Κάθε χρόνο 2-3 διεθνείς οργανισμοί
αξιολόγησης αδιαμφισβήτητου κύρους, δημοσιεύουν τις παγκόσμιες λίστες
κατάταξης όλων των μεγάλων Πανεπιστημίων.
Εκεί βλέπουμε παγίως να αναφέρονται στις
πρώτες θέσεις σπουδαία και πασίγνωστα Πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ η
Οξφόρδη ή το Κεϊμπριτζ.
Κάπου μεταξύ 300ου και 400ου
κατατάσσονται και ορισμένα ελληνικά Πανεπιστήμια, όπως το ΕΜΠ ή το
Πανεπιστήμιο Κρήτης. Και πάλι καλά.
Τα αξιολογικά κριτήρια κατάταξης τα
οποία χρησιμοποιούν οι εν λόγω οργανισμοί είναι σαφή και αντικειμενικά,
όπως πχ οι επιστημονικές δημοσιεύσεις των καθηγητών, οι δυνατότητες
εξεύρεσης εργασίας των αποφοίτων κάθε Πανεπιστημίου, η αναγνωρισιμότητα
και άλλα συναφή.
Πρόσφατα είδαμε όμως και μια αντίστοιχη
νεοελληνική εκδοχή κατάταξης των ελληνικών ΑΕΙ, όχι με κριτήριο όμως όχι
την αριστεία, αλλά την ανομία και την βία.
Άλλη μια παγκόσμια νεοελληνική πρωτοτυπία! Πανεπιστημιακά καλλιστεία τραμπουκισμού και τσαμπουκά.
Εκεί λοιπόν έκπληκτος ο αναγνώστης
διαβάζει ότι μόνο για το 2017, υπήρξαν 53 κρούσματα ενδοπανεπιστημιακής
ανομίας και βίας στα ΑΕΙ μας.
Αυτό είναι ένα κριτήριο κατάταξης το
οποίον οι προαναφερθέντες διεθνείς οργανισμοί αξιολόγησης σίγουρα
αγνοούν, και είμαι βέβαιος ότι θα προκαλούσε τεράστια έκπληξη και
θυμηδία, αν επληροφορούντο ότι στη χώρα μας τα Πανεπιστήμια
κατατάσσονται και με αυτό το κριτήριο.
Καμαρώστε τα περιστατικά ανομίας στα
ΑΕI: Εισβολές κουκουλοφόρων, ομηρίες καθηγητών, καταστροφές
πανεπιστημιακής περιουσίας, μέχρι και κατασκευές βομβών μολότοφ που
τελικά χρησιμοποιούνται κατά της Αστυνομίας.
Εντυπωσιάζει το πάθος της ελληνικής
πολιτείας να απορρίπτει κάθε συζήτηση για ίδρυση ιδιωτικών
Πανεπιστημίων, και ταυτόχρονα να αδιαφορεί πλήρως για την διαφύλαξη των
δημοσίων, και μάλιστα να ανέχεται τον διασυρμό τους, ώστε να τα αφήνει
βορά στις ορέξεις των κουκουλοφόρων η να ανέχεται αυτά να παρέχουν άσυλο
σε παράνομους πλανόδιους μικροπωλητές του πεζοδρομίου. Έτσι φαίνεται να
αντιλαμβάνεται η ελληνική πολιτεία την διασύνδεση της ακαδημαϊκής
εκπαίδευσης με την επιχειρηματικότητα στην πράξη.
Οι πλανόδιοι μικροπωλητές να μπαινοβγαίνουν στο ΕΜΠ, για να αποφύγουν την Αστυνομία η οποία τους παρακολουθεί ανήμπορη απ’ έξω.
Και το περίφημο ακαδημαϊκό άσυλο αντί να
αποτελεί ένα άβατο, όπου μπορούν ελεύθερα να αναπτύσσονται ιδέες και
ακαδημαϊκός διάλογος, έχει καταντήσει να προσφέρει ποινικό άσυλο για
κάθε λογής μπαχαλάκηδες και αναρχικούς ή περιθωριακούς.
Το καθεστώς του πνευματικού
πανεπιστημιακού ασύλου είναι ήδη κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα. Όλες οι
άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις της Πολιτείας είναι τόσο βλακώδεις ή
σκοπίμως κατασκευασμένες, ώστε στην ουσία να προσφέρουν στέγη και άσυλο
σε κάθε λογής παράνομους εισβολείς, οι οποίοι φθάνουν στο σημείο να
απειλούν μέχρι και την σωματική ακεραιότητα διδασκόντων και
διδασκομένων. Και ουδείς τολμά να διαμαρτυρηθεί.
Οι μεν καθηγητές φοβούνται, οι δε φοιτητές υπομένουν καρτερικά.
Και μέχρι τώρα δεν έχουμε πει τίποτα για
την φυσική κακοποίηση και την πρωτοφανή ρύπανση των πανεπιστημιακών
κτιρίων. Οι διάφοροι αντιεξουσιαστές αναρχικοί και λοιπές νεοελληνικές
έμπνευσης συλλογικότητες, όταν δεν εισβάλλουν στους πανεπιστημιακούς
χώρους για να ασκήσουν βία στους καθηγητές ή τους φοιτητές, φροντίζουν
να εκδηλώνουν τα καλλιτεχνικά τους ένστικτα ρίχνοντας μπογιές και
βρωμίζοντας με κάθε δυνατό τρόπο τα κτίρια.
Έτσι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με
απλούστατο και αμεσότατο τρόπο, και που μόνο στην ευκλεή χώρα μας
συναντάται, έχει καταντήσει να μας απασχολεί επί χρόνια, αλλά και να
αποτελεί και αντικείμενο ατελείωτων και περισπούδαστων νομικών και
συνταγματικών αναλύσεων.
Αντί άμεσης λύσης, διαβάζω ότι το
Υπουργείο Παιδείας συνέστησε λέει μια επιτροπή η οποία θα μελετήσει το
θέμα και θα υποβάλει προτάσεις στους υπουργούς Εσωτερικών, Παιδείας και
Δικαιοσύνης. Πάλι καλά που δεν φώναξαν και τον Αρχιεπίσκοπο! ΄
Άλλη μια κλασική εκδήλωση της ελληνικής γραφειοκρατίας. Όταν δεν θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα, φτιάξε μια επιτροπή!
Εδώ έχουμε μια από τις πιο ακραίες
εκφάνσεις της πλήρως παρεξηγημένης δημοκρατικής ελευθερίας. Η βία και
ανομία των ολίγων γίνεται ανεκτή και ταλανίζει τους πολλούς.
Και τελικά το ερώτημα είναι:
Είμαστε
βλάκες; Είμαστε αυτοκαταστροφικοί; ή μήπως υπάρχουν άλλοι βαθύτεροι
λόγοι και επιδιώξεις τις οποίες εγώ αδυνατώ να διακρίνω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου