Είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην εκλογή Κασσελάκη, βασικός ενορχηστρωτής υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας.
Το συμπέρασμα αυτό βασίζεται στην απλή λογική – δεν χρειάζεται να είσαι και Τσόρτσιλ για να το καταλάβεις: Παύλος Πολάκης, Νίκος Παππάς, εξάδελφος Τσίπρα, ο ναύαρχος Αποστολάκης και όλοι οι εκλεκτοί του Πρόεδρου που δεν έπεισε κανέναν ότι θα αποχωρούσε από την πολιτική τόσο αθόρυβα, στελεχώνουν και ταυτόχρονα ελέγχουν τον από μηχανής …σωτήρα.
Ο Τσίπρας, ικανός τακτικιστής (κατά τους θαυμαστές του), αποχώρησε για διακοπές μετά από μιαν εξοντωτική διπλή αναμέτρηση, την οποία ο ίδιος είχε επιδιώξει, όπου συνετρίβη θεαματικά και άφησε να εννοηθεί «εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα…» Αυτά τα συναισθηματικά τα γουστάρει πολύ η Αριστερά. Συναρπάζεται από την ποίηση, την ευαισθησία, τη συντροφική αλληλεγγύη. Κυρίως αυτήν.
Για να ξεχάσει τα βάσανα της πολιτικής, ο Αλέξης ετοίμασε τις πολλές βαλίτσες των αμερικανικών διακοπών του, κατά την συνήθεια των λαϊκών αγωνιστών οι οποίοι πηγαίνουν έναν δυο μήνες τον χρόνο για να δουν την σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος και με την ευκαιρία να τσεκάρουν και κανένα ελεεινό ιδιωτικό πανεπιστήμιο όπου θα στείλουν σε σκληρή εξορία τα παιδιά τους να σπουδάσουν για να μάθουν να πολεμούν το σύστημα από τα μέσα! Στο μεταξύ, οι αγνοί σύντροφοι της Κουμουνδούρου συμφώνησαν να επιλέξουν την νέα ηγεσία με δημοκρατικές διαδικασίες – που όλοι γνωρίζουμε πόσο τις τιμούν.
Μέχρι εδώ καλά. Αφού τέλειωσε τις διακοπές του -περίπου όταν τέλειωνε και ο χρόνος υποβολής για τους υποψηφίους αρχηγούς του κόμματος- εμφανίστηκε την τελευταία στιγμή σαν από μηχανής Αμερικής ένας φωτογενής και φωτοβόλος νεαρός που σε δυο μέρες κατάφερε να γοητεύσει το ώριμο και ανοικτό κομματικό κοινό στο νέο και το φρέσκο (όπως το ψάρι) του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό κι αν ήταν θαύμα! Οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αναθάρρησαν, όλοι εμπνεύστηκαν από τον φωτοδότη ουρανοκατέβατο Μεσσία και έψαλαν το ωσαννά εν τοις υψίστοις στις πόλεις και τα χωριά, στους λαϊκούς δρόμους, στις πλατείες και στα γυμναστήρια.
Όλοι -με επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος- έμειναν έκθαμβοι με τις δεξιότητες του πρωτοεμφανιζόμενου Μεσσία, που υποσχέθηκε να ξεδοντιάσει δικαστικούς και δημοσιογράφους. Δεν είναι τυχαίο που συγκίνησε τον Πολάκη και τον Νίκο Παππά! Στο μεταξύ, ο Αλέξης Τσίπρας, με το ήθος και την ακεραιότητα που τον διακρίνει, έμεινε μακριά από την προεκλογική διαδικασία. Όχι, δεν αναμίχθηκε καθόλου.
Ο Πρόεδρος για ένα φημίζεται: για την αξιοπιστία του. Όλος ο πολιτικός του βίος χαρακτηρίζεται από αυτήν. Μια λέξη έχει σαν πυξίδα: την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Θα μπορούσε να διαπρέψει και ως μάρτυρας στα δικαστήρια…
Η αλήθεια είναι ότι πάνω που η χώρα έχασε έναν διεθνούς κύρους παγκόσμιο ηγέτη, ο θεός της Ελλάδας μας φώτισε με την παρουσία ενός νέου, ενός άφθαρτου αστεριού, πλημμυρισμένου από φως και ενέργεια: το πρωί κορν φλεϊξ με δημητριακά ολικής αλέσεως, μετά τσίσα το σκυλάκι και κατευθείαν γυμναστήριο. Εν, δυο, τρία, κάτω, έκταση προέκταση, επικύψεις. Πάμε από την αρχή. Μετά αρχίζουμε με τις κοινωνικές δράσεις: αγκαλιές και φιλιά με τους θειους, τις θειες και τα δεκαπεντάχρονα ανηψούδια που όλα έτρεξαν και ψήφισαν τον ξενιτεμένο θειο από την Αμερική. Πριν το κυρίως γεύμα, βαρυσήμαντες δηλώσεις : Με την βοήθεια του Θεού θα προχωρήσουμε στον διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος. Όχι, σε αυτό επιμένει!
Τέλος, στο απογευματινό πρόγραμμα, θα καταργήσει την στρατιωτική θητεία και θα διαμαρτυρηθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες για το κρατίδιο της Βόρειας Κύπρου.
Τέτοιες νέες και καινοτόμες ιδέες από την εποχή του Καποδίστρια είχαμε να ακούσουμε! Να τα λέμε κι αυτά.
Τι άλλο έμενε όμως για να κάνει την διαφορά;
Να βρει ένα νέο πολιτικό όραμα. Ε, λοιπόν, αυτός ο μπαγάσας δεν πιάνει μόνο πουλιά στον αέρα όπως ο προκάτοχός του, σύμφωνα με την συνταγματικότητα της γνώμης του κου Αλιβιζάτου, άλλα αμερικανικούς αετούς. Είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη. Τον νικά και στη μετάφραση και στην προπαίδεια. Ένας λόγος που ο Ερντογάν ξαναμίλησε στον Μητσοτάκη είναι ότι «καλύτερα το Μητσοτάκη παρά το Κασσελάκη».
Το νόμισμα και στις δυο όψεις έχει το ίδιο πρόσωπο: από τη μια τον Αλέξη κι από την άλλη τον Τσίπρα.
Ο Τσίπρας δεν είχε μέλλον στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις δυο πρόσφατες συντριπτικές ήττες που υπέστη από τον Μητσοτάκη. Το δεύτερο είναι ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν έχει τύχη δίχως τον Τσίπρα.
Άρα ο Τσίπρας φεύγει αξιοπρεπώς αλλά με σχέδιο.
Μέρος πρώτο του σχεδίου είναι να διαλύσει το «μαγαζί», και να δοκιμάσει με έναν αχυράνθρωπο την ίδρυση ενός νέου κόμματος που θ’ απευθυνθεί σε ολόκληρο το υπερκομματικό φάσμα του λαϊκισμού: «όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε». Η συνταγή πέτυχε με Καμμένο, και γενικά με όλες τις «ευπρόσδεκτες ψήφους»… Θέληση για πολιτικό αμοραλισμό να υπάρχει και όλα γίνονται. Απλά, ο Τσίπρας δεν ήθελε να χρεωθεί ο ίδιος την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, το σχέδιο εμπεριέχει και έναν πολιτικό αποπροσανατολισμό: ο βασικός στόχος του Τσίπρα δεν είναι σε αυτή τη φάση ο Μητσοτάκης αλλά...
μέσω του Κασσελάκη, ο Ανδρουλάκης. Η ομοιοκαταληξία άψογη και η ποίηση κλασικός αριστερός δεκαπεντασύλλαβος!
Στο μεταξύ ο Μητσοτάκης μπορεί και να χάσει από τον εαυτό του μετά την τρίτη, τέταρτη θητεία του ή το πιθανότερο είναι να βαρεθεί, να πάρει την Μαρέβα και να πάνε στην Τήνο να καλλιεργούν άγριες αγκινάρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου