(Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής)
Δεν ήταν δυστύχημα. Ηταν εθνικό τραύμα.
Οπως έλεγε και το σύνθημα στις νεανικές διαδηλώσεις εκείνων των ημερών, δεν ήταν η κακιά η ώρα. Ηταν η κακιά η χώρα.
Σαν ρωγμή στον φλοιό της φρέσκιας κανονικότητας, τα Τέμπη άφησαν να φανεί το μάγμα της χρεοκοπίας – η ηθικοπολιτική ύλη της αποτυχημένης χώρας, που, μεταξύ άλλων, είχε ξοδέψει εκατοντάδες εκατομμύρια για να καταφέρει στο τέλος να μην έχει σιδηρόδρομο.
Ψάχνουμε την ποιότητα της δημοκρατίας σε βαθμολογίες των θεσμών. Πιο ενδεικτική, όμως, για τη θεσμική ωριμότητα της χώρας θα μπορούσε να είναι η ποιότητα του πιο δημοκρατικού μεταφορικού μέσου – του φθηνού, μαζικού, πράσινου τρένου. Δείκτης «κράτους δικαίου» είναι να έχει ο φοιτητής της περιφέρειας έναν ασφαλή και γρήγορο τρόπο για να φτάνει από τον τόπο της καταγωγής του στον τόπο των σπουδών του.
Το κράτος που εμπιστεύτηκε ζωές στο τυφλό χέρι ενός αδαούς γραφειοκράτη δεν έχει ακόμη αλλάξει.
Η αλλαγή προϋποθέτει επίγνωση.
Και η συλλογική επεξεργασία του τραύματος από τους θεσμούς, αλλά και από τον ψυχικό μας μεταβολισμό, θα μπορούσε να αποδοθεί και μονολεκτικά:
Το τραύμα δεν το μεταβολίσαμε. Το ξεχάσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου