Ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλάει πάντα την ιδιόλεκτο του παλαιού συνταγματολόγου. Ακόμη κι όταν εννοεί να εξαπολύσει μια πολιτική επίθεση, φροντίζει να την τυλίξει με την ξύλινη επένδυση της νομικίστικης αρχαΐζουσας. Ετσι, αν έλειπε η στοχευμένη διαρροή του Παυλοπούλειου λόγου στο Κομμένο της Αρτας –αν δεν είχαν αναλάβει να τη μεταφράσουν σε σλόγκαν οι στήλες των αριστερών media–, μπορεί και να μην είχε οσμιστεί κανείς τι πολιτικές σκοπιμότητες υπηρετούσε η ξυλογλυπτική των κλισέ για τη «διαχρονική αξία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας»· για την «αντικειμενική ευθύνη εκείνων, οι οποίοι ασκούν την εξουσία». Για τη «μετάθεση της ευθύνης σε άλλους» που «δεν νοείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο».
Η επιλογή του Παυλόπουλου να πλασάρει εαυτόν στη σκηνή μόνο τώρα που αισθάνεται ότι ο πρωθυπουργός είναι στην πιο αδύναμη στιγμή της θητείας του, είναι ενδεικτική, όχι μόνο της πολιτικής ιδιοσυγκρασίας του τέως Προέδρου. Προεικάζει ώς έναν βαθμό και τις δυνάμεις που θα ακολουθήσουν στην απόπειρα εκμετάλλευσης της πρωθυπουργικής αδυναμίας. Δείχνει ποια συνομοταξία καραδοκούσε, περιμένοντας τον Μητσοτάκη να στραβοπατήσει: η συνομοταξία των πρώην, που ανεξαρτήτως προελεύσεως, δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την αποστρατεία τους ούτε με την ιδέα ότι ο Μητσοτάκης επέβαλε αυτή την αποστρατεία, αψηφώντας τις επετηρίδες και τους παλαιοπαραγοντισμούς στη διανομή της εξουσίας του.
Το πόσο επιτυχημένη θα είναι η έφοδος των βετεράνων θα εξαρτηθεί από το μέγεθος που προκάλεσε αρχικώς τη συνταξιοδότησή τους: θα εξαρτηθεί κυρίως από τη διακύμανση της νομιμοποίησης του ίδιου του Μητσοτάκη. Αυτή η νομιμοποίηση –την οποία επικαλείται και ο «τέως»– συσσωρεύτηκε σε διαδοχικές εκλογικές νίκες. Η εσωκομματική επικράτηση του Μητσοτάκη νομιμοποίησε την ψήφο του στην προεδρική εκλογή του 2015 και τη ρήξη με το παραταξιακό παρελθόν που εκείνη η ψήφος συμβόλιζε. Η εκλογική επαναφορά της Ν.Δ. το 2019 σε εκτόπισμα αυτοδυναμίας νομιμοποίησε και τον πρόεδρό της να επιλέξει χωρίς φεουδαρχικές «ποσοστώσεις» με ποιους θα κυβερνήσει.
Κλονίζουν άραγε οι παρακολουθήσεις αυτό το κεφάλαιο νομιμοποίησης;
Θα το κλόνιζε μάλλον τυχόν συνέχεια στην αλυσίδα των αποκαλύψεων, παρά οι φωνές όσων σπεύδουν να τις εκμεταλλευτούν. Χωρίς νέους κρίκους στην αλυσίδα, η εντύπωση ότι ο Μητσοτάκης βρίσκει απέναντί του ένα μέτωπο από ηττημένους «has-been», μάλλον δεν είναι αρκετή να τον πλήξει – αν δεν αναζωογονεί κιόλας την εικόνα του.
Ακόμη κι αν το αντιμητσοτακικό συναίσθημα δικαιωθεί, δεν σημαίνει ότι θα δικαιωθούν και οι φιλοδοξίες των φορέων του.
Ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης πληγεί...
δεν θα κερδίσουν αυτομάτως εκείνοι που τον πλήττουν.
Τα αντανακλαστικά της μνήμης δεν σφάλλουν στην πολιτική ετυμολογία. Διαβάζεις για επίθεση Παυλόπουλου από το «Κ…» της Αρτας. Και το μάτι σου προβαίνει ενστικτωδώς στην έλλογη αυθαιρεσία να διαβάσει το «Κομμένο» «Καμμένο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου