ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μια χώρα ερειπίων

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Πόσα «μοναδικά αρχιτεκτονικά σύνολα» υπάρχουν στην Ελλάδα; 

 Απειρα. Για την ακρίβεια, ολόκληρη η χώρα είναι ένα «μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο» και είναι απορίας άξιον γιατί το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων δεν χαρακτηρίζει όλη τη χώρα «διατηρητέα», έτσι ώστε να μην υπάρξει καμία επιβλαβής πρόοδος. Να σημειώσουμε ότι μετά το 1989 κάθε πρόοδος είναι «επιβλαβής», αφού τίποτε δεν εντάσσεται πλέον στο μεγάλο σοσιαλιστικό όραμα της «ευεργετικής προόδου».

Σύμφωνα λοιπόν με όσα διαβάζουμε, το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί σφόδρα «για το μέλλον ενός μοναδικού αρχιτεκτονικού συνόλου του παλαιού εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ», διότι «αποτελεί μοναδικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του Μεσοπολέμου στη χώρα μας (...) καθώς διαθέτει μεταξύ άλλων τεχνικές προστασίας από εκρήξεις πυροτεχνικών, κτήρια του Μεσοπολέμου με ιδιαίτερες οικοδομικές και αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, ειδικό τεχνολογικό εξοπλισμό σπάνιο για την εποχή του» (19.11.2019). Με βάση αυτό το σκεπτικό, η τέως υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά, δύο ημέρες πριν από τις εκλογές (Παρασκευή 5.7.2019), υπέγραψε απόφαση για τον χαρακτηρισμό όλης της περιοχής ως «ιστορικού τόπου». 

Η νέα υπουργός Λίνα Μενδώνη αποφάσισε να αναπέμψει την απόφαση και άρχισαν ο γνωστός αριστερός κλαυθμός και η «εντονότατη ανησυχία» του ΣΥΡΙΖΑ... «Ιστορικός τόπος» ένα εργοστάσιο του Μποδοσάκη, όταν στην Ελλάδα ρημάζουν τόσοι αρχαιολογικοί χώροι;  

Θα συμφωνήσουμε ότι η Ελευσίνα, όπου βρίσκεται το παλιό εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ, είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένη περιοχή και χρειάζονται σοβαρές παρεμβάσεις για να γίνει εκεί η ζωή ανθρώπινη και να ξαναβγεί η Περσεφόνη «στου κόσμου το μπαλκόνι». Αυτό θα ήταν ένα εύλογο επιχείρημα. Το πρόβλημα είναι ότι η ιστορία και η αρχιτεκτονική κληρονομιά εργαλειοποιούνται συνεχώς και παντού για να εμποδιστούν οι αναγκαίες για τη χώρα επενδύσεις.

Το 2005 οι κάτοικοι της Καβάλας είχαν ξεσηκωθεί για τη διατήρηση άλλων δύο «μνημείων βιομηχανικής κληρονομιάς», που ήταν δύο σιλό σιτηρών. 

Το 2006 ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος ζήτησε ο χώρος του παλιού εργοστασίου της Κολούμπια στη Ριζούπολη να περιέλθει στο υπουργείο Πολιτισμού και να γίνει (τι άλλο;) Κρατικό Μουσείο Ελληνικής Δισκογραφίας. Να σημειώσουμε ότι τότε είχαν κριθεί διατηρητέα η πύλη εισόδου και το πρώτο στούντιο της εταιρείας, που προοριζόταν να γίνει μουσείο, αλλά ο αγώνας γινόταν για να κηρυχθεί ολόκληρη η έκταση «ιστορικός τόπος».  

Με προσφυγές και χρονοτριβές, φτάσαμε στο 2009, ήρθε η κρίση, η επένδυση δεν προχώρησε. Τώρα ρημάζουν όλα. Στην Αλεξάνδρας καταρρέουν όλα τα προσφυγικά οικήματα, επειδή με πολλούς αγώνες δεν προχώρησε η πρόταση να συντηρηθούν κάποια από αυτά και να αναβαθμιστεί η υπόλοιπη περιοχή, και δεν ξέρουμε αν επιβίωσαν οι κορμοράνοι που ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι είχε ανακαλύψει στον Ελαιώνα.

Μην ξεχνάμε ότι πάλι από τον ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι...

 είναι «ιστορικός» και συνεπώς διατηρητέος ένας από τους διαδρόμους του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και «μνημεία» τρία κτίριά του. Συνεπώς, όπως γράφαμε παλιότερα, «απομένει μία λύση: επειδή αυτή η χώρα παράγει περισσότερη ιστορία απ’ όση θα της επέτρεπε να γίνει βιώσιμη, θα πρέπει να την περιφράξουμε ολόκληρη και να δώσουμε το κλειδί στους αρχαιολόγους». Και επειδή η χώρα χρειάζεται επενδύσεις που θα τα φέρουν λεφτά για να πληρωθεί η συντήρηση εκείνων που πρέπει να διατηρηθούν, τίποτε δεν θα μείνει.  

Ολα θα ρημάξουν και όλοι θα ζήσουμε ευτυχισμένοι σε μια χώρα ερειπίων...