Δεν ήταν «βδελυροί νεοφιλελεύθεροι», όπως βάφτισε η παλαβή Αριστερά όσους τη δεκαετία των μηδενικών (2000-2009) επιχειρηματολογούσαν ότι με 1,5 εκατ. που ξοδεύει κάθε μέρα ο προϋπολογισμός για να στηρίζει την «Ολυμπιακή», ελλοχεύει ο κίνδυνος χρεοκοπίας.
Δεν ήταν επίσης «αφελείς φιλελεύθεροι», κατά πως έλεγε η κυβερνητική Δεξιά, οι οποίοι «ζουν στον δικό τους κόσμο και δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται η πραγματική πολιτική».
Ηταν προσγειωμένοι άνθρωποι που επεσήμαναν το λογικό: «σε τέσσερα χρόνια (2004-2008) προστέθηκαν χρέη 48 δισ. ευρώ.
Τι είναι 48 δισ. ευρώ;
Το 2007 το κράτος εισέπραξε από άμεσους και έμμεσους φόρους 48 δισ. ευρώ» (Στέφανος Μάνος «Καθημερινή» 26.4.2008).
Τότε όμως κυριαρχούσαν οι δίκες προθέσεων. Περίσσευαν οι ταμπέλες και δεν έγινε η αναγκαία για τον τόπο συζήτηση, κάτι που το πληρώσαμε ακριβά.
Σήμερα ζούμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οσοι μιλάνε για τη θεσμική απρέπεια να παρακολουθούνται επισήμως ένας πολιτικός που έγινε αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος και (ας μην τους ξεχνάμε) δημοσιογράφοι, ελέγχονται για συριζαϊκή συνοδοιπορία· στην καλύτερη περίπτωση.
Το κορυφαίο για τη Δημοκρατία ζήτημα των υποκλοπών έχει δύο πτυχές.
Η αστυνομική έχει λίγα στοιχεία και γι’ αυτό είναι ανοιχτή σε πολλές ερμηνείες, αναλόγως των πολιτικών ή/και κομματικών προκαταλήψεων· «το ήξερε ο πρωθυπουργός;», «πόσοι παρακολουθούνται;», «γιατί παρακολουθούσαν τον κ. Ανδρουλάκη;» κ.λπ.
Η πολιτική πτυχή είναι πιο ξεκάθαρη και ίσως γι’ αυτό δεν συζητείται καθόλου. Δεν το αναφέρει η κυβέρνηση διότι δεν τη συμφέρει, δεν το θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ διότι νομίζει ότι με τις κραυγές για το αστυνομικό σκέλος θα έχει καλύτερα αποτελέσματα. Ασχέτως με το πόσοι, ποιοι, και γιατί παρακολουθούνται, η κυβέρνηση ελέγχεται διότι ένα εκ φύσεως αδιαφανές σύστημα το έκανε με διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες αδιαφανέστερο. Βελτίωσε επί τα… χείρω ένα σύστημα που εκ των πραγμάτων είναι επιρρεπές για κατάχρηση εξουσίας. Δεν εξήγησε ποτέ γιατί ένα βράδυ του COVID-19, σε ένα νομοσχέδιο για την πανδημία πέρασε την τροπολογία και κατάργησε το ελάχιστο της διαφάνειας που είχαν οι «νόμιμες επισυνδέσεις». Χειρότερα: δεν αντιστάθμισε αυτό το μέτρο με κάτι άλλο, αφού εκ των πραγμάτων θεώρησε ότι η προηγούμενη διάταξη ήταν «εθνικώς ανωφελής», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ετσι άφησε χώρο για πράξεις που «ήταν τυπικά επαρκ[είς], όμως πολιτικά μη αποδεκτ[ές]» (Κυριάκος Μητσοτάκης 8.8.2022).
Ο δρόμος προς την οικονομική χρεοκοπία είχε ανοίξει πολλά χρόνια πριν. Το πρόβλημα με την κυβέρνηση Καραμανλή ήταν πως αντί να διορθώσει κληρονομημένες παθογένειες, δημιούργησε περισσότερες. Αντί να περιορίσει τα ελλείμματα τα εκτίναξε στον ουρανό. Και ο δρόμος για τη χρεοκοπία των θεσμών έχει χαραχτεί προ πολλού. Οχι μόνο στην Ελλάδα· η Δημοκρατία πλήττεται πλέον παγκοσμίως. Η κυβέρνηση είναι υπόλογη όχι γι’ αυτά που κληρονόμησε, αλλά...
για όσα πρόσθεσε.
Ολες εκείνες τις αδιαφανείς και μεταμεσονύκτιες τροπολογίες που δεν έπρεπε να ψηφιστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου