ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Η ευωδιά των σκουπιδιών και η μπόχα της συνδιαλλαγής

Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Για μια ακόμη φορά τα σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους κάδους. Τώρα που έρχεται και καύσωνας θα ανάψουν πάλι οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις για τον κίνδυνο της δημόσιας υγείας και τα προβλήματα που δημιουργεί στον τουρισμό αυτή η κατάσταση. Το déjà vu είναι απίστευτο. Κάθε ένα δυο χρόνια ζούμε ξανά την ίδια κατάσταση.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και οι υπάλληλοι που εργάζονται στους δήμους για χρόνια με διαρκείς ανανεώσεις των συμβάσεών τους με τις κινητοποιήσεις τους προσπαθούν να σώσουν τις θέσεις εργασίας. Η αλήθεια είναι πως δεν φταίνε οι ίδιοι για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δημιουργείται από το γεγονός πως το κράτος σε οποιαδήποτε μορφή του βρίσκεται σε συνδιαλλαγή με διάφορες ομάδες εργαζομένων ή πολιτών. 

Οι κυβερνήσεις και οι δήμοι για ψηφοθηρικούς λόγους προσλαμβάνουν συμβασιούχους. Τώρα, πώς γίνεται να καλύπτονται σχεδόν όλες οι υπόλοιπες ειδικότητες στους δήμους με μόνιμους υπαλλήλους και να βρίσκεται πάντοτε ο τομέας της καθαριότητας στον αέρα είναι κάτι που πρέπει να απαντήσουν οι ίδιοι οι δήμαρχοι. Πάντως στις προηγούμενες δεκαετίες όλοι θυμούνται χιλιάδες περιπτώσεις που κάποιος προσλαμβανόταν για την αποκομιδή απορριμμάτων και μέσα σε λίγο καιρό «μετακόμιζε» σε κάποια άλλη υπηρεσία.

ΓΙΑ ΝΑ τελειώνουν όλα αυτά τα προβλήματα πρέπει ουσιαστικά να ελαχιστοποιηθούν οι συμβασιούχοι σε όλο το Δημόσιο. 

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να γίνουν μονιμοποιήσεις. 

Αντιθέτως, πρέπει κάθε φορέας να αποδείξει πόσους υπαλλήλους χρειάζεται σε κάθε πόστο και σε συνδυασμό με αξιολόγηση των προσόντων να καλυφθούν όποια κενά υπάρχουν σε άλλους τομείς. 

Αυτό δεν βολεύει τους πολιτικούς, γιατί δεν θα μπορούν να υπόσχονται «βόλεμα» σε στρατιές συμβασιούχων, τους οποίους στη συνέχεια θα υπόσχονται ότι θα μονιμοποιήσουν. Γι’ αυτό το λόγο και πιθανότατα δεν θα γίνει. Ε, τότε ας μην παραπονιέται κανείς. Ας απολαύσουμε όλοι μαζί τις μυρωδιές που αναδύονται από τα βουνά των απορριμμάτων μπροστά στα σπίτια μας.

Η ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗ μαυρογυαλουρικού τύπου μεταξύ κράτους και πολίτη αποτελεί...

 τη μεγαλύτερη παθογένεια της χώρας μας. Και δεν υπάρχει μόνο στους συμβασιούχους των δήμων. Τα ίδια συμβαίνουν και με τους υπαλλήλους της ΔΕΗ που αρνούνται να μετατεθούν, αν και «δουλεύουν» σε μονάδες που δεν λειτουργούν! Τα ίδια συμβαίνουν με τα αυθαίρετα, τις εκτάσεις των δασικών χαρτών, τη φοροδιαφυγή, την παραπαιδεία και δεκάδες άλλα ζητήματα της καθημερινότητας. Πότε είπαμε ότι θα βγούμε από τα Μνημόνια;