Λένε ότι το είχε πει ο Γκράουτσο Μαρξ: «Δεν θα γραφόμουν ποτέ σε μια λέσχη που θα με δεχόταν ως μέλος της».
Ως γνήσιος «μαρξιστής», ο Κασσελάκης προέβη στην πιο οξυδερκή παρατήρηση της σύντομης πολιτικής του σταδιοδρομίας: Αναγνώρισε ότι είναι πρόεδρος σε ένα κόμμα, που, αν λειτουργούσε σωστά, δεν θα εξέλεγε εκείνον για πρόεδρο.
Σχεδόν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται την κατάστασή τους σαν κακή μοίρα. Πέντε μήνες ήταν αρκετοί για να συνειδητοποιήσουν ποιο είναι το πρόσωπο που εμφανίστηκε από το πουθενά για να πάρει τα ηνία του κόμματος, ενώ απέναντί του είχε πρώην υπουργούς, πιο δοκιμασμένους και πολύ πιο εξοικειωμένους με τον συριζαϊκό βιότοπο. Οι εξηγήσεις που έχουν διατυπωθεί, όμως, γι’ αυτή την «κακή τύχη» αναφέρονται πάλι σε εξωγενή «ακραία φαινόμενα». Για τον Κασσελάκη, έφταιξαν αορίστως τα κοινωνικά δίκτυα, το θέαμα και η «μεταπολιτική». Η «μεταπολιτικολογία» έχει αποσιωπήσει έτσι το ερώτημα για τις πολιτικές αδυναμίες που κατέστησαν το κόμμα τόσο ευάλωτο.
Αν ο νέος πρόεδρος είναι απλώς ένας σόουμαν της ψηφιακής σφαίρας, τι ήταν ο πολιτικός οργανισμός που του παραδόθηκε με τόση ευκολία;
Τι οδήγησε 150.000 μέλη του σε αυτό το απονενοημένο διάβημα;
Μια πρόχειρη και μερική απάντηση είναι οι ιδέες περί «αμεσοδημοκρατίας» που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αγκαλιάσει και επωάσει από την εποχή της πλατείας. Στην κομματική ιδεολογία, ο λαός έχει πάντα δίκιο. Ο λαός έχει δίκιο ακόμη κι όταν, σε κατάσταση εκλογικού σοκ, καταφεύγει σε μια επιεικώς εξωτική επιλογή.
Αυτό το προπατορικό δόγμα στρέφει τώρα ο Κασσελάκης κατά των στελεχών του κόμματος:
Αφού ο λαός είναι αλάνθαστος, γιατί να μην τον ρωτήσουμε;
Γιατί ξέρουν καλύτερα οι αξιωματούχοι της Πολιτικής Γραμματείας από τα ίδια τα μέλη πού πρέπει να πάει το κόμμα;
Γιατί να μην αποφασίζονται όλα με δημοψηφίσματα;
Η σφοδρή αντίδραση των παλαιών στελεχών μοιάζει έτσι με αντανακλαστικό αυτοσυντήρησης της εξουσίας τους. Πάει να τους καταργήσει, να τους προσπεράσει «αμεσοδημοκρατικώς».
Τελικά, δεν είναι σωστό να αποφασίζουμε με δημοψηφίσματα;
Με αυτήν την έννοια, όμως, πάει να «τους» εφαρμόσει το λαϊκίστικο credo, επαναλαμβάνοντας όσα και οι ίδιοι θα έλεγαν σε άλλη περίσταση για την αλλοτριωτική διαμεσολάβηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης και τα λαϊκά κόμματα που δεν πρέπει να κατευθύνονται «από τα πάνω».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λένε, για να γειώσουν τον Κασσελάκη, «δεν είναι κόμμα αρχηγικό».
Ομως, το τσιπρικό κόμμα ήταν στηριγμένο ολόκληρο στον αρχηγό του.
Οσοι θέλουν τώρα να αμυνθούν στον νέο αρχηγισμό…
μόνο την επιστροφή του ηττημένου αρχηγού μπορούν να φανταστούν ως διέξοδο, λιβανίζοντάς τον ως προσωπικότητα με το ανίκητο χάρισμα.
Τα στελέχη αγωνιούν για τους ρόλους τους. Το δημοψηφισματικό κόμμα δεν μπορεί να μείνει «υπαρχηγικό». Με τον αρχηγό θα χάσει και τους υπαρχηγούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου