίσσεται τα τελευταία τρία χρόνια δεν είναι το «πανάκριβο φροντιστήριο» το οποίο τάχα θα αναδιαπαιδαγωγούσε την κοινωνική πλειοψηφία, προσγειώνοντάς τη στην πραγματικότητα και προσανατολίζοντάς την πολιτικά στην κανονικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απονομιμοποίησε ποτέ τα υπόγεια ρεύματα που τον έφεραν στην εξουσία, ούτε μεταβόλισε τις αντιδημοκρατικές ορμές τους – τις μούντζες, τις κρεμάλες, τα χαρτονένια ελικοπτεράκια.
Αντιθέτως. Ακόμη και τώρα...
που τα ρεύματα αυτά έχουν δεκάδες εναύσματα για να στραφούν εναντίον του, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να τα υποθάλπει.
Εξακολουθεί να τα ταΐζει λάσπη και χολή.
Θα ήταν μέλος της «οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελίτ» που «κατεδαφίζει δικαιώματα, κόβει συντάξεις, μειώνει κοινωνικές δαπάνες, πετσοκόβει μισθούς, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, ξέρει πολύ καλά να μηχανεύεται τρόπους προκειμένου να ταΐζει την απληστία της».
Οι φράσεις είναι δανεισμένες από την τελευταία ομιλία του πρωθυπουργού στη Βουλή. Η Αντωνοπούλου δυσκόλεψε την κυβέρνηση όχι μόνον επειδή η υπόθεσή της συνέπεσε με τον ηθικολογικό παροξυσμό για τη Novartis.
Το επιπλέον συμβολικό βάρος ήταν ότι η αποπεμφθείσα υπουργός έχει προφίλ –και, κυρίως, «πόθεν έσχες»– που την κατατάσσει αυτομάτως σε εκείνους τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ στοχοποιεί ως ταξικούς εχθρούς του.
Η πρωτοφανής για τα συριζαϊκά ήθη εκκαθάριση της Αντωνοπούλου από το Μαξίμου μάλλον πρέπει να αποδοθεί στο περιουσιολόγιό της.
Περιουσιολόγιο που, στην πολεμική του κόμματος, συνάπτεται αυτομάτως με μια αντίπαλη κοινωνική και πολιτική ταυτότητα. Φάνηκε έτσι ότι για μία ακόμη φορά τα βέλη του ΣΥΡΙΖΑ –και τα χονδροειδή σχήματα με τα οποία δοκιμάζει διαρκώς να αναρριπίζει το κοινωνικό μίσος– γυρνούν και τον πλήττουν.
Ο εξοστρακισμός των σκανδαλολογικών πληγμάτων δεν είναι συγκυριακός. Είναι μια μόνιμη συνθήκη του κλίματος που η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει εις βάρος των πολιτικών της αντιπάλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να ωφεληθεί από αυτό το κλίμα. Το καλλιεργεί, νομίζοντας ότι έτσι συσπειρώνει την εκλογική του βάση. Ομως, δεν ελέγχει αυτό που προκαλεί.
Οσο κι αν δυσκολεύεται να το αναγνωρίσει, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κόμμα εξουσίας. Με το να υποδαυλίζει το «όλοι τα παίρνουν» υπονομεύει (και) τον εαυτό του. Το ποιος, εντέλει, ωφελείται από την υποδαύλιση της δυσπιστίας κατά του συστήματος αχνοφαίνεται ήδη στις δημοσκοπήσεις.
Φαίνεται επίσης ότι η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπορεί να έχει τις ακούσιες, καθαρτικές συνέπειες που κάποιοι στην αρχή τής απέδιδαν με πικρή συγκατάβαση.
Αυτό που εκτυλίσσεται τα τελευταία τρία χρόνια δεν είναι το «πανάκριβο φροντιστήριο» το οποίο τάχα θα αναδιαπαιδαγωγούσε την κοινωνική πλειοψηφία, προσγειώνοντάς τη στην πραγματικότητα και προσανατολίζοντάς την πολιτικά στην κανονικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απονομιμοποίησε ποτέ τα υπόγεια ρεύματα που τον έφεραν στην εξουσία, ούτε μεταβόλισε τις αντιδημοκρατικές ορμές τους – τις μούντζες, τις κρεμάλες, τα χαρτονένια ελικοπτεράκια.
Αντιθέτως. Ακόμη και τώρα...
που τα ρεύματα αυτά έχουν δεκάδες εναύσματα για να στραφούν εναντίον του, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να τα υποθάλπει.
Εξακολουθεί να τα ταΐζει λάσπη και χολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου