«Νομίζω ότι το μετάνιωσαν όλοι όσοι τον ψήφισαν. Ολοι όμως. “Πρώτη φορά Αριστερά” και κουραφέξαλα. Εξαλλοι είναι όλοι μαζί του! Δεν θες να τον χαστουκίσεις; Θέλεις, γιατί σε κορόιδεψε με τον πιο άθλιο τρόπο. Μουντζώνομαι που τον πίστεψα. Αλήθεια στο λέω. Μουντζώνομαι με τα δύο χέρια…».
Το αυτομαστίγωμα αναγνωρίσιμων και αγαπητών στο κοινό ηθοποιών και τραγουδιστών συνεχίζεται. Η γνωστή ηθοποιός Αννα Παναγιωτοπούλου με δηλώσεις της στη «Real Life» χόρεψε κι αυτή τον χορό των μετανοούντων καλλιτεχνών που αισθάνονται την υποχρέωση να πάρουν αποστάσεις από την κυβέρνηση και προσωπικά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Περίπου ως απατημένοι σύζυγοι, οι «άνθρωποι του πολιτισμού» που στοιχήθηκαν με τρόπο εντυπωσιακό πίσω από το δημαγωγικό καραβάνι του Αλέξη Τσίπρα προσέρχονται σήμερα ένας ένας στα δημοσιογραφικά γραφεία για να δηλώσουν προδομένοι και εξαπατημένοι.
Ο λόγος τους έχει το ίδιο πάθος με εκείνο της εποχής της κορύφωσης του «αντιμνημονιακού» αγώνα. Με τη διαφορά ότι, σήμερα, αυτό το ίδιο, δηλητηριασμένο πάθος εμφανίζεται αντεστραμμένο: οι υψηλές προσδοκίες, όλες χτισμένες στην κινούμενη άμμο του λαϊκισμού κι ενός ανεξέλεγκτου συναισθηματισμού, θρυμματίζονται στο σκληρό έδαφος της πραγματικότητας, μεταβολίζονται στο ίδιο τοξικό περιβάλλον και γίνονται θυμός και οργή. Με αυτόν τον κουραστικά προβλέψιμο τρόπο διαιωνίζεται εσαεί, και εις τους αιώνες των αιώνων, η μυθολογία της «αγίας» Αριστεράς στην Ελλάδα: δεν φταίει η Αριστερά που τα έκανε θάλασσα, αλλά ο «προδότης» ο Τσίπρας, που «φυσικά» έπαψε να είναι αριστερός από τη στιγμή που «συνθηκολόγησε».
Για αυτό δεν υπάρχει καμία υποψία ουσιαστικής αυτοκριτικής σε όλες αυτές τις δηλώσεις «μετάνοιας».
Γι’ αυτό οι καλλιτέχνες μας παραμένουν ατάραχοι στο συννεφάκι τους αναμένοντας τον επόμενο αριστερό ή δεξιό «Μεσσία» που θα τους υποσχεθεί παρθένες και πιλάφια στον Παράδεισο.
Αλλά αυτό το κάπως κακόγουστο ψυχόδραμα δεν θα είχε καμία σημασία αν...
εμείς οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι δεν καθιστούσαμε τον καλλιτεχνικό κόσμο σε προνομιακό συνομιλητή για πράγματα που δεν έχει καμία υποχρέωση να γνωρίζει: για θέματα πολιτικής και οικονομίας.
Ετσι, αυτό που μένει στο τέλος είναι ένα πικρό κατακάθι με πολύ συναίσθημα, που αδικεί πρωτίστως τους ίδιους τους καλλιτέχνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου