Tου Δημητρη ΡηγοπουλουH ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο μας υπενθύμισε πόσο τυχεροί είμαστε. Αυτόπτες μάρτυρες μιας στιγμής στον χρόνο (αυτό δεν είναι οι δύο τελευταίες δύο δεκαετίες μέσα στο ακίνητο χάος της αιωνιότητας;), μιας στιγμής τόσο συναρπαστικής, τόσο πλούσιας σε γεγονότα και ανατροπές που από μόνη της θα μπορούσε να γεμίσει αρκετά βιβλία ιστορίας, παρακολουθούμε έναν κόσμο που αλλάζει. Μπροστά στα μάτια μας.
Για πρώτη φορά στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στον κόσμο θα φιλοξενηθεί στη Νότια Αμερική. Ανέκαθεν η ανάδειξη κάθε ολυμπιακής πόλης ήταν ένας καταπληκτικός γεωπολιτικός καθρέφτης. Θυμηθείτε τους Αγώνες του 1936 στο ναζιστικό Βερολίνο, την «ολική επαναφορά» της νέας Ισπανίας (και) μέσα από τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, την ολυμπιακή επιβεβαίωση της επόμενης υπερδύναμης (Πεκίνο 2008) και τώρα το Ρίο ντε Τζανέιρο.
Το Pίο που δεν είχε τις οικονομικές εγγυήσεις ενός Σικάγου ή μιας Μαδρίτης αλλά φαίνεται πως διέθετε κάτι πολύ περισσότερο: την ορμή της εποχής του.
Πόλη-σύμβολο της Βραζιλίας, το τρίτο μεγαλύτερο μητροπολιτικό κέντρο στη Νότιο Αμερική, αντλεί από τον δυναμισμό μιας από τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο. Τα προβλήματα των ανισοτήτων και της φτώχειας εξακολουθούν να ταλανίζουν αυτή τη γωνιά του κόσμου αλλά να που στην Κοπεγχάγη αποδείχθηκε ότι μερικές φορές στις ολυμπιακές κούρσες των πόλεων δεν κερδίζει πάντα ο ισχυρότερος αλλά αυτός που θέλει τους Αγώνες πιο πολύ.
Και η επιλογή των Αθανάτων μοιάζει να συμπορεύεται περισσότερο με τις επιταγές της Ιστορίας, παραβλέποντας στενά οικονομικίστικα κριτήρια.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου