Tου Παντελή Σαββίδη
Σήμερα είναι η 48η Επέτειος του Πολυτεχνείου και κανείς δεν ασχολείται με αυτήν. Θα αγανακτήσουν, ίσως, ορισμένοι οδηγοί αν εμποδιστούν απο τις πορείες. ΄Μερικοί, μάλιστα, θα αναρωτηθούν τι ήταν το Πολυτεχνείο.
Έλα ντε; Τι ήταν το Πολυτεχνείο;
Βεβαίως, στο Πολυτεχνείο υπήρχαν ομάδες φοιτητών που είχαν αμεση ή έμμεση σχέση με την όποια αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Αλλά την μαζική διάσταση την έδωσε ο πολύς κόσμος που έσπευσε να διαμαρτυρηθεί. Και αυτός ο κόσμος προερχόταν απο όλο το πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα.
Η μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς την οποία διαχειρίστηκε με τρόπο ακραίο και αμοραλιστικό στέρησε απο την εξέγερση τον καθολικό χαρακτήρα της.
Κακά τα ψέμματα, η αντίσταση εναντίον της δικτατορίας ήταν περιορισμένη. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε. Παντού και πάντοτε, κάποιες πρωτοπορίες βγαίνουν μπροστά. Αλλά η εξάχρονη ως τότε καταπίεση βρήκε αφορμή να εκτονωθεί. Απο όλον τον κόσμο. Όχι, μόνο, απο την αριστερά, μέρος της οποίας την κατήγγειλε ως προβοκάσια. Και μετά με αμοραλιστικό τρόπο την οικειοποιήθηκε αποκλειστικά και απόλυτα.
Κάπως έτσι συνάβησαν τα πράγματα και με το ΕΑΜ.
Αυτή η οικειοποίηση προκάλεσε την κοινωνία. Και σήμερα, η κοινωνία, αδιαφορεί απέναντι σε ένα γεγονός που τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης αποτελούσε σταθμό στις πολιτικές κινητοποιήσεις.
Υπήρξε και κάτι άλλο που ενόχλησε. Η εκμετάλλευση της συμμετοχής ορισμένων προς ίδιον όφελος. Η πολιτική τους πορεία, μάλιστα, αφίστατο των σηματοδοτήσεων της εξέγερσης.
Βεβαίως, έτσι συμβαίνει. Οι επαναστατικές στιγμές και οι στιγμές της εξέγερσης περιέχουν μια ηθική δύναμη η οποία εκλείπει όταν η επαφή με την πραγματικότητα την δοκιμάζει. Ένας μεγάλος φιλόσοφος ο Ιμάνουελ Κάντ είχε πει: «Με μιαν επανάσταση ίσως καταρρέει βέβαια ο προσωπικός δεσποτισμός και καταργείται η καταπίεση από ανθρώπους άπληστους για κέρδη και για εξουσία, αλλά ποτέ δεν γίνεται αληθινή αναμόρφωση του τρόπου της σκέψης• νέες προλήψεις, εξίσου όπως και οι παλιές χρησιμοποιούνται για σκοινί που οδηγεί τον αστόχαστο μεγάλο σωρό των ανθρώπων».
Για όσους, όμως, δεν θέλουν να τα παρατήσουν, η σημερινή επέτειος δίνει την ευκαιρία για έναν επαναπροσδιορισμό. Διότι, όλες, ή σχεδόν όλες οι τάσεις της Αριστεράς που εμφανίσθηκαν μεταπολιτευτικά έδωσαν δείγμα της πολιτικής και ηθικής τους.
Το στίγμα όσων συμμετείχαν στο ΠΑΣΟΚ και στην παραδοσιακή Κομμουνιστική αριστερά είναι γνωστό.
Το ερώτημα που πλανάτο ήταν τι θα εκαναν αν αναλάμβαναν την εξουσία τα άλλα αριστερά ρεύματα (ανανεωτική αριστερά, τάσεις της ανανεωτικής αριστεράς, μαοικές ομάδες, λενινστικές, τροτσκιστικές κα).
Το τι θα έκαναν και τη σχέση τους με την πολιτική και την ηθική τα είδαμε κατά την ανάληψη της διακυβέρνησης απο τον Συριζα. Η πλειονότητα των ομάδων αυτών (οχι όλες) συμμετείχαν ως συνιστώσες σε ένα κομματικό μόρφωμα το οποίο έχει γίνει ένα απεχθές κατεστημένο. Όσο για την κυβερνητική πολιτεία τους ας την κρίνει ο καθένας.
Όχι, μόνο, αποσύνδεσαν την πολιτική απο την ηθική αλλά και πρωταγωνίστησαν και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν σε μια αποδομητική λογική της αίσθησης της τοπικότητας, της εθνικότητας, της σημασίας της γεωγραφίας, της ιστορίας, του πολιτισμού και των παραδόσεων ενός λαού.
Και επειδή σε όποιον τα γράφει αυτά εύκολα μπορούν να αποδώσουν την κατηγορία του “πράκτορα” (άλλωστε αυτό έκαναν και με τον μεγάλο Καστοριάδη), να υπογραμμίσω πως τα στοιχεία που προανέφερα είναι βασικά στοιχεία της σκέψης του Γκράμσι. Ενός διανούμενου αριστερού, επαναστάτη στον οποίο ακόμη και η αστική διανόηση υποκλίνεται.
Το βεβήλωσαν, λοιπόν, το Πολυτεχνείο και η Αριστερά και οι Αναρχικοί και Αντιεξουσιαστές που νομίζουν πως η επέτειός του είναι αφορμή γα μια “επαναστατική” γυμναστική, για μια εκτόνωση την οποία θα περιγράφουν το βράδυ στα μπαράκια με τους φίλους και τις φίλες τους. Μέχρι...
να τους καταπιεί το σύστημα το οποίο υπηρετούν κατά τον καλύτερο τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου