Αυτό το «Ιησούς Χριστός υπέρλαμπρο αστέρι» –Τζίζας Κράιστ σούπερ σταρ, όπως τα έγραφαν όλ’ αυτά οι «Μοντέρνοι Ρυθμοί»– το είχα πρωτακούσει αρχές δεκαετίας του ’70. Αν και ο Λόιντ Βέμπερ μου αρέσει πάντα, θυμάμαι περισσότερο το «Hair» –Τρίχες ή Χαιρ– που είχε προηγηθεί και είχε καταλάβει ηγετική θέση στον αγώνα της απελευθέρωσης.
Ποιας απελευθέρωσης;
Μα της εν γένει απελευθέρωσης ηθών και αξιών. Νιάτο κι εγώ στα νιάτα μου είχα εντυπωσιασθεί από λέξεις που περιέγραφαν πράξεις οι οποίες έθιγαν τη δημόσια αιδώ, πρώτη φορά τις άκουγα στα αγγλικά και τις επαναλάμβανα ενθουσιασμένος. Οταν διάβασα ότι παρουσιάζεται σήμερα σε σκηνή της καθ’ ημάς Ανατολής, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «Πού το θυμήθηκαν;».
Θα μου πείτε όταν ζεις σ’ αυτή τη χώρα είναι σαν να ζεις σε μηχανή του χρόνου. Θεωρείς ότι, αν πας κάτι γενιές πίσω, θα βρεις κάποιον μακρινό θείο που τον έλεγαν Μέγα Αλέξανδρο, ότι ο Πλάτων σκεφτόταν σαν και σένα όταν γράφεις στο Facebook και ότι ο Φραγκούλης Φράγκος είναι ο Θεμιστοκλής της στεριάς. Αλλοι πάλι φωνάζουν στη Σταδίου και νομίζουν ότι είναι με το όπλο παρά πόδα, έτοιμοι για τη συνέχεια του Εμφυλίου που δεν τέλειωσε ποτέ. Μην ακούτε ότι ηττήθηκε η Αριστερά. Η Αριστερά δεν ηττάται, απλώς ξαποσταίνει. Είναι κάτι σαν την Ελλάδα, ας το πάρουμε απόφαση.
Στη μηχανή του χρόνου αποκλείεται να μη συναντήσεις κάποιον ιερέα. Είναι κάτι σαν τους σταθμούς των ΚΤΕΛ. Πάντα εμφανίζεται κάποιος ιερέας με την κοιλάρα του και τα μπογαλάκια του, φουριόζος κάθιδρος σαν να βγαίνει απ’ τις σελίδες του Ροΐδη. Απαραίτητη παρουσία στους σταθμούς ΚΤΕΛ και λαχειοπώλης με «Ξυστό», αλλά αυτός δεν μας αφορά. Επί του παρόντος, μας αφορούν οι ιερείς, και δη μητροπολίτες, οι οποίοι, ως έχοντες έννομο συμφέρον από τα δικαιώματα του Ιησού, κατέθεσαν μήνυση κατά των θεατρανθρώπων και των καμωμάτων τους. Νόμος περί βλασφημίας. Στην ουρά πιστοί, οι οποίοι δεν τους φτάνει ότι έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης, θέλουν να το μάθουμε κι εμείς. Ας μείνουμε στην κωμική πλευρά του ζητήματος.
Και είδαν οι άλλοι κωμωδία και είπαν σιγά μη χάσουμε την ευκαιρία να καταγγείλουμε τους σκοταδιστάς, οι οποίοι θέλουν να λογοκρίνουν θεατρική παράσταση. Είναι φιλελεύθεροι, πλην όμως η ψυχή τους είναι ελληνική, ως εκ τούτου μόλις μυριστούν κωμωδία τρέχουν να προλάβουν ρόλο. Αν διαπρέψεις ως κωμικός χαρακτήρας, ώς και πρωθυπουργός γίνεσαι. Και δώσ’ του να διαρρηγνύουν ιμάτια για τους ταλιμπάν της Ορθοδοξίας και την ελευθερία της έκφρασης.
Τι θα έκαναν όλοι αυτοί αν μάθαιναν ότι θίασος ανεβάζει έργο με την εξής υπόθεση;
«Ισλαμιστής και ισλαμίστρια περνούν στην Ελλάδα ως λαθρομετανάστες και, αφού διαπράξουν ληστείες, κάτι βιασμούς, μερικούς φόνους και βάλουν και κάτι κιλά δυναμίτιδα στο Εθνικό Αρχαιολογικό, αυτό με τα γυμνά, ξέρετε, ο ισλαμιστής, αφού σκοτώσει την ισλαμίστρια επειδή έφαγε χοιρινό γιατί ερωτεύθηκε το παιδί που κόβει τον γύρο στη Θεμιστοκλέους, ο ίδιος γίνεται τραβεστί. Τα φτιάχνει με Ρομά, πρώην γύφτο. Των γνωμών διισταμένων περί του φύλου του, παθαίνει υπαρξιακή κρίση, σκοτώνει μερικούς ακόμη και υποκύπτει στα εγκαύματα από βόμβα μολότοφ που προοριζόταν για τους αστυνομικούς, όμως επειδή ο μπαχαλάκιας ήταν παιδί με ειδικές νοητικές ανάγκες την έριξε πάνω του».
Πόσα ποινικά αδικήματα διέπραξα, αγαπητοί αναγνώστες;
Αυτό της ισλαμοφοβίας, για το οποίο κατηγορούμαι εξάλλου. Μίλησα για λαθρομετανάστες, ενώ, ως γνωστόν, τους λαθρεμπόρους τους λέμε παράτυπους εμπόρους. Αναφέρθηκα σε «πρώην γύφτους».
Το δηλητήριο που έριξε ο Παλαμάς δεν θα το φάμε πατριώτες.
Ομοφοβικός, διότι είπα ότι ο ισλαμιστής γίνεται τραβεστί, και μάλιστα παθαίνει κρίση ταυτότητας φύλου. Ας πάει στο ελληνικό σχολείο για να το λύσει. Εκεί διδάσκονται τα κατάλληλα μαθήματα.
Εν κατακλείδι. Μην ωρύεσθε για τον νόμο περί βλασφημίας. Μπορεί να ισχύει ακόμη, όμως ανήκει στο παρελθόν. Σκεφθείτε όμως το νομοθετικό πλέγμα της πολιτικής ορθότητας, ρητό και άρρητο. Αυτό είναι το μέλλον.
Και μη γράψει κάνας σχολιαστής ότι όλ’ αυτά αποδεικνύουν ότι ο Διαφωτισμός δεν έφτασε στα μέρη μας. Εφτασε, αγαπητοί, μόνον που...
έφτασε με την πιο στείρα εκδοχή του, αυτή που βασανίζει και σήμερα τον Δυτικό Πολιτισμό, την εκδοχή της απόλυτης προσήλωσης στο σχήμα κάποιου δόγματος που ο καθένας το φτιάχνει βάσει της νοητικής του υστέρησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου