Του ΚΚ2.
Νομίζω ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση στο Παρατηρητήριο
για την πολιτισμική επανάσταση του Μάο πέρασε απαρατήρητη (και σε
διακοπές και ραστώνη είμαστε, και εγώ να φανταστείτε σήμερα το διάβασα).
Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διακρίνει μερικές ανατριχιαστικές
λεπτομέρειες ανάμεσα σε αυτό που περιγράφει το κείμενο και στην πολιτεία
του ΣΥΡΙΖΑ όπως τη βιώσαμε.
Για διαβάστε προσεκτικά και σκεφτείτε αν είναι τυχαία ορισμένα πράγματα:
Δεν ήταν «φρουροί της επανάστασης» τα τρολς, οι τραμπούκοι των πανεπιστημίων και οι Ρουβίκωνες»;
Δεν ήταν πολιτιστική επανάσταση κατά τα επαναστατικά Μαοϊκά πρότυπα η
αστεοκτονία, το βάψιμο και κάψιμο των συμβόλων της πόλης από τους
γκραφιτάδες και τους «αγανακτισμένους»;
Τα χτισίματα καθηγητών μέσα στα
γραφεία τους στα πανεπιστήμια;
Δεν ήταν μίσος κατά της επιστήμης και της επιστημοσύνης επί Μάο ίδιο
με το μίσος προς την «αριστεία», μια έννοια που την είχε σε υπόληψη με
διαστρεβλωμένο τρόπο μέχρι και η Σοβιετική Ρωσία; Να μην ξεχωρίζει κανένας και τίποτα;
Όταν αποσβολωμένοι ακούγαμε τον Μπαλτά και τον Γαβρόγλου να
ξετυλίγουν το κουβάρι της καταθλιπτικής τους οπτικής για την παιδέια σε
χώρα του 21ου αιώνα που είχε από πολλές δεκαετίες (μη σας πω χιλιετίες…)
κερδίσει το δικαίωμα να συγκαταλέγεται με το Δυτικό κόσμο;
Το μίσος προς την επιστήμη; Το να ιδρύονται σχολές νομικής (δηλαδή
φίλα προσκείμενης επιστήμης στην κρατική γραφειοκρατία) και όχι άλλες;
Το μίσος προς τους αριθμούς και την επιστημονική σκέψη αντί για τις
συναισθηματικές κραυγές;
Δεν αντιστοιχούν αναλογικά οι δολοφονίες χαρακτήρων των τρολς και των
κομματικών και καθεστωτικών φυλλάδων και οι εν μέση οδώ προπηλακισμοί
επί «αγανακτισμένων»με τις κανονικές δολοφονίες και εκτοπίσεις που
λάμβαναν χώρα επί Μάο;
Τη στιγμή που ο ίδιος ο Τσίπρας είχε δηλώσει το θαυμασμό του στη σκέψη του Μάο(!!!) σε ανύποπτο χρόνο σε συνέντευξή του στο νεολαγνικό περιοδικό «schooligans» της Ελευθεροτυπίας;
(Επαναλαμβάνω: » schooligans » και όχι «ο μικρός επιστήμων», σιγά
μην… Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνεις…) και όπου αν το διαβάσετε
(κάντε τον κόπο) με την ύστερη εμπειρία της πρωθυπουργία του,
καταλαβαίνετε ότι κάτι πολύ σκοτεινό και αποτρόπαιο πέρασε σύριζα πάνω από τη χώρα.
Όπου δεν αν δεν κάνω λάθος, εκείνες τις μέρες της άνοιξης του 2006
που είχε αρχίσει το ξήλωμα του αστικού πουλόβερ με τα χιλιάδες μειράκια
που κατέβαιναν κάθε Πέμπτη στους δρόμους για καθοδηγούμενα ηλίθια
αιτήματα, με μόνο σκοπό την αταξία και την «μεγάλη αναταραχή ωραία
κατάσταση» που είχε πει ο Μάο και που τόσο άρεσε σαν φράση στον Τσίπρα;
Την οποία και τόλμησε να ξεστομίσει της ΤΡΑΓΙΚΕΣ μέρες του «Δεκέμβρη»
2008 ενώ όλοι οι υπόλοιποι αγωνιούσαμε όχι μόνο για αυτό που βλέπαμε
αλλά ΚΥΡΙΩΣ για αυτό το Τέλος Εποχής που διαισθανόμασταν ότι ερχόταν,
παντοδύναμο, ασταμάτητο, και χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά και ποιος
κινούσε τα νήματα…
Για «μαθητικά» αιτήματα που δεν καταλάβαινε κανένας και των οποίων η
ουσία ήταν η ίδια με αυτή που φώναζαν τα minions της «πολιτισμικής
επανάστασης του Μάο;
Είναι πολλές και ανατριχιαστικές οι ομοιότητες. Και φοβάμαι. Φοβάμαι
διότι πιστευω ότι, «το έργο» δεν τελείωσε. Και λίγο να ξεμονταριστεί και
να ξελασκάρουν οι αρμοί της Ευρώπης (το Brexit αν μη τι άλλο θα έχει
συνέπειες), λίγο να μας αφήσει μόνους μας ο Ευρωπαϊκός και διεθνής
παράγων στη μέση μιας επόμενης κρίσης, λίγο να αναδιοργανώσει το κόμμα
του και να ξαναβρεί το βηματισμό του με τους εγχώριους και εξωχώριους
υποστηρικτές του ο επαγρυπνών αδίστακτος, θα δούμε και τα χειρότερα.
Πάλι.
Πάλι.
Διότι...
η πρώτη ύλη, το μίσος προς τον (αστικό) πολιτισμό είναι εκεί.
Παρά τους σοσιαλδημοκρατικούς μανδύες και τη «στροφή» προς την όποια
σοσιαλδημοκρατία που δεν του βγαίνει του Τσίπρα γιατί είναι πολιτικά,
πολιτισμικά και κοινωνικά πρωτόγονος.
(και αλήθεια αυτοί οι «καθηγητές», ισαποστασάκηδες οι άλλοι οι
ΣΥΡΙΖΑίοι με πολιτικά, «δεν τραβάει το παιντί» κλπ που είναι; Χάθηκαν; Η
θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας στο πρώτο στραβοπάτημα του Μητσοτάκη;)
Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, νομίζω πως όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Διότι όσο και να κρατήσει ο θρίαμβος, όσο και να πετύχει ή όχι η παρούσα κυβέρνηση (της δίνω τουλάχιστον έξη
μήνες ανοχή, μέχρι το τέλος του έτους, τη δικαιούται) θα ξανάρθει η
στιγμή, που λέει και ο ποιητής, για να αποφασίσεις «με ποιους θα πας και
ποιους θα αφήσεις».
Και φοβάμαι πως τότε δε θα γίνει με ένα απλό δημοψήφισμα για το «sustainability analysis». Διότι, επιμένω, την περίοδο 2006-2019, μαζί με την όποια διεθνή κρίση και τα εγκλήματα των «προηγούμενων», κάτι πολύ σκοτεινό και αποτρόπαιο πέρασε σύριζα πάνω από τη χώρα,
προφανώς εκμεταλλευόμενο την όλη αναταραχή για την εγκαθίδρυση της
δικής του πολιτισμικής (και όχι απλά πολιτικής) ατζέντας προς το
χειρότερο από αυτό που είχαμε πριν.
Και για το οποίο κανείς δεν μας εγγυάται ότι, ευκαιρίας δοθείσης, δε θα το ξαναπροσπαθήσει.
Οπότε μη γελάτε, είναι σοβαρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου