Αφιερωμένο στα αριστερά ναυάγια. pic.twitter.com/U84bhohiG4
— Princess D👑3 (@PrincessD2020) November 17, 2024
Συγκινήθηκα, για να είμαι ειλικρινής, όταν είδα τις παλαιστινιακές σημαίες. Σκέφτηκα πόσο μακριά έβλεπε η γενιά μας, η «γενιά του Πολυτεχνείου» προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Και πώς από το μακρινό 1973 είχε ήδη διαμορφώσει μιαν αντίληψη όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.
«Απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τη θάλασσα έως τον ποταμό», έγραφε το πλακάτ που κρατούσε μια αγωνίστρια. Το πρόσωπό της ήταν γεμάτο χαρακιές απ’ τους αγώνες που έδωσε όλ’ αυτά τα χρόνια, όμως το βλέμμα της ήταν πύρινο. Είχε τη λάμψη του αγώνα. Τι κρίμα που δεν ζει ο Ρίτσος για να μετουσιώσει σε αθάνατους στίχους το στιγμιότυπο. Δεν τη ρώτησα τι εκτιμά ότι θα κάνει από δω και πέρα η Χαμάς. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη ποιητική. Και δεν ήθελα να την προσγειώσω στην πεζή πραγματικότητα της οδού Σταδίου.
Για να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα πώς είναι αυτό που λέμε «πορεία του Πολυτεχνείου». Ισως επειδή αισθανόμουν πάντα μειονεκτικά. Είμαι μια θλιβερή εξαίρεση. Αν όχι ο μόνος από τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων που συμμετείχαν στην εξέγερση των ημερών εκείνων, είμαι από τους ελάχιστους. Ημουν στο Παρίσι και διάβαζα, αν και δεν κατάφερα να έχω τη θεαματική εξέλιξη του Χριστόδουλου. Μάλλον οι ενοχές που μου προκαλούσε η απουσία μου από τις ημέρες εκείνες με απέτρεπαν από το να συμμετάσχω και στις επικές στιγμές της πορείας.
Ομως οι παλαιστινιακές σημαίες με επανέφεραν στην τάξη. Κατάλαβα ότι η πορεία και τα συνθήματα δεν είναι μόνο μια γιορτή της δημοκρατίας. Είναι μια δυναμική παρέμβαση στα πράγματα του κόσμου μας. Θα αντέξει ο Νετανιάχου και το Ισραήλ μετά την 51η πορεία του Πολυτεχνείου; Θα αντέξουν μετά την κατάληξη της πορείας στην ισραηλινή πρεσβεία;
Είδατε πού κατάντησαν οι ΗΠΑ ύστερα από τόσα χρόνια πολέμου φθοράς με την πρεσβεία τους στην Αθήνα. Εξέλεξαν τον Τραμπ. Από τη μια φίλος του Πούτιν, ο οποίος είναι φίλος με τη Χαμάς, όμως και φίλος του Νετανιάχου. Ανώμαλα πράγματα.
Εντάξει. Εύκολη ειρωνεία, θα μου πείτε. Βρείτε μου όμως έναν άλλον τρόπο για να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη που μου προκάλεσε η πορεία του Πολυτεχνείου.
Οχι η ίδια η πορεία. Οσο η διανοητική κατάσταση συμπολιτών μου που συμμετείχαν σε αυτήν και κράδαιναν παλαιστινιακές σημαίες.
Πιστεύουν ότι ο αγώνας της Χαμάς είναι αγώνας για τη δημοκρατία;
Δικαίωμά τους. Και το δεκάχρονο πιστεύει ότι ο Κολοκοτρώνης πολέμησε τους Γερμανούς. Μόνον που αυτοί…
δεν είναι δεκάχρονα και έχουν δικαίωμα ψήφου.
Και οφείλουν να ξέρουν ότι την ψυχούλα τους φροντίζουν. Οφείλουν να ξέρουν επίσης ότι χαρακτηριστικό της ωριμότητας είναι το αίσθημα του γελοίου.
Κι αν όντως πιστεύουν ότι στο Πολυτεχνείο οφείλουμε τη δημοκρατία μας, ας μη διασύρουν το λείψανό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου