Δεν είναι δα και τόσο δυσεξήγητη η κατάληξη που είχε η πρόταση
Κουράκη. Πρώτα απ' όλα ήταν από χέρι κακότεχνη. Κάπως έτσι διαπομπεύτηκε
ως φορομπηχτική από τους νεοδημοκράτες και λίγο αργότερα προσάραξε στον
ύφαλο των «νοικοκυραίων» του ΣΥΡΙΖΑ.
Βρείτε μου ένα κόμμα που να μην
έχει κάνει καριέρα πάνω σ' αυτό το έπαρμα του ελληνικού βυθού. Εχω
μεγάλη υπομονή. Θα σας αφήσω να μετράτε μέχρι Δευτέρας Παρουσίας.
Εν τω
μεταξύ μετράω κι εγώ τα ψιλά μου, να δω: θα μου φτάσουν να πληρώσω τα
χαράτσια και να δώσω τα του Θεού τω Θεώ;
Αναλαμβάνω την ευθύνη να το μπουμπουνίσω. Απαξ και πέρναγε η
πρόταση μέχρι ο Αλέξης Τσίπρας θα έσπευδε να γραφτεί στη λίστα με τους
θεοσεβούμενους. Το έκανε ο μικρός Καραμανλής με τις ταυτότητες, το
απογείωσε και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη Σουμελά και τα κομποσκοίνια. Το
διεκδίκησε ακόμη κι αυτή η Αριστερά του Εμφυλίου με τους «πατριωτικούς»
υπαινιγμούς της και τους ένοπλους παπάδες της.
Αναζητώντας τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις αυτής της χώρας, διόλου απίθανο να πέσουμε πάλι πάνω στον λανθάνοντα φιλελευθερισμό του Μητσοτάκη και να βάλουμε τα κλάματα. Κι όμως, νωρίτερα από αυτόν το επιχείρησαν, με αμφίβολα πάντως αποτελέσματα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο ορίτζιναλ. Υστερα ήρθαν τα όργανα, οι μαντολινάτες, τα κόμματα της καρδιάς μας και μας έκαναν καντάδα. Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου