Αν κάναμε ένα δημοψήφισμα για να αυτοχαρακτηριστούμε ως λαός, τα εγκωμιαστικά, αυτάρεσκα και «ανάδελφα» επίθετα θα κέρδιζαν ασφαλώς με μεγάλη πλειοψηφία. Στην πορεία, βέβαια, θα ήμασταν υποχρεωμένοι από τις εξελίξεις να ξανασκεφτούμε ή και να αναθεωρήσουμε στην πράξη αρκετά από τα επίθετα αυτά. Η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει πάντα με τις επιθυμίες μας ούτε και μπορούμε να την αποφύγουμε γυρνώντας τον καθρέφτη ανάποδα. Έτσι κι αλλιώς όμως, έχουμε συνηθίσει να ερμηνεύουμε και να προσαρμόζουμε το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος στις ανάγκες της επόμενης μέρας.
Η πανδημία ανέδειξε το πρόβλημα της ιδιοσυγκρασίας μας σε όλο του το μεγαλείο.
Μείναμε μέσα όσο φοβόμαστε - άλλοι τον ιό, άλλοι τα πρόστιμα - και ξεσαλώσαμε όταν η τήρηση των υγειονομικών κανόνων «ανετέθη» από τον πρωθυπουργό στο φιλότιμο των Ελλήνων.
Θέλουμε να ξαναλειτουργήσει πλήρως η οικονομία αλλά δεν δεχόμαστε περιορισμούς, θέλουμε να μην κολλήσουμε τον ιό αλλά δεν φοράμε μάσκα, θέλουμε να ακούμε τους ειδικούς εφ’ όσον όμως λένε αυτά που θέλουμε ν’ ακούσουμε. Και όλα αυτά μόνο στην περίπτωση που πειστούμε ότι υπάρχει κορωνοϊός.
Στα ελληνοτουρκικά έχουμε χαράξει από χρόνια τις κόκκινες γραμμές μας. Θέλουμε ειρήνη αρκεί να μας βολεύει, θέλουμε πόλεμο αρκεί να τον κερδίσουμε, θέλουμε να πάμε στη Χάγη αρκεί να δικαιωθούμε σε όλα. Θυμώνουμε που ο Ερντογάν έκανε τζαμί την Αγία Σοφία αλλά δεν μας νοιάζει που δεν υπάρχει ακόμα στην Αττική ένα επίσημο τζαμί για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι.
Στα ελληνοτουρκικά έχουμε χαράξει από χρόνια τις κόκκινες γραμμές μας. Θέλουμε ειρήνη αρκεί να μας βολεύει, θέλουμε πόλεμο αρκεί να τον κερδίσουμε, θέλουμε να πάμε στη Χάγη αρκεί να δικαιωθούμε σε όλα. Θυμώνουμε που ο Ερντογάν έκανε τζαμί την Αγία Σοφία αλλά δεν μας νοιάζει που δεν υπάρχει ακόμα στην Αττική ένα επίσημο τζαμί για να προσεύχονται οι μουσουλμάνοι.
Όσο για τους ευρωπαίους, που τους θυμόμαστε όταν χρειαζόμαστε τη στήριξή τους, μας αρέσει να μας δανείζουν αλλά γινόμαστε έξαλλοι όταν μας ελέγχουν για το πως διαχειριζόμαστε τα δανεικά και κυρίως όταν μας τα ζητάνε πίσω.
Θέλουμε να πετυχαίνουν όλα τα παιδιά στις εισαγωγικές εξετάσεις, ακόμα κι αυτά που δίνουν λευκή κόλλα. Απαιτούμε να γίνουν ανώτατα όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας για να μοιράζουν πτυχία, έστω κι αν δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρυσμα. Απαγορεύουμε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στέλνοντας στο εξωτερικό - συχνά για πάντα - χιλιάδες πολύτιμους νέους επιστήμονες και ερευνητές. Κοιτάμε με μισό μάτι τους άριστους που κάνουν ζημιά στην προσπάθεια εξίσωσης της μόρφωσης προς τα κάτω.
Θα θέλαμε το κράτος να εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του απέναντί μας, την ώρα που οι περισσότεροι έχουμε θεσμοθετήσει δυο τιμολόγια για τις συναλλαγές μας. Ένα με απόδειξη και ένα χωρίς.
Θα θέλαμε το κράτος να εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις του απέναντί μας, την ώρα που οι περισσότεροι έχουμε θεσμοθετήσει δυο τιμολόγια για τις συναλλαγές μας. Ένα με απόδειξη και ένα χωρίς.
Μας αρέσει να μη στεκόμαστε στις ουρές των γκισέ του δημοσίου και να τα κάνουμε όλα από το σπίτι αλλά δεν μας αρέσει να διασταυρώνονται ηλεκτρονικά οι συναλλαγές μας και η νέα τεχνολογία να μας παρακολουθεί και να μας ψεκάζει.
Δεχόμαστε την αξιολόγησή μας αλλά μόνο αν την κάνουμε μεταξύ μας, χωρίς «εξωτερικές» παρεμβάσεις.
Λέμε όχι στο πελατειακό κράτος όταν δεν κυβερνάει το κόμμα μας.
Αγαπάμε την ελευθερία και τη δημοκρατία αλλά...
Αγαπάμε την ελευθερία και τη δημοκρατία αλλά...
η πλειοψηφία μαγεύεται περισσότερο από τον λαϊκισμό που χαϊδεύει τ’ αυτιά και δίνει ιδανικές κι ανέξοδες λύσεις στα προβλήματα. Εξασκούμε πάντα τα δικαιώματά μας και ανταποκρινόμαστε, όποτε μπορούμε, και στις υποχρεώσεις μας. Σεβόμαστε τους θεσμούς, όταν ταυτίζονται με τα συμφέροντά μας.
Στις μεγάλες κρίσεις προτιμάμε τις εύκολες διεξόδους ακόμα κι αν, τελικά, αποδεικνύονται αυταπάτες. Στο τέλος, όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας βοηθήσει. Έτσι κι αλλιώς η ανθρωπότητα μας χρωστάει τα φώτα της δημοκρατίας και του πολιτισμού που της δώσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου