Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Αν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση είχε
επιχειρήσει να περάσει τα μισά από όσα πέρασε χθες η κυβέρνηση Τσίπρα –
Καμμένου στη Βουλή, σήμερα η Αθήνα θα (ξανα)καιγόταν, την ώρα που ο νυν
πρωθυπουργός και ο νυν υπουργός Αμυνας θα απειλούσαν με ειδικά
δικαστήρια τους προδότες που ξεπουλάνε την πατρίδα…
Αν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες λογαριασμοί απειλούνται με τις κατασχέσεις που σήμερα γίνονται πραγματικότητα, ο Τσίπρας κι ο Καμμένος θα καλούσαν τον κόσμο να βγει στο δρόμο και να επαναστατήσει, όπως θα έκαναν και αν συνέβαινε το ίδιο με τα σπίτια που τώρα συμβαίνει...
Αν είχε στηθεί ένας τέτοιος διαγωνισμός – παρωδία για τα κανάλια, με την κυβέρνηση να κάνει ότι μπορεί όχι για να βάλει τάξη αλλά για να ελέγξει όπως εκείνη θέλει το τηλεοπτικό τοπίο, θα έλεγαν ότι ήρθε το τέλος της ελευθερίας και της δημοκρατίας στην Ελλάδα…
Αν οι συντάξεις είχαν υποστεί τις αλλεπάλληλες μειώσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες και συνεχίζονται, η κυβέρνηση και η βουλευτές που τη στηρίζουν θα ήταν όλη μέρα εκεί που σήμερα δεν τολμούν να πλησιάσουν: στο πεζοδρόμιο, να ξεσηκώνουν το λαό…
Ομως, τα «αν» δεν έχουν σημασία. Εκείνο που έχει σημασία, είναι το που κατάντησαν αυτόν τον τόπο. Και δεν υπάρχει πια η παραμικρή αμφιβολία, ότι όσο κι αν κορόιδεψαν, όσο κι αν ξέφυγαν, όλα αυτά πια τελειώνουν. Γιατί τελειώνει πλέον και η χρησιμότητά τους.
Αυτή η κυβέρνηση, που κατέλαβε την εξουσία μοιράζοντας ελπίδα και την άσκησε σκορπώντας απελπισία σε τεράστια τμήματα του πληθυσμού, δεν έχει πια πολύ καιρό μπροστά της.
Ισως να νομίζει ακόμα ότι έχει, επειδή οι δανειστές την προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού: ποιος άλλος θα τους τα έκανε όλα αυτά;
Όμως αυτό τελειώνει πια σύντομα. Γιατί...
η δουλειά έγινε και η οργή πια είναι τεράστια.
Και τώρα φτάνει πλέον η ώρα της στημένης λεμονόκουπας.
Η ώρα να βρουν οι κυβερνώντες τη θέση που τους αξίζει, στα σκουπίδια που στοιβάζονται οι μεγάλες απάτες της Ιστορίας.
Μα τώρα πια δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα γι αυτό...
Αν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες λογαριασμοί απειλούνται με τις κατασχέσεις που σήμερα γίνονται πραγματικότητα, ο Τσίπρας κι ο Καμμένος θα καλούσαν τον κόσμο να βγει στο δρόμο και να επαναστατήσει, όπως θα έκαναν και αν συνέβαινε το ίδιο με τα σπίτια που τώρα συμβαίνει...
Αν είχε στηθεί ένας τέτοιος διαγωνισμός – παρωδία για τα κανάλια, με την κυβέρνηση να κάνει ότι μπορεί όχι για να βάλει τάξη αλλά για να ελέγξει όπως εκείνη θέλει το τηλεοπτικό τοπίο, θα έλεγαν ότι ήρθε το τέλος της ελευθερίας και της δημοκρατίας στην Ελλάδα…
Αν οι συντάξεις είχαν υποστεί τις αλλεπάλληλες μειώσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες και συνεχίζονται, η κυβέρνηση και η βουλευτές που τη στηρίζουν θα ήταν όλη μέρα εκεί που σήμερα δεν τολμούν να πλησιάσουν: στο πεζοδρόμιο, να ξεσηκώνουν το λαό…
Ομως, τα «αν» δεν έχουν σημασία. Εκείνο που έχει σημασία, είναι το που κατάντησαν αυτόν τον τόπο. Και δεν υπάρχει πια η παραμικρή αμφιβολία, ότι όσο κι αν κορόιδεψαν, όσο κι αν ξέφυγαν, όλα αυτά πια τελειώνουν. Γιατί τελειώνει πλέον και η χρησιμότητά τους.
Αυτή η κυβέρνηση, που κατέλαβε την εξουσία μοιράζοντας ελπίδα και την άσκησε σκορπώντας απελπισία σε τεράστια τμήματα του πληθυσμού, δεν έχει πια πολύ καιρό μπροστά της.
Ισως να νομίζει ακόμα ότι έχει, επειδή οι δανειστές την προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού: ποιος άλλος θα τους τα έκανε όλα αυτά;
Όμως αυτό τελειώνει πια σύντομα. Γιατί...
η δουλειά έγινε και η οργή πια είναι τεράστια.
Και τώρα φτάνει πλέον η ώρα της στημένης λεμονόκουπας.
Η ώρα να βρουν οι κυβερνώντες τη θέση που τους αξίζει, στα σκουπίδια που στοιβάζονται οι μεγάλες απάτες της Ιστορίας.
Μα τώρα πια δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα γι αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου