Της ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Θυμάστε τότε που ο μόνος μας καημός ήταν τα χούγια των δεσποτάδων;
Εκείνη την περίοδο έφταναν στ' αυτιά μας φήμες ότι με το που έδεναν τη
ζώνη τους στην μπίζνες κλας, πετώντας προς θέρετρα και λοιπά spa της
Ελβετίας, το πρώτο που έκαναν ήταν να αντικαταστήσουν το αντερί με
κουστουμιές και να πιάσουν τη γενειάδα τους με κλάμερ ή με λαστιχάκι.
Στα ταξίδια ο άνθρωπος χαλαρώνει και απελευθερώνεται. Ανοίγει τα μάτια
του, αλλάζει αέρα και διάθεση. Δεν δίνει λογαριασμό - δεν παίρνει
λογαριασμό από τον καθρέφτη του ούτε από τα βλέμματα που τον
ιχνογραφούν. Δεν γίνεται βέβαια ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «ο εαυτός
του», πάντως όλο και πλησιάζει σ' αυτό που θα ήθελε να είναι αν δεν ήταν
αυτός που είναι.
Κάπως έτσι εξηγώ το ψυχωσικό επεισόδιο του Αλέξη
Τσίπρα στην Αμερική κι αυτά που λένε οι πολιτικοί του αντίπαλοι λυπάμαι
αλλά δεν αντέχουν στη βάσανο της επιστήμης.
Αν δεν ήταν το τζετ λαγκ, η δυσκολία της γλώσσας και το πολιτισμικό
σοκ θα τον έπαιρνα κι εγώ τοις μετρητοίς. Θα αντιπαρέβαλλα μάλιστα τις
δηλώσεις του με την γκαντεμιά που έφερε στον Κώστα Σημίτη εκείνο το
«Ευχαριστούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Δυστυχώς, εκείνη την εποχή
ουδείς είχε το δικαίωμα να ευχαριστήσει κανέναν.
Σήμερα (πάλι καλά) δυο
δίκαια ασκούμε πανελευθέρως:
(Σουρής, Μουστάκια...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου