Εν αρχή ην ο μύθος. Οι πρόσφυγες θα θελήσουν να μείνουν όσο πιο κοντά γίνεται στον τόπο τους, ώστε, αν εκλείψουν οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν, να μπορούν να επιστρέψουν.
Τότε, γιατί δεν μένουν στην Τουρκία, όπου και ασφαλείς είναι και οι συνθήκες παραμονής είναι βιώσιμες;
Κι αν ως πρόσφυγας ορίζεται όποιος θέλει να γλιτώσει είτε από εμφύλιο σπαραγμό είτε από πολιτική δίωξη, τότε πώς λέγεται αυτός που, ενώ έχει γλιτώσει, θέλει να μετεγκατασταθεί;
Οταν βλέπεις οικογένειες ολόκληρες, τρεις γενιές, να βαδίζουν στην εθνική οδό προς την Ειδομένη, καμιά τετρακοσαριά χιλιόμετρα απ’ τη Λαμία, δεν σου έρχεται στο μυαλό ότι αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν από τον τόπο τους για να μεταναστεύσουν;
Χρειάστηκαν μερικοί μόλις μήνες, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές και μερικές εκατοντάδες θάνατοι από πνιγμό για να καταρρεύσει ο μύθος.
Στην Ελλάδα, τη «σχεδόν σύγχρονη χώρα», όπως τη χαρακτήρισε ο νέος διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιαν Φαμπρ, οι μύθοι μετασχηματίζονται σε παραμύθια. Η αφήγησή τους χάνει τη βαρύτητά της και προσαρμόζεται στην ωραία παιδικότητα της ιδιοπροσωπείας μας (επειδή μου αρέσει να θεωρώ ότι ο νεολογισμός παράγεται από το προσωπείο, επιμένω στη γραφή -ει). Κι έτσι βαραίνουν τα βλέφαρα στα αθώα ανθρωπιστικά μας ματάκια και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.
Στην αρχή, εν πλήρη αθωότητι, αφελεία και ανευθυνότητι, ειδοποιήσαμε τους διακινητές πως εμείς εδώ δεν θα δημιουργήσουμε κανένα πρόβλημα στο θεάρεστο έργο τους. Το είπε η νυσταλέα κ. Χριστοδουλοπούλου, πριν αποφανθεί ο κ. Τσίπρας πως δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα και πριν συμφωνήσουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη για να μην τηρήσουμε τα συμπεφωνημένα.
Πώς φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να επιβεβαιώσουμε το ρηθέν παρά του ανθέλληνος, ότι η Ελλάδα είναι η σκωληκοειδής απόφυση της Βαλκανικής;
Να υψώνονται τείχη γύρω μας τα οποία δεν είναι αόρατα, ούτε φανταστικά. Είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού.
Το μεταναστευτικό το αντιμετωπίσαμε όπως το χρέος:
Κατ’ αρχάς συμπεριφερθήκαμε σαν να είμαστε μόνοι εμείς, με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη απέναντί μας. Η κυβέρνηση Συριζανέλ καθησύχαζε το κοινό της ότι δεν πρόκειται να ενοχλήσει τα φιλάνθρωπα αισθήματά του και δεν άκουγε τις ανησυχίες των Ευρωπαίων.
Κι όταν πια δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε το βάρος της πραγματικότητας –διότι η πραγματικότητα πάντα μάς πέφτει λίγο βαριά– κάναμε αυτό που ξέρουμε. Υπογράφαμε υπεύθυνες δηλώσεις: θα ενταθεί ο έλεγχος στα σύνορα, θα φτιάξουμε κέντρα φιλοξενίας, θα ανασυγκροτήσουμε την κεντροαριστερά και μπορεί να χτυπήσουμε και Ουέφα. Με τη συγγενή τυπολατρεία της πολιτείας μας διαχειριστήκαμε το χρέος, με την ίδια διαχειριζόμαστε και το μεταναστευτικό.
Είναι μέρος του σχεδίου των Συριζανέλ για τον αποκλεισμό της χώρας από την υπόλοιπη Ευρώπη;
Θα μπορούσε, αν δεν είχαν αποδείξει ότι...
αδυνατούν να καταστρώσουν το οποιοδήποτε σχέδιο.
Είτε βάσει σχεδίου είτε βάσει ανικανότητος, πάντως, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Βλέπουμε διά γυμνού οφθαλμού το μέλλον μιας Ελλάδας απομονωμένης, χωρίς ευρωπαϊκά δικαιώματα, και με τους μετανάστες να συνωστίζονται στην επικράτειά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου