Της ΛΙΛΑΣ ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΓΛΟΥ
Παίρνεις το 1142 για να καταγγείλεις ότι σε έναν δημόσιο χώρο δεν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος ενώ θα έπρεπε;
Παίρνεις το 1142 για να καταγγείλεις ότι σε έναν δημόσιο χώρο δεν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος ενώ θα έπρεπε;
Για μια μερίδα ελλήνων συμπολιτών μας, είσαι ρουφιάνος! Οι ίδιοι συμπολίτες μας θεωρούν επίσης ότι το γεγονός ότι η Πολιτεία σε βάζει στη διαδικασία να καταγγείλεις σε ένα νούμερο τον διπλανό σου, που δεν σέβεται τον νόμο, είναι απαράδεκτο. Και βέβαια, οι συμπολίτες μας αυτοί δεν ξεχνούν να αναφέρουν, μέσα σ’ όλα, ότι εξαιτίας του νόμου και των «ρουφιάνων» του, τα μαγαζιά θα μείνουν άδεια, και πολλοί εργαζόμενοι θα χάσουν τις δουλειές τους. Μιλάμε δηλαδή για καταστροφή μεγατόνων!
Γύρω από τον παραπάνω συλλογισμό έχει στηθεί πανηγύρι σχολιασμού στα social media, όπως και πηγαδάκια προβληματισμού στην πραγματική ζωή. Είναι ωραίο; Είναι σωστό; «Σου πάει η καρδιά να γίνεις καταδότης του καπνιστή διπλανού σου;», άκουσα να λένε σήμερα και στη δουλειά, και στο ψιλικατζίδικο, και εκεί που σταμάτησα να πάρω καφέ.
Το δεδομένο ότι κάποιος καπνίζει σε ένα μέρος όπου δεν επιτρέπεται, και ότι χρειάζεται ένας μηχανισμός εφαρμογής της απαγόρευσης και τιμωρία για τους παραβάτες, προκειμένου να τηρηθεί ο νόμος, σβήνεται απ’ τον συλλογισμό αυτών των ανθρώπων.
«Και το δικαίωμα του καπνιστή;»… Αλλο πάλι και αυτό. Ενα «επιχείρημα» που ακούγεται στις εν λόγω συζητήσεις. Το ότι το δικαίωμα κάποιου να καπνίζει έρχεται μετά, και όχι πριν, από το δικαίωμα των άλλων να μην εισπνέουν τον καπνό του σε έναν κλειστό δημόσιο χώρο, μήτε που τους περνάει απ’ το μυαλό σαν ιδέα.
Βεβαίως, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, που έχουν προσδώσει στην ύπαρξη του 1142 συγκινησιακή διάσταση και οργίζονται στη σκέψη ότι οι πολίτες θα σχηματίζουν το νούμερο για να καταγγείλουν τον καπνίζοντα παραβάτη και τον ανυπάκουο μαγαζάτορα συμπολίτη τους, όταν βρίσκονται σε άλλη χώρα, μια χαρά συμμορφώνονται με παρόμοιες τακτικές εφαρμογής του νόμου. Μπορεί σε άλλες χώρες να μην υπάρχει 1142 ή ανάλογο νούμερο (δεν το έχω ψάξει για να είμαι ειλικρινής), αλλά εκεί δεν χρειάζεται κιόλας.
Ανάβεις τσιγάρο σε χώρο όπου απαγορεύεται;
Στο επόμενο λεπτό κάποιος θα σε πλησιάσει και θα σου ζητήσει να το σβήσεις.
Περνάς με μηχανάκι, εσύ, η γυναίκα και το παιδί σάντουιτς στη μέση;
Οσοι σε πάρουν πρέφα, θα πάρουν αμέσως την τροχαία.
Είναι ρουφιάνοι όσοι καταγγέλλουν την ασυνειδησία, την ανυπακοή και την παραβατικότητα των άλλων;
Με την ίδια λογική, γίνεσαι ρουφιάνος αν καταγγείλεις και αυτόν που παρκάρει σε ράμπα, κι αυτόν που απλώνει τα τραπέζια του μαγαζιού του σ’ όλο το πεζοδρόμιο και δεν μπορείς να περάσεις, κι αυτόν που δεν τηρεί τις ώρες κοινής ησυχίας, και πάει λέγοντας. Σωστά;
Η μερίδα των συμπολιτών μας που θεωρεί ρουφιανιά το 1142, υποθέτω ότι αυτό πιστεύει. Προτιμάνε, μάλλον, να πίνουν τον καφέ τους ή να τρώνε σ’ ένα εστιατόριο και να εισπνέουν ντουμάνια, αυτοί και τα παιδιά τους, παρά να πάρουν στο νούμερο και να πουν το αυτονόητο: στον τάδε χώρο δεν εφαρμόζουν τον νόμο.
Ευτυχώς, ο όγκος των κλήσεων που έχει δεχτεί ως τώρα το 1142, φανερώνει ότι...
υπάρχει ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν θέλει να έχουμε δημόσιους χώρους-τεκέδες, και δεν υιοθετεί τη διαστρεβλωμένη άποψη, η οποία βαφτίζει ρουφιανιά την καταγγελία του αυτονόητου.
Αν λάβουμε υπόψη και τα αποτελέσματα της στατιστικής της Pulse, αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι μικρό, είναι η πλειοψηφία. Το 75% των ερωτηθέντων συμφωνεί και με την απαγόρευση του καπνίσματος, αλλά και με τον έλεγχο της τήρησης των μέτρων, ώστε ο νόμος να βρει εφαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, το 1142 θα πάρει φωτιά.
ΥΓ. Αλληλούια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου