ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ:Oι ιντελιγκέντσηδες κατά των Ελλήνων - Την Κυριακή οι Ελληνες πατριώτες θα σας μάθουν να μετράτε τουλάχιστον ως το ένα εκατομμύριο...

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ακόμη και σε αυτές όπου οι πολίτες ερωτώνται με στιλ «θα θέλατε η κυβέρνηση να δεχθεί σύνθετη ονομασία, που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία, ώστε να διασφαλιστούν η ειρήνη και ευημερία στην περιοχή, να μη σας πέσουν τα μαλλιά, να μη σας ψοφήσει ο σκύλος, να μη σας αφήσει η γκόμενα, να βγούμε από τα Μνημόνια και να παίρνει πάντα το νταμπλ η ομαδάρα σας;», οι πολίτες, με ποσοστά που φτάνουν ως και 80%, απαντούν στεντόρεια «ΟΧΙ». Γιατί, μερικές φορές, εμμέσως έτσι ρωτούν.

Ο λαός μας με τη Θεσσαλονίκη και με την κινητοποίηση που γίνεται από τους απλούς ανθρώπους για το επερχόμενο συλλαλητήριο της 4/2 στο Σύνταγμα αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι στα αληθινά μεγάλα ζητήματα αντιδρά με τον νου και την ψυχή στους αιώνες που πέρασαν και σε αυτούς που θα έρθουν. 

Η ψευτοελίτ και η διανόηση της πλάκας που έχουμε αντιδρούν με τις μέρες και με τον νου μόνο στα φράγκα, στα μπικικίνια, στο λουφέ, στο αύριο, άντε στο μεθαύριο. 

Λένε πολλοί «μα, γιατί δεν ξεσηκώνονται με τον ίδιο τρόπο για την τσέπη τους, τις περικοπές, τη συντριπτική φορολογία;».  

Το έκαναν - αντέδρασαν. Παρά τις ύβρεις και τις εξυπνάδες που λέγονται, ούτε οι Αγανακτισμένοι ήταν «λαϊκιστές», «ακροδεξιοί», «ψεκασμένοι», «κομμούνια». Πιθανώς υπήρχαν και από αυτούς. Ομως, η πλειονότητα κανονικοί άνθρωποι ήταν. Ο κόσμος δεν αντιδρά με τον ίδιο τρόπο, διότι νιώθει ότι εξαπατήθηκε από όλους. Αλλοι τα έσκιζαν, άλλοι τα αντιμάχονταν και στο τέλος όλοι Μνημόνιο και γερμανική δημοσιονομική πειθαρχία μάς φόρεσαν καπέλο.
 

Ετσι, οι πολλοί νιώθουν απογοητευμένοι θεωρώντας ότι περίπου όλοι είναι ίδιοι, και καθένας προσπαθεί να επιβιώσει και να προσφέρει στην οικογένειά του το μέγιστο δυνατό, χωρίς να ψάχνει Μεσσία. Γι’ αυτό πάντα καταλληλότερος για πρωθυπουργός είναι ο Κανένας.

Οταν όμως έρχονται τα μεγάλα, αυτά που αφορούν το Εθνος, την ταυτότητα, την τιμή, την περηφάνια και την εθνική επιβίωσή του, τότε έρχεται βαθιά μέσα από την Ιστορία μια χοϊκή αντίδραση. Κι αυτό δεν το κουμαντάρει και δεν αφορά κανένα πολιτικό κόμμα.  

Οταν βομβαρδιζόταν η Σερβία, στο Νόβισαντ, ενώ λίγο πριν αεροπλάνα του ΝΑΤΟ είχαν σκοτώσει δεκαοκτάχρονους στρατιώτες σε ένα αντιαεροπορικό στα 200 μέτρα από το σπίτι τους και είχαν καταστρέψει τις γέφυρες στον Δούναβη, ο φίλος μου ο Ντράσκο, έφηβος τότε, και η οικογένειά του κάθονταν αγκαλιασμένοι και σε συσκότιση μπροστά στην τηλεόραση. «Ολη η Ευρώπη και η βόρεια Αμερική μάς έβριζαν. Και ξαφνικά, στις ειδήσεις βλέπουμε στην Αθήνα ένα αχανές πλήθος με ελληνικές και σερβικές σημαίες να τραγουδά. Ολη η Ευρώπη αναχάραζε και ένα εκατομμύριο Ελληνες ήταν στον δρόμο για εμάς - μόνο αυτοί. Κλαίγαμε όλοι μαζί στο μισοσκότεινο δωμάτιο». 

Το τεράστιο, επίσης, πλήθος που, μετά το Οτσαλάνειο Αγος, φώναζε εν χορώ με λαϊκό χιούμορ «Σημίτη, σπυριάρη, μαρτυριάρη», δεν είχε κανένα κόμμα πίσω του. Τα πλήθη των ανθρώπων που αντέδρασαν στο ξεπούλημα των Ιμίων, στην κωμωδία των S300 και, παλαιότερα και τώρα, στον κίνδυνο εκχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στον παλαιοναζιστικό αλυτρωτισμό του VMRO δεν είναι κάποιο «ακροδεξιό», «γραφικό» κομμάτι του λαού. Δεν ήταν και δεν είναι «ακροδεξιά φιλοχουντικά βαμπίρ», όπως τους αποκάλεσε ο αερογάμης φονέας χαρτόμαζας, ο Τατσόπουλος. Είναι η συντριπτική πλειονότητα του λαού -δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί πατριώτες-, διότι δεν σημαίνει ότι, αν διαφωνούμε στο οικονομικό μοντέλο, υπάρχουν πάνω από δέκατα του πυρετού, αριστεροί ή νεοφιλελέδες κανίβαλοι, που μισούν τη γη την οποία πατούν και τα κόκαλα και το αίμα των προγόνων τους.  

Η ψευτοελίτ, οι βαστάζοι της και οι ιντελιγκέντσηδες ψευτοδιανοούμενοι γελωτοποιοί της, που σαν σαλτιμπάγκοι διασκεδάζουν τις «αυλές» των εξουσιαστών της ψευτοελίτ, έχουν συχνά αντίθετα συμφέροντα από τον λαό.

Οταν λοιπόν αναδύονται τέτοια θέματα, όπου το πλειοψηφικό πλήθος αντιδρά με το εθνικό ένστικτο των αιώνων στις επιλογές της ψευτοελίτ, κινητοποιούνται δύο μηχανισμοί: 

Το παρακράτος των συμμοριών των Εξαρχείων και οι ιντελιγκέντσηδες, οι οποίοι -όπως είπε ο Μίκης, που τους βάφτισε έτσι- «απέχουν από τον αληθινό λαϊκό πολιτισμό όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι».  

Το παρακράτος, λοιπόν, απειλεί για την Κυριακή και οι ψωριάρες γάτες, οι ιντελιγκέντσηδες, σαν τους αερογάμηδες κομπέρ του ενδοτισμού, έχουν αναλάβει εργολαβικά να χλευάσουν, να βρίσουν, να συκοφαντήσουν το ανυπότακτο και μη κομματικά καθοδηγούμενο πλήθος, που τολμά να απειθαρχεί με «εθνικιστική έξαρση» στις νουθεσίες της ανυπόμονης να συμβιβαστεί εξουσίας.  

Παλικάρια -που λέει ο λόγος-, πηγαίνετε να πιείτε ένα απερόλ στο Φίλιον, εντυπωσιάστε καμιά αναμαλλιασμένη κουλτουριάρα με τις φαντασιακές επιδόσεις του προβληματικού ανδρισμού σας. Την Κυριακή θα μάθετε να μετράτε τουλάχιστον ως το ένα εκατομμύριο...