Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣΗ Ελλάδα έχει τα περισσότερα καφενεία στην Ευρώπη. Οχι καφέ, καφενεία. Αλλο πράγμα. Το καφενείο είναι, χώρος ελευθερίας. Ανοιχτής έκφρασης. Κάτι παραπάνω ακόμα: Εκφρασης χωρίς προηγούμενη σκέψη. Αέρα πατέρα. Εξ ου και η πατριωτική κραυγή «αέρα» στο έπος της Αλβανίας.
Στο ελληνικό καφενείο, σε αντίθεση με τα γαλλικά και γερμανικά καφέ όπου η έκφραση πρέπει μάλλον να είναι τεκμηριωμένη, να έχει προηγουμένως βαφτιστεί στη βάσανο της σκέψης -όποιας σκέψης, ο καθείς με τις δυνάμεις του- στο ελληνικό καφενείο λοιπόν, η ελευθερία είναι απόλυτη: Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι αβασάνιστα, με τη βεβαιότητα ότι όχι μόνο δεν θα χλευαστεί για την παπάρα που θα αμολήσει, αλλά, αντιθέτως, όλο και κάποιον αντιρρησία ή εξυπνάκια θα βρει για υποστηρικτή.
Αυτή η ελευθεριότητα, η κατ' άλλους απόλυτη δημοκρατία, που είναι μεταδοτική, δηλαδή συμμετέχει όποιος θέλει απ' όσους είναι μέσα στο καφενείο, δεν περιορίζεται στους χώρους των ελληνικών αυτών καταστημάτων. Επεκτείνεται στην ευρύτερη κοινωνική ζωή και, κυρίως, στην πολιτική.
Διαβάζοντας κανείς τις προγραμματικές δηλώσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης διαπιστώνει ότι έχει να κάνει με έκθεση ιδεών μαθητή γυμνασίου και στην καλύτερη περίπτωση λυκείου. Εκθεση προθέσεων, οι οποίες δεν στηρίζονται σε τίποτε χειροπιαστό παρά μόνο στα ευχολόγια ή στα αερολόγια των κυβερνητών.
Χειροπιαστό παράδειγμα των τελευταίων ημερών είναι η πολύπαθη αξιοκρατία, η οποία καταποντίστηκε, πριν ακόμα προλάβει να πλεύσει, στο καραγκιοζοπαιχτήριο της επιλογής γενικών γραμματέων υπουργείων και διοικητών των εκατοντάδων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.
Πλημμύρισε το Διαδίκτυο από 34.840 αιτήσεις για τις θέσεις γενικών γραμματέων στα υπουργεία, οι οποίες υποτίθεται ότι αξιολογούνται αξιοκρατικά για να επιλεγούν οι αξιότεροι.
Αυτή η ελευθεριότητα, η κατ' άλλους απόλυτη δημοκρατία, που είναι μεταδοτική, δηλαδή συμμετέχει όποιος θέλει απ' όσους είναι μέσα στο καφενείο, δεν περιορίζεται στους χώρους των ελληνικών αυτών καταστημάτων. Επεκτείνεται στην ευρύτερη κοινωνική ζωή και, κυρίως, στην πολιτική.
Διαβάζοντας κανείς τις προγραμματικές δηλώσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης διαπιστώνει ότι έχει να κάνει με έκθεση ιδεών μαθητή γυμνασίου και στην καλύτερη περίπτωση λυκείου. Εκθεση προθέσεων, οι οποίες δεν στηρίζονται σε τίποτε χειροπιαστό παρά μόνο στα ευχολόγια ή στα αερολόγια των κυβερνητών.
Χειροπιαστό παράδειγμα των τελευταίων ημερών είναι η πολύπαθη αξιοκρατία, η οποία καταποντίστηκε, πριν ακόμα προλάβει να πλεύσει, στο καραγκιοζοπαιχτήριο της επιλογής γενικών γραμματέων υπουργείων και διοικητών των εκατοντάδων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.
Πλημμύρισε το Διαδίκτυο από 34.840 αιτήσεις για τις θέσεις γενικών γραμματέων στα υπουργεία, οι οποίες υποτίθεται ότι αξιολογούνται αξιοκρατικά για να επιλεγούν οι αξιότεροι.
Με ποια πολύ συγκεκριμένα κριτήρια; Αγνωστο.
Ποιες ειδικές προϋποθέσεις έπρεπε να πληρούν οι υποψήφιοι; Αγνωστο.
Πώς διασφαλίζεται το αδιάβλητο της αξιολόγησης; Αγνωστο.
Μιλάμε εδώ για μια επιπόλαια άρπα-κόλλα, για έναν προπαγανδιστικό εξευτελισμό της έννοιας της αξιοκρατίας, που πρέπει να τηρεί τουλάχιστον τον κανόνα της ίσης μεταχείρισης. Τρίχες. Οι εξαιρέσεις, οι αξιολογήσεις και ο τρόπος επιλογής όχι απλώς δεν διασφαλίζουν καμιά αξιοκρατία, αλλά, αντίθετα, είναι μέθοδος ταλιμπανική και αυταρχική, που θυμίζει περισσότερο μεθόδους εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας παρά δημοκρατικής διαδικασίας.
Κερασάκι στην τούρτα ήρθε η τοποθέτηση ως γενικού γραμματέα στο υπουργείο Δικαιοσύνης του συνεργαζόμενου με τη σύζυγο του υπουργού (!) υποψήφιου, ο οποίος επιλέχτηκε, κατά τον υπουργό, «αξιοκρατικά, ανάμεσα από περίπου 700 άλλους υποψήφιους»!
Εντάξει. Το ξέραμε από την αρχή ότι όλη η ιστορία είναι μια ακόμα πασοκική καλοστημένη παράσταση, αλλά στ' αλήθεια τι τη θέλει η κυβέρνηση του ήδη εκτεθειμένου Γ. Παπανδρέου; Για πόσους ηλίθιους ψάχνει μέσα στον λαό, ο οποίος έχει ζήσει στην πλάτη του τα παραμύθια και των δύο κομμάτων εξουσίας;
Για ποια αξιοκρατία μιλάει η κυβέρνηση, που δεν βρήκε ούτε έναν άξιο για υπουργό Εξωτερικών ανάμεσα σε 9.500.000 ενήλικες Ελληνες; Για ποια αξιοκρατία σε μια κυβέρνηση που τα νευραλγικά πόστα στα πέντε κρίσιμα υπουργεία ανέλαβαν στενοί οικογενειακοί φίλοι του πρωθυπουργού;
Για ποια αξιοκρατία μιλάει το κόμμα, που με τη μειοψηφία των παρόντων εξέλεξε για γραμματέα την επιλογή του προέδρου, έναν βουλευτή με κυριότερο προσόν ότι έχει στενές σχέσεις με την οικογένεια Παπανδρέου; Και έπεται συνέχεια.
Δεδομένου ότι είναι δικαίωμα της κυβέρνησης και του κόμματος να επιλέγουν τους γραμματείς, που είναι από τη φύση τους πολιτικά πρόσωπα, οι υποκρισίες και οι εξαγγελίες και οι μέθοδοι καφενείου περίττευαν.
Αλλά, δεν περιττεύουν ποτέ στα καφενεία.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Μιλάμε εδώ για μια επιπόλαια άρπα-κόλλα, για έναν προπαγανδιστικό εξευτελισμό της έννοιας της αξιοκρατίας, που πρέπει να τηρεί τουλάχιστον τον κανόνα της ίσης μεταχείρισης. Τρίχες. Οι εξαιρέσεις, οι αξιολογήσεις και ο τρόπος επιλογής όχι απλώς δεν διασφαλίζουν καμιά αξιοκρατία, αλλά, αντίθετα, είναι μέθοδος ταλιμπανική και αυταρχική, που θυμίζει περισσότερο μεθόδους εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας παρά δημοκρατικής διαδικασίας.
Κερασάκι στην τούρτα ήρθε η τοποθέτηση ως γενικού γραμματέα στο υπουργείο Δικαιοσύνης του συνεργαζόμενου με τη σύζυγο του υπουργού (!) υποψήφιου, ο οποίος επιλέχτηκε, κατά τον υπουργό, «αξιοκρατικά, ανάμεσα από περίπου 700 άλλους υποψήφιους»!
Εντάξει. Το ξέραμε από την αρχή ότι όλη η ιστορία είναι μια ακόμα πασοκική καλοστημένη παράσταση, αλλά στ' αλήθεια τι τη θέλει η κυβέρνηση του ήδη εκτεθειμένου Γ. Παπανδρέου; Για πόσους ηλίθιους ψάχνει μέσα στον λαό, ο οποίος έχει ζήσει στην πλάτη του τα παραμύθια και των δύο κομμάτων εξουσίας;
Για ποια αξιοκρατία μιλάει η κυβέρνηση, που δεν βρήκε ούτε έναν άξιο για υπουργό Εξωτερικών ανάμεσα σε 9.500.000 ενήλικες Ελληνες; Για ποια αξιοκρατία σε μια κυβέρνηση που τα νευραλγικά πόστα στα πέντε κρίσιμα υπουργεία ανέλαβαν στενοί οικογενειακοί φίλοι του πρωθυπουργού;
Για ποια αξιοκρατία μιλάει το κόμμα, που με τη μειοψηφία των παρόντων εξέλεξε για γραμματέα την επιλογή του προέδρου, έναν βουλευτή με κυριότερο προσόν ότι έχει στενές σχέσεις με την οικογένεια Παπανδρέου; Και έπεται συνέχεια.
Δεδομένου ότι είναι δικαίωμα της κυβέρνησης και του κόμματος να επιλέγουν τους γραμματείς, που είναι από τη φύση τους πολιτικά πρόσωπα, οι υποκρισίες και οι εξαγγελίες και οι μέθοδοι καφενείου περίττευαν.
Αλλά, δεν περιττεύουν ποτέ στα καφενεία.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου