ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο καιρός των πανηγυριών

Της ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τι πα’ να πει απαγορεύτηκαν; 

 Η κατάκοπη κοινωνία μας, θέλει – δεν θέλει θα χορέψει και θα πει κι ένα τραγούδι. Το νταούλι δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς. Είναι δυνατό κι επίμονο, σε χτυπάει κατευθείαν στο διάφραγμα με μικρές μόνον παραλλαγές ως προς τον ρυθμό των μοτίβων του. Από τα καζάντια του Παπαδημούλη, του Παραδικαστικού και της Novartis ίσα με την πρόσφατη ηχογραφημένη προσβολή νεκρών στο Μάτι, το τοπίο μοιάζει με νεκρά φύση, μετά το πανηγύρι. Αφαντοι οι υπεύθυνοι, οι σφάχτες, οι γδάρτες, οι ψήστες, οι τεμαχιστές και οι κεραστές του ολέθρου. Μόνον κάτι λερωμένες λαδόκολλες πάνω στα τραπέζια να τις αναδεύει το νυχτερινό αεράκι, κι οι καρέκλες ανάποδα να σημαίνουν το «παραδίνομαι» με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο.

Η χώρα όμως, μολονότι κατάκοπη και παραζαλισμένη, δεν παραδόθηκε στην ήττα κι αυτό χάρη σε ορισμένους θεσμούς που έσφιξαν τα δόντια και συνέχισαν να λειτουργούν, αγνοώντας τις απειλές και το συστηματικό πριόνισμα. Προχείρως σταχυολογώ τη Δικαιοσύνη και την Ενημέρωση, σίγουρα όμως θα υπάρχουν κι άλλα αστικοδημοκρατικά οχυρά.

Τι έχουν της Αρτας τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;  

Η κυρία Γεροβασίλη τα αρνείται βέβαια όλα αυτά, ενώ η κυρία Δούρου, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν βγήκε να μας αποστομώσει με το παλιό ακλόνητο επιχείρημά της ότι είναι «γυναίκα». Ωχού και δεν με νοιάζει! Την ίδια αντίδραση είχαν και οι ομοτράπεζοί μου, όταν προ ημερών εμφανίστηκε στα δελτία Τσίπρας μαχμουρλής και μαυρισμένος να λέει κάτι που κανείς μας δεν μπήκε στον κόπο να το ακούσει, εκεί που παλιά τον ακούγαμε με υπογλώσσια και εμφυτεύσιμο Holter.

Εν τω μεταξύ, ένα διαφημιστικό από το ραδιόφωνο, έρχεται από το πουθενά να  επιτείνει τον αποπροσανατολισμό μου. Γνωστός κωμικός ξεκινάει περιοδεία. Πού τον είδα, πού τον ξέρω, πόσα χρόνια πάνε από τότε που ήταν υπουργός Συριζανέλ και ποιος ασχολείται με κάτι παλιοϊστορίες, τότε που μαζί με έναν άλλο κωμικό προσπάθησαν να επηρεάσουν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας; 

Συμπέρασμα: Πάρε την ιστορία σου και κοπάνα την. Κανείς δεν πρόκειται να σε αναζητήσει, ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.

Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τιμωρία.  

Τα υπόλοιπα...

 «θα τα βρει η Υπηρεσία», όπως ευφυώς συνόψισε σε ανύποπτο χρόνο ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προλέγοντας το τέλος του εφιάλτη μας. 

Δεν λύνονται βέβαια όλα τα θέματα υπηρεσιακώς. Η σημερινή δημοσκοπική καταβύθιση του Βαρουφάκη επί παραδείγματι, καθώς και όποιου άλλου θα διεκδικήσει αύριο μεθαύριο τη θέση του Βασίλη Λεβέντη στην ιστορία μας, δεν πρόκειται να απασχολήσει καμία υπηρεσία και κανέναν μηχανισμό εκτός ίσως από τη μηχανή αναζήτησης της Google στην οποία κατέφυγα κι εγώ για να θυμηθώ την περίπτωση του κωμικού που λέγαμε παραπάνω. Οσο κρατάει μια πληκτρολόγηση. Υπάρχω λες, κι ύστερα δεν υπάρχεις.