Υπάρχουν διάφορες παροιμίες. Οι Γιάνκηδες λένε «what goes around,
comes around». Εμείς εδώ λέμε «όλα είναι δανεικά», «στη ζωή ό,τι δίνεις
παίρνεις» κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια ερωτοτροπεί φανερά με το πεζοδρόμιο
και τη βία, με τους μπάχαλους και τους τρομοκράτες. Μεσοτοιχία
ιδεολογική. Ε, ανταλλάσσουν λίγο καφέ, λίγο ζάχαρη, πιάνουν
ψιλοκουβέντα. Είχε κι εκείνος ο Λάμπρου, από καθαρό δημοκρατικό
ενδιαφέρον και αλληλεγγύη, υποσχεθεί κάτι πραγματάκια στα «παιδιά».
Πρόοδος και ανθρώπινα δικαιώματα, συνδρομή στην υπεράσπιση,
νόμοι-παραγγελιές κ.λπ.
Οσοι δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, θυμόμαστε και
τη συμπεριφορά των συντρόφων, με τον Τσίπρα πρώτο πρώτο, στο αίσχος των
Δεκεμβριανών «μαϊμού», όπου στο όνομα και στη μνήμη του ανύποπτου
δολοφονημένου Αλέξη καήκανε λουλουδάδικα, περίπτερα, μικρομάγαζα και
άλλες εστίες φιδιών του παγκόσμιου καπιταλισμού. Διότι από κει ξεκινάει η
σάπια κενωνία, από αυτόν που πουλάει τσίχλες, τσιγάρα και χαρτομάντιλα.
Θυμόμαστε
φυσικά τα αίσχη στις παρελάσεις. Επί επάρατου Σαμαρά στην Καλαμάτα είχε
πρωτοστατήσει στις επαναστατικές μαγκιές ο Πετράκος, που πήγε στη ΛΑ.Ε.
Ακουσα ότι προχθές τον τίναξαν λίγο κάτι αγρότες για να του φύγει η
σκόνη. Ο υπουργός Γεωργίας προ ημερών έμεινε πολιορκημένος επί ώρες από
χιλιάδες αγρότες, ενώ μουσουλμάνος συριζαίος βουλευτής τις άρπαξε τις
ψιλές του σε καφενείο της Θράκης. Κράξιμο, σφαλιάρες, γιαούρτια,
μπουγελώματα, βρισιές, απειλές.
Ολο το «επαναστατικό» σετ
συμπεριφοράς που ανέπτυξε και υπέθαλψε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, όλα
τα «εργαλεία» των αγανακτισμένων που κουτοπόνηρα χάιδευε, τώρα γυρνάνε
και του σκάνε στα μούτρα.
Τότε ευτέλιζαν τις παρελάσεις και τις
καταθέσεις στεφάνων. Αν είχαν μείνει και άλλο στην αντιπολίτευση, θα
είχαν πάει σε «ανώτερο στάδιο πάλης». Αδίστακτα θα έκαναν τσαμπουκάδες
σε κηδείες, μνημόσυνα, γάμους, βαφτίσια. Οταν θέλει ο αριστερός, σκάβει
και πιο κάτω από τον πάτο.
Τώρα γεύονται τα κατορθώματά τους.
Payback time, ώρα πληρωμής, τα δανεικά επιστρέφονται. Η εξαπάτηση του
κόσμου, ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, οι παταγώδεις αποτυχίες τους σε όλα
τα μέτωπα, τους καθιστά σάκους πυγμαχίας των θυμάτων του τυχοδιωκτισμού
τους. Το έγραφα, οι πιο φανατικοί δικοί τους και οι πιο ταπεινοί θα
πέσουν να τους φάνε πιο άγρια από τον καθένα, γιατί η απογοήτευσή τους
θα είναι η πιο βαθιά και ευθέως ανάλογη η οργή τους.
Δεν χαίρομαι,
ούτε και επικροτώ, διότι μισώ την αταξία και την αναρχία, την
οχλοκρατία, απεχθάνομαι την αυτοδικία, διότι σε κατατάσσει στη
βαρβαρότητα. Μόνο στη νόμιμη άμυνα και όταν η Πατρίδα τελεί υπό αληθινή
κατοχή ή δικτατορία νομιμοποιείται η ατομική βία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο
ψευτοδεξιός κολαούζος του, που είχε φάει αβγά στην Κω, παίρνουν το
μάθημα του τι σημαίνει σοβαρή διακυβέρνηση. Είναι αδιανόητο το παιχνίδι
με την παράνομη βία. Το ξαναγράφω:
Στην αστική δημοκρατία το μονοπώλιο
της βίας ανήκει μόνο στα όργανα του κράτους όταν εφαρμόζουν τους νόμους
και το Σύνταγμα, στα Σώματα Ασφαλείας και στις Ενοπλες Δυνάμεις. Κανείς
άλλος, ποτέ και πουθενά.
Ακόμη και στον τελευταίο και χυδαιότερο
πολιτικό μου αντίπαλο, ακόμη και στους φραγκάτους μισέλληνες υποκριτές
στην κυβέρνηση, στη Βουλή ή την Ευρωβουλή, ουδείς δικαιούται να τους
πειράξει μια τρίχα.
Πρώτον, για λόγους δημοκρατικής αρχής και, δεύτερον,
επειδή τους θέλω ακέραιους και γερούς όταν θα ακούν την ετυμηγορία του
ειδικού δικαστηρίου.
Οχι βρισιές και ξύλο, μόνο «Korydallos Resort».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου