Της Έλλης Αυξεντίου
Το Λονδίνο ματώνει για άλλη μια φορά σε τρία διαφορετικά σημεία. Ο τρόμος βασιλεύει και πνίγει ολάκερη την Ευρώπη, τη στιγμή που η ίδια αυτοκαταστρέφεται. Ένα κλειστό λευκό φορτηγάκι, πέφτει πάνω σε πεζούς και αυτόπτοι μάρτυρες βλέπουν τραύματιες από μαχαίρια και τρεις με κομμένους τους λαιμούς.
Το Ισλαμικός Κράτος, επιτυχώς σκορπάει τον τρόμο και μαζί μ’ αυτόν και το θάνατο. Οι αντιτρομοκρατικές αρχές φτάνουν στα όρια τους, και τόσο και οι πολίτες όσο και οι ηγέτες υποκύπτουν στο πνεύμα της εποχής του τρόμου.
Και αυτό που με μεγάλη λύπη αντιλαμβάνομαι, είναι ότι οι επιθέσεις αυξάνονται αντί να μειώνονται. Ποτέ δε ξέρεις ποιος είναι ο επόμενος σταθμός και το επόμενο θύμα. Ο μακελλάρης κυκλοφορεί παντού. Σκορπάει αίμα, φόβο και θάνατο, με στόχο, την εξολόθρευση των ανθρώπων με διαφορετική καταγωγή και θρησκεία.
Οι ηγέτες και οι αρχές θεωρώ (πως μέχρι στιγμής) έχουν χάσει το παιχνίδι, αφού κανένας ευρωπαίος πολίτης δεν μπορεί πια να ζήσει χωρίς τη “σκιά” του τρομοκράτη.
Αποφεύγεις τους πολυσύχναστους χώρους, τα πολλά ταξίδια, ακόμη και το σουπερμαρκετ. Προσαρμόζεις τη ζωή σου, με βάση τα θέλω και τα κέφια του τρομοκράτη.
Κι απόψε άλλο ένα παιδί, θα κοιμηθεί χωρίς τον πατέρα του, κι ένα άλλο χωρίς τη μητέρα του, μα κι ένα άλλο κουλουριασμένο στα χαλάσματα και στοχοποιημένο λόγω της θρησκειας του. Αφού ειναι μουσουλμάνοι λένε, είναι εν δυνάμει τρομοκράτες. Με τον πλανητάρχη, να σέρνει πρώτος το χορό και να ζητά από τα δικαστήρια απαγόρευση εισόδου σε μουσουλμάνους. Ο φόβος και το μίσος έχουνε γίνει ταυτόσημα ενώ δε θα έπρεπε. Και η Ευρώπη πιο σιδηρόφρακτη αλλά και πιο απροφύλακτη ποτέ.
Επιστροφή στο Μεσαίωνα, τότε που το κέντρο ήταν οι πολιτικές και όχι οι άνθρωποι. Μόνο που κανείς δεν έχει κατανοήσει, πως ούτε ο τυφλωμένος από μίσος αλλά ούτε και ο απεγνωσμένος για ελπίδα και για ζωή, θα υπολογίσει φράχτες και σύνορα.
Οι ηγέτες και οι αρχές οφείλουν να βρουν τρόπους να προστατεύσουν τους πολίτες τους αλλά και τον άνθρωπο γενικότερα. Ο κίνδυνος και ο φόβος των τρομοκρατών είναι αδύνατον να εκμηδενιστεί, οφείλει όμως τουλάχιστον να μετριαστει…. η Ευρώπη οφείλει έστω για μια φορά, να προστατεύσει τους πολίτες της. και να πάψει να δηλώνει “φόβο” και αμέριστη συμπαρασταση, στις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν ή βάφτηκαν με αίμα.
Υστερόγραφο:
Η σκέψη μου, βρίσκεται στο Λονδινο, όχι μόνο για ηθικούς λόγους αλλά και για συναισθηματικούς λόγους. Ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που έχω στη ζωή, ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο. Και πραγματικά, προσέχομαι μα όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να επέλθει ειρήνη, αφού ο πλανήτης είναι για όλους, κι ας μοιάζει με ουτοπία….
Καληνύχτα Ευρώπη, καληνύχτα Πινόκιο. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου