Πώς να χαρακτηρίσεις μεταρρυθμιστικό στην οικονομία το 2021, όταν η αγορά αγωνίζεται να πείσει την κυβέρνηση να καταργήσει χαράτσι ηλικίας 47 ετών!!
Ο λόγος για το πασίγνωστο "σήριαλ" (εδώ και μισό αιώνα!!) με τις ελληνικές επιχειρήσεις να αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους από την εισφορά 0,6% του νόμου 128 που καταβάλλεται, σε κάθε μορφής δανεισμό, στις Τράπεζες, δήθεν υπέρ των εξαγωγών...
Και να το αστείο, αν όχι η τραγωδία της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας. Το χαράτσι μπήκε το 1975 από την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ., η δε μεταρρυθμιστική κυβέρνηση Ν.Δ. του 2021 δεν το είδε ακόμη!!
Έκανε πως δεν το είδε... και η κυβέρνηση της αριστεράς και της προόδου (μη ξεχνάμε το προόδου...) το 2017 και το 2018 όταν πάλι από τη Θεσσαλονίκη (των υποσχέσεων της ΔΕΘ...) το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο θέλησε να τους ανοίξει τα μάτια, τότε (και το 2018) που διακήρυσσαν την αριστερή δίκαιη ανάπτυξη...
Η "φιλοσοφία" του μέτρου του 1975 που θυμίζει οθωμανική "ευρηματικότητα", έχει πολλάκις σχολιασθεί μετά το 1980 στον "αγώνα δρόμου ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., για ποιο κόμμα θα φανεί στους ιθαγενείς της χώρας περισσότερο σοσιαλιστικό.
Η ουσία του είναι η αιτιολόγηση των δήθεν στόχων του χαρατσιού 0,6% που (με το καλημέρα της μεταπολίτευσης) υποχρέωσε τις Τράπεζες να το μαζεύουν από όλους τους δανειολήπτες και να το αποδίδουν στο κράτος, για να βοηθάει, υποτίθεται..., το κράτος-πατερούλη να επιδοτεί τις εξαγωγές.
Λέμε δήθεν και υποτίθεται για τους στόχους, επειδή επί της ουσίας, το χαράτσι ως εισφορά, είναι έμμεσος φόρος, που εισπράττεται από Τράπεζες και αποδίδεται μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος στο δημόσιο ως έσοδο του προϋπολογισμού!!
Και είναι γνωστό στο κράτους του ψευτοσοσιαλισμού μας ότι έτσι και περάσει χαράτσι (όπως αυτό, σε όλα τα τραπεζικά δάνεια) στα χέρια του, άντε να βρεις τον λογαριασμό που μεταφέρθηκε, τι πραγματικά απέγινε... Και αν πέρασε ή όχι στις δαπάνες του κομματικού στρατού κατοχής...
Το χαράτσι παραμένει και σήμερα, στο σβέρκο κάθε δανειολήπτη επιχειρηματία. Και ας λένε στις Βρυξέλλες πως δεν επιτρέπεται η πριμοδότηση των επιχειρήσεων, με κάθε κίνδυνο να παραλάβουμε Κοινοτικά πρόστιμα ή διακοπή των επιδοτήσεων, της πολιτικής της Κομισιόν.
Αν, λοιπόν, ο ψευτοσολιασιαλισμός, με τις τόσες κρατικοποιήσεις και τις κρατικές επιδοτήσεις ενίσχυσε τις εξαγωγές από τα λεφτά και εκείνων που ήταν δανειολήπτες Τραπεζών αλλά όχι εξαγωγείς, πώς και γιατί φθάσαμε στη σημερινή αποβιομηχάνιση;
Πώς παραμένουμε στον πάτο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας εντός αλλά και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Πώς συνέβη και η μεταπολίτευση μας παρέδωσε αποβιομηχάνιση (1975- 2021) και αποεπένδυση, μετά το 1980;
Πώς έγινε και στις μέρες μας, αναχωρούν για Τουρκία μεριά... γνωστές ιστορικές ελληνικές βιομηχανίες.
Πώς δικαιολογείται η ασταμάτητη, μετά το 1985, ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση και στα Βαλκάνια; Δεν βλέπουν τις μεταρρυθμίσεις...;
Θα μας έσωνε το χαράτσι; Ασφαλώς όχι.
Η τυχόν όμως απάντηση ότι εμείς στη μεταπολίτευση φροντίσαμε να αφανίσουμε την ολιγαρχία και αλλάξαμε τα ποδάρια στην οικονομία στηρίζοντας στο αριστερό τη βιομηχανία τουρισμού, το τσιπουράδικο και τη καφετέρια και στο δεξιό της τη μικρή βιοτεχνία, επειδή καλύπτει το 98,5% της εθνικής δευτερογενούς παραγωγής, δεν πείθει καθόλου.
Και δεν θα πείθει όσο ζητούμενο (μετά από τη μεγάλη 12ετή οικονομική κρίση που μας οδήγησαν τα δημοσιονομικά της μεταπολίτευσης) παραμένουν οι 100-150 δισ. επενδύσεις, ικανές να απορροφήσουν 1.100.000 άνεργους και να προβληματίσουν 700.000 Έλληνες μετανάστες να γυρίσουν στον τόπο τους.
Γιατί αυτό...
μόνο οι μεγάλες ιδιωτικές δομικές επενδύσεις από σοβαρούς πολυεθνικούς ομίλους θα το καταφέρουν (όπως και άλλες χώρες του Νότου μαζί με τις γειτονικές Βαλκανικές) και όχι μικρές βιοτεχνικές που αδυνατούν, χωρίς γενική δανειοδότηση, να προσλάβουν πάνω από 1-2 άτομα η καθεμιά
Είναι αλλιώς τα πράγματα;
Είναι αλλιώς τα πράγματα;
Εάν είναι τι ανάγκη έχει το Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης να επανέρχεται ξανά και ξανά για το σύνολο της βιοτεχνικής παραγωγής, που απέμεινε..., με πρόταση για μεταρρύθμιση ουσίας στη βιοτεχνία, την κατάργηση της 0,6% εισφοράς, επιμένοντας ότι εκτός της επιβάρυνσης του ήδη υψηλού κόστους δανειοδότησης των επιχειρήσεων λειτουργεί σε βάρος και της ανταγωνιστικότητας της βιοτεχνίας αλλά και των δυνατοτήτων της χώρας για παραπέρα ανάπτυξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου