ΣΥΡΙΖΟΠΑΠΑΔΙΣΤΑΝ: Γιατί τσακώνονται αφού ταιριάζουν;

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Μ​​ε στενοχωρεί αυτή η μονομαχία του Φίλη με την Εκκλησία. Οχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο –γνωρίζετε ότι κρατώ ίσες αποστάσεις και από τις δύο πλευρές– αλλά επειδή αυτά τα δύο είναι τόσο ταιριαστά μαζί, ώστε είναι κρίμα να τσακώνονται.  

Εχετε προσέξει ποτέ πώς ταιριάζει ο υπουργός Παιδείας, ως φιγούρα, ως τύπος, με τον κόσμο της εγχώριας εκκλησιαστικής ιεραρχίας; 

Θαρρείς ότι είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να είναι ένας από αυτούς.

Κατ’ αρχάς, η φωνή. Κλείστε τα μάτια, ξεχάστε –αν γίνεται– τι λέει και προσέξτε πώς το λέει. Η εκφορά του λόγου του έχει την προσωδία του εκκλησιαστικού λόγου, την προσωδία της λειτουργίας. Επιπλέον, δε, η φωνή έχει και κάτι βαθύτερα παπαδίστικο· αν και ο χαρακτηρισμός δεν είναι απολύτως σωστός, γιατί το συναντάμε κυρίως στους άγαμους επισκόπους. Εννοώ μια χροιά της φωνής, κάτι ιδιαίτερο, ούτε αρρενωπό ούτε γυναικωτό, μάλλον ασεξικό, το οποίο υπάρχει στη φωνή όσων έχουν απαρνηθεί τη σεξουαλικότητά τους. Προσωπικώς, το λέω «η φωνή του βαρύτονου ευνούχου». Τέτοια φωνή έχει ο Φίλης.

Φορέστε του, λοιπόν, με τη φαντασία σας, μια γενειάδα, έναν κότσο και ένα ωραίο καλυμμαύχιον, φανταστείτε τον να μας απειλεί ότι θα πάμε στην κόλαση και ιδού ένας πρώτης τάξεως μητροπολίτης!  

Στη χώρα όπου ζούμε –μια χώρα που σου επιτρέπει, με την κατάλληλη μεταμφίεση, να σταδιοδρομήσεις ακόμη και ως ιατρός-χειρουργός– αμφιβάλλετε ότι ο Φίλης θα μπορούσε να διαπρέψει στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος;

Επειτα, το σουλούπι. Δεν είναι αντάξιο μητροπολίτη;  

Είναι το σουλούπι του ανθρώπου που αναπληρώνει διάφορες στερήσεις με την απόλαυση του φαγητού. Δεν είναι ασφαλώς αυτό ο κανόνας. Είναι όμως πολύ συχνό, πολύ ανθρώπινο, ορατό διά γυμνού οφθαλμού και διαχρονικώς ιδίως στην εικόνα της Ιεράς Συνόδου.  

Μετά το σουλούπι έπονται οι ενδυματολογικές ομοιότητες. Και ο Φίλης και οι ιεράρχες λατρεύουν τις κελεμπίες και, γενικώς, τα ριχτά. Θα έπρεπε, βέβαια, να περιοριστεί στα μαύρα – χρώμα που μάλλον δεν του αρέσει ιδιαιτέρως. Αλλά τις Κυριακές θα μπορούσε να φορά για τη λειτουργία το χρυσοποίκιλτό του, με πράσινα κεντήματα, για να φωτίζουν τα πράσινα ματάκια του!

Δεν είναι και τόσο στον αέρα όλα αυτά παραπάνω. Ο Φίλης υπήρξε παιδί της Εκκλησίας, νεωκόρος. Μικρός έψελνε και, μεγαλύτερος, συνέχισε να ψέλνει – τον θυμούνται ακόμη και ως δημοσιογράφο να ψέλνει μόνος του. (Και πρέπει να είναι καλός! Το λέω σοβαρά. Πέραν μιας γενικότερης αίσθησης της μουσικότητας στη φωνή του, ο Φίλης έχει και πάρα πολύ δυνατούς πνεύμονες. Θα ήταν υπέροχο να τον είχαμε σε cd, ντουέτο με τον Χριστόδουλο, του οποίου οι ερμηνείες ήσαν πολύ πιο αισθαντικές, τρόπον τινά ελαφρολαϊκές. Στην ψηφιακή εποχή γίνεται εύκολα...)  

Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι...

 η ομοιότητα του πλαισίου των ιδεών μέσα στο οποίο λειτουργούν ο Φίλης και η Εκκλησία. Μια μορφή ιδεοκρατίας είναι η Αριστερά του Φίλη, όπως ακριβώς και η Εκκλησία.

 

Διαισθάνομαι ότι η έννοια του απωθημένου είναι ίσως ένα χρήσιμο εργαλείο για να εξηγήσει κάποιος τη βεντέτα του Φίλη με την Εκκλησία. Αλλά επ’ αυτού μόνον ο ψυχαναλυτής του μπορεί να εκφέρει έγκυρη γνώμη...