Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΜΠΟΥΚΑ
Η Ιστορία δεν είναι θέμα ιδεολογικών ή εθνικών αναζητήσεων. Είναι μία πραγματικότητα που εξελίσσεται με ή χωρίς τους επίλεκτους πρωταγωνιστές μας. Για αυτό και δεν είναι άδικη, όπως μοιρολατρικά θέλουμε να πιστεύουμε.
Εκτός των άλλων πάντα υπάρχει η δύναμη της «αιώνιας επιστροφής» και η «αποκάλυψη» όσων για δεκαετίες ή και για αιώνες, κρύβονται έντεχνα μέσα στα σύνδρομα των πολιτικών συστημάτων και των μαζών. Εκείνο βέβαια που δεν αλλάζει ποτέ είναι η δύναμη για επιβολή και ισχύ μέσα από τα ετερόκλητα κίνητρα, τις συνήθειες, τα τελετουργικά και τις αντιδράσεις του ανθρώπινου γένους.
Το φαινόμενο Ερντογάν, έτσι όπως εξελίσσεται, περισσότερο αποτελεί ευκαιρία για τα εθνικά μας συμφέροντα, παρά εμπόδιο στις διεκδικήσεις μας. Αρκεί βέβαια, να σταθούμε αντάξιοι των δυνατοτήτων που θα μας προσφέρει στο μέλλον.
Αν αφήσουμε πίσω την περιστασιακή μας εσωστρέφεια, θα δούμε πως ο Τούρκος πρόεδρος αποκαλύπτει με τον πιο εμφατικό τρόπο την ταυτότητα της Τουρκίας. Και δίνει την δυνατότητα, στην Ευρώπη και στον πολιτισμένο κόσμο, να συνειδητοποιήσουν πού βρίσκονται τα σύνορα της Δύσης.
Ο Ερντογάν κορυφώνοντας με την βεβήλωση της Αγιάς Σοφιάς τις προθέσεις του, χτίζει μόνος του το τείχος της εθνικής απομόνωσης. Κι ας μη βιαστεί κάποιος να θεωρήσει ότι τα δυτικά επιχειρηματικά κεφάλαια είναι ικανά να κρατήσουν την Τουρκία ζωντανή στις συμβατές ισορροπίες με τη Δύση.
Και μόνο η γενικευμένη άρνηση που μεγαλώνει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, είναι ικανός λόγος για αλλαγή πλεύσης των ηγετών απέναντι στο καθεστώς της Άγκυρας. Επιπλέον, η άκομψη επεκτατική διάθεση του «Σουλτάνου» στη Μεσόγειο, δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορους ούτε του Γάλλους ούτε τους Ιταλούς ούτε και τους Ισραηλινούς και τους Αιγύπτιους. Αλλά και οι ΗΠΑ χωρίς τον Τραμπ, από το επόμενο έτος δεν θα είναι καθόλου ευχαριστημένες από έναν τέτοιο ακραίο συνομιλητή.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία να αλλάξει τους συσχετισμούς στην περιοχή. Ενεργοποιώντας μία δραστήρια διπλωματία που θα σπεύδει άμεσα, να εκμεταλλευτεί κάθε λάθος του Τούρκου προέδρου. Αφήνοντάς τον, έντεχνα να εκτίθεται με τις νεοθωμανικές του διαθέσεις. Και προετοιμάζοντας μια ελληνική κοινωνία αποφασιστικότητας και δημιουργίας, απέναντι στις φαντασιώσεις των γειτόνων που αφήνουν ανεκμετάλλευτο το δυναμικό της δικής τους παραγωγικότητας (το 40% των Τούρκων είναι κάτω από 30 ετών…).
Χτίζονται τείχη μεταξύ δύο κόσμων κι αυτό αποτελεί μία μοιραία συνθήκη για την αφύπνιση των Ευρωπαίων. Όχι μόνο για τις εγγυήσεις ασφάλειας της Ελλάδας αλλά και για την συνειδητοποίηση της απειλής του ευρωπαϊκού πολιτισμού από τον ολοκληρωτισμό του Ισλάμ.
Ο Ερντογάν, έστω και απρόσκλητος, κλωτσάει τον τροχό της Ιστορίας και δημιουργεί δράση στην περιοχή. Κι αυτή τη φορά η οικονομία του αφηγήματος φαίνεται να μας ευνοεί. Γιατί το ‘22 στη θέση του ήταν ο Κεμάλ και σε μας μαριονέτες του Κωνσταντίνου. Ενώ τώρα, στην δυτική πλευρά του Αιγαίου υπάρχει μία σοβαρή κυβέρνηση, έτοιμη να αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα τον τυχοδιωκτισμό της Τουρκίας.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο στη συνέχεια. Οι ευκαιρίες, χάρη στον Τούρκο πρόεδρο θα είναι πολλές. Φαίνεται ότι οι εποχές της διπλωματικής και ιστορικής αδράνειας έχουν παρέλθει και μπροστά μας θα ανοίγονται συνεχώς προκλήσεις για ελεγχόμενο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Ας είμαστε αποφασισμένοι να επωφεληθούμε.
Η Δύση πήρε το μήνυμα για το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας. Η Ιστορία έχει ανάγκη από τους τυχοδιώκτες της και πρέπει να ευχαριστεί τον Ταγίπ Ερντογάν για την συμβολή του. Γιατί...
Η Ιστορία δεν είναι θέμα ιδεολογικών ή εθνικών αναζητήσεων. Είναι μία πραγματικότητα που εξελίσσεται με ή χωρίς τους επίλεκτους πρωταγωνιστές μας. Για αυτό και δεν είναι άδικη, όπως μοιρολατρικά θέλουμε να πιστεύουμε.
Εκτός των άλλων πάντα υπάρχει η δύναμη της «αιώνιας επιστροφής» και η «αποκάλυψη» όσων για δεκαετίες ή και για αιώνες, κρύβονται έντεχνα μέσα στα σύνδρομα των πολιτικών συστημάτων και των μαζών. Εκείνο βέβαια που δεν αλλάζει ποτέ είναι η δύναμη για επιβολή και ισχύ μέσα από τα ετερόκλητα κίνητρα, τις συνήθειες, τα τελετουργικά και τις αντιδράσεις του ανθρώπινου γένους.
Το φαινόμενο Ερντογάν, έτσι όπως εξελίσσεται, περισσότερο αποτελεί ευκαιρία για τα εθνικά μας συμφέροντα, παρά εμπόδιο στις διεκδικήσεις μας. Αρκεί βέβαια, να σταθούμε αντάξιοι των δυνατοτήτων που θα μας προσφέρει στο μέλλον.
Αν αφήσουμε πίσω την περιστασιακή μας εσωστρέφεια, θα δούμε πως ο Τούρκος πρόεδρος αποκαλύπτει με τον πιο εμφατικό τρόπο την ταυτότητα της Τουρκίας. Και δίνει την δυνατότητα, στην Ευρώπη και στον πολιτισμένο κόσμο, να συνειδητοποιήσουν πού βρίσκονται τα σύνορα της Δύσης.
Ο Ερντογάν κορυφώνοντας με την βεβήλωση της Αγιάς Σοφιάς τις προθέσεις του, χτίζει μόνος του το τείχος της εθνικής απομόνωσης. Κι ας μη βιαστεί κάποιος να θεωρήσει ότι τα δυτικά επιχειρηματικά κεφάλαια είναι ικανά να κρατήσουν την Τουρκία ζωντανή στις συμβατές ισορροπίες με τη Δύση.
Και μόνο η γενικευμένη άρνηση που μεγαλώνει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, είναι ικανός λόγος για αλλαγή πλεύσης των ηγετών απέναντι στο καθεστώς της Άγκυρας. Επιπλέον, η άκομψη επεκτατική διάθεση του «Σουλτάνου» στη Μεσόγειο, δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορους ούτε του Γάλλους ούτε τους Ιταλούς ούτε και τους Ισραηλινούς και τους Αιγύπτιους. Αλλά και οι ΗΠΑ χωρίς τον Τραμπ, από το επόμενο έτος δεν θα είναι καθόλου ευχαριστημένες από έναν τέτοιο ακραίο συνομιλητή.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία να αλλάξει τους συσχετισμούς στην περιοχή. Ενεργοποιώντας μία δραστήρια διπλωματία που θα σπεύδει άμεσα, να εκμεταλλευτεί κάθε λάθος του Τούρκου προέδρου. Αφήνοντάς τον, έντεχνα να εκτίθεται με τις νεοθωμανικές του διαθέσεις. Και προετοιμάζοντας μια ελληνική κοινωνία αποφασιστικότητας και δημιουργίας, απέναντι στις φαντασιώσεις των γειτόνων που αφήνουν ανεκμετάλλευτο το δυναμικό της δικής τους παραγωγικότητας (το 40% των Τούρκων είναι κάτω από 30 ετών…).
Χτίζονται τείχη μεταξύ δύο κόσμων κι αυτό αποτελεί μία μοιραία συνθήκη για την αφύπνιση των Ευρωπαίων. Όχι μόνο για τις εγγυήσεις ασφάλειας της Ελλάδας αλλά και για την συνειδητοποίηση της απειλής του ευρωπαϊκού πολιτισμού από τον ολοκληρωτισμό του Ισλάμ.
Ο Ερντογάν, έστω και απρόσκλητος, κλωτσάει τον τροχό της Ιστορίας και δημιουργεί δράση στην περιοχή. Κι αυτή τη φορά η οικονομία του αφηγήματος φαίνεται να μας ευνοεί. Γιατί το ‘22 στη θέση του ήταν ο Κεμάλ και σε μας μαριονέτες του Κωνσταντίνου. Ενώ τώρα, στην δυτική πλευρά του Αιγαίου υπάρχει μία σοβαρή κυβέρνηση, έτοιμη να αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα τον τυχοδιωκτισμό της Τουρκίας.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο στη συνέχεια. Οι ευκαιρίες, χάρη στον Τούρκο πρόεδρο θα είναι πολλές. Φαίνεται ότι οι εποχές της διπλωματικής και ιστορικής αδράνειας έχουν παρέλθει και μπροστά μας θα ανοίγονται συνεχώς προκλήσεις για ελεγχόμενο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Ας είμαστε αποφασισμένοι να επωφεληθούμε.
Η Δύση πήρε το μήνυμα για το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας. Η Ιστορία έχει ανάγκη από τους τυχοδιώκτες της και πρέπει να ευχαριστεί τον Ταγίπ Ερντογάν για την συμβολή του. Γιατί...
χωρίς να το συνειδητοποιεί, ξεγυμνώνει τις προθέσεις ενός σκοτεινού κόσμου που επενδύει στον επεκτατισμό του ολοκληρωτισμού και στη μεθοδική άλωση της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου