Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας/Εγκληματολογίας (PhD in Sociology of policing, University of Essex, UK), ειδικευμένος σε θέματα Ασφάλειας, Αστυνόμευσης και Ποινικού Συστήματος στις ΗΠΑ (Loyola University of Chicago.)
Σε πρόσφατο άρθρο μου για τη βία, είχα
αναφέρει πως δεν μπορεί να υπάρξει και να εδραιωθεί αν δεν βρει πρόσφορο
έδαφος. Αν δεν υπάρχει σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που θεωρεί ότι
είναι αποδεκτή επιλογή και μέσο "αντίστασης" απέναντι σε όποιον ή
οτιδήποτε θεωρούμε ότι μας καταπιέζει.
Μέσα στα πολύ θετικά σχόλια που
εισέπραξα υπήρξαν και αντίθετες (καλοδεχούμενες) φωνές που παρατήρησαν
ότι δεν υπάρχει κοινωνική αποδοχή της βίας και πως πολλοί αντιδρούν.
Απάντησα ότι κοινωνικές αντιδράσεις εναντίον της βίας δεν βλέπω πουθενά
(παρά μόνο κοινότοπες, χλιαρές και "πολιτικώς ορθές" δηλώσεις) και πως
ακόμα και αν η πλειοψηφία είναι εναντίον, παραμένει σιωπηλή άρα
ανύπαρκτη.
Το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο και έχει
ως ορμητήριο το εφηβικό, ανώριμο και πρωτόγονο θυμικό μας. Αρκεί να
θυμηθούμε πόσοι έλεγαν "καλά να πάθουν" για τα θύματα της 11ης
Σεπτεμβρίου. Πόσοι συμψήφιζαν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με τα αθώα
θύματα των Δίδυμων Πύργων. Πόσοι υποκριτικά έλεγαν "λυπηρό είναι...
ΑΛΛΑ..." και ακολουθούσε πλήρης υπεράσπιση των τρομοκρατών. Θυμάμαι πώς
τότε είχα μόλις επιστρέψει από τις ΗΠΑ όπου σπούδαζα και με το που
τολμούσα να ψελλίσω κάτι αμέσως δεχόμουν επίθεση ως... πράκτορας (!) της
Αμερικάνικης Πρεσβείας ή οπαδός του... διεθνούς Σιωνισμού! Είμαι
βέβαιος πως κάποιοι από εσάς γελάτε αλλά δυστυχώς και το γέλιο μας
απέναντι στις γελοιότητες δείχνει ανοχή...
Θυμάμαι επίσης πόσοι έλεγαν το κυνικό
και απάνθρωπο "καλά του έκαναν" κάθε φορά που είχαμε ένα θύμα της 17
Νοέμβρη. Στα καφενεία της εποχής, γινόντουσαν ενδελεχείς αναλύσεις
σχετικά με το παρελθόν του θύματος και τα... πορίσματα ενοχής ήταν
σχεδόν καθολικά! "Μασόνος", "πλουτοκράτης", "τραπεζίτης" ήταν οι
"κατηγορίες" αυτών των ιδιότυπων λαϊκών δικαστηρίων που νομιμοποιούσαν
εκτελέσεις και απέδιδαν ιδιότητες Ιαβέρη στους δολοφόνους που εν μια
νυκτί γίνονταν λαϊκοί ήρωες.
Δεν άργησε αυτή η κοινωνική επιταγή να
βρει τους πολιτικούς της εκφραστές. Δεν είναι μυστικό ότι οι σημερινοί
κυβερνώντες ήταν πρωτοπόροι στη ρητορική μίσους στα αντιπολιτευτικά τους
χρόνια. Κάθε βίαιη πράξη βαφτιζόταν "δικαιολογημένη αντίδραση του
καταπιεσμένου λαού". Κάθε ξυλοδαρμός πολιτικού "λαϊκό ξέσπασμα". Κάθε
παρανομία "πράξη αντίστασης". Αν ανατρέξει κανείς στις αναρτήσεις
κυβερνητικών στελεχών όταν ήταν στην αντιπολίτευση θα ανατριχιάσει από
την κυνική και απροκάλυπτη υπεράσπιση της βίας ως μέσο πολιτικής
αλλαγής. Σημαίνον στέλεχος και πρώην υπουργός της συγκυβέρνησης
αναφέρει πως "μόνο η βία θα μας σώσει" και θεωρεί πως "λάθος άτομα
σκότωνε η 17 Ν" (!) εννοώντας πως ο Λουκάς Παπαδήμος (τον οποίο σε
ανάρτηση του λίγο πριν καθύβριζε αισχρά) θα έπρεπε να είναι ανάμεσα σε
αυτούς!
"Βία στη βία της εξουσίας" ακούγαμε (και
ακούμε) συνεχώς. Οι σημερινοί κυβερνώντες μας έλεγαν ότι βρισκόμαστε
"υπό κατοχή" και πρέπει να αντιδράσουμε "δυναμικά".
Όταν υπεύθυνοι (;)
πολιτικοί ταγοί ξεστομίζουν τέτοιες εκφράσεις, αυτομάτως παρέχουν
νομιμοποιητικό πλαίσιο στον μέσο πολίτη να συμπεριφερθεί με λογική
"αντάρτη" που πολεμάει στρατό κατοχής. Κάθε μορφή βίας θεωρείται θεμιτή.
Απ το να μη πληρώνεις διόδια μέχρι να δέρνεις πολιτικά στελέχη. Όλα
"παίζουν" σε μια αρένα Ρωμαϊκού τύπου όπου ο πιο σκληρός κερδίζει και οι
αντίπαλοι του δεν ηττώνται απλώς αλλά εξαϋλώνονται.
Το 'χω ξαναγράψει και συνεχίζω. Η βία
μας αρέσει! Όσο σκληρό και αν ακούγεται! Στον παράξενο και στρεβλό
αξιακό μας κώδικα η βίαιη συμπεριφορά καταδεικνύει "τόλμη", "ανδρεία",
"μαχητικότητα". Όποιος δεν αντιδρά βίαια, είναι πιόνι του συστήματος,
συμβιβασμένος και άξιος της μοίρας του.
Απέναντι στους Νόμους και στο Πολίτευμα,
αντιδρούμε απαξιωτικά σαν να πρόκειται για συνθήκες που μας έχουν
επιβληθεί και έχουμε "χρέος" να τις εξοβελίσουμε. Κάθε φορά που μιλάω
στους φοιτητές μου για την Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία και τα πλαίσια
(ναι, υπάρχουν και αυτά) που λειτουργεί, ακούω μετά λύπης μου
καφενεϊακού τύπου σχόλια όπως "δάσκαλε τι μας λες, ποια δημοκρατία; Μας
καταπιέζουν και πρέπει να τους τσακίσουμε"!
Όταν ρωτώ "ποιοι σας
καταπιέζουν, γιατί σας καταπιέζουν και πώς ακριβώς σκοπεύετε να τους
τσακίσετε" απαντούν "όλοι, επειδή μας μισούν, και θα τους τσακίσουμε με
οποιοδήποτε τρόπο"!
Όλοι εναντίον όλων, χωρίς λογική και με διάθεση να
γίνουν "όλα κούγκι" όπως έλεγαν κάποια κυβερνητικά στελέχη.
Γιούρια με
το γιαταγάνι στο χέρι και όποιος μείνει όρθιος επιβάλλεται!
Ιδού το αυγό του φιδιού! Νέα παιδιά,
μπολιασμένα με μίσος έτοιμα να γίνουν πρόθυμα εργαλεία βίας. Νεανικές
ψυχές με απόλυτη περιφρόνηση για το Νόμο καθοδηγούμενες από ένα θυμικό
που απλώς θέλει να καταστρέψει κάθε τι αντίθετο.
Ας πούμε όμως πώς δεν είναι όλοι έτσι.
Ας το ελπίσουμε να μην είναι… Έστω ότι ένα παιδί αντιλαμβάνεται πώς
λειτουργεί η συντεταγμένη πολιτεία, το κράτος και οι νόμοι. Πού θα βρει
συμπαράσταση στις σκέψεις του;
Ας σκεφτούμε σε ποιό κοινωνικό πλαίσιο
κινείται.
Οι δάσκαλοι του θεωρούν ότι μπορείς να ασκήσεις "βία στη βία
της εξουσίας" επειδή τους έκοψαν τον μισθό.
Οι γονείς του θεωρούν ότι
πρέπει "να βάλουμε τους 300 της βουλής σε ένα καράβι και να το
βουλιάξουμε γιατί μας πρόδωσαν"! (Προσέξτε: όχι να τους αλλάξουμε
φέρνοντας καλύτερους αλλά να τους πνίξουμε!)
Οι φίλοι του παρακολουθούν
την πλειοδοσία κυνισμού και προτροπής σε βία από πολλά πολιτικά στελέχη
και διαμορφώνουν τις πεποιθήσεις τους βάσει αυτών.
Πώς μπορεί λοιπόν ο
οποιοσδήποτε να βαδίσει κόντρα στο ρεύμα των καιρών;
Μοιραία θα αφομοιωθεί από την κυρίαρχη τάση!
Δεν έχω κάτι να προτείνω κλείνοντας. Έχω
πολλάκις γράψει ότι το μόνο που μας απομένει είναι...
Δεν
ελπίζω σε κάτι τέτοιο διότι είναι επίπονο και δε μας αρέσουν τα δύσκολα.
Είναι ευκολότερο να κατασκευάζουμε εχθρούς και να κατηγορούμε εκείνους
για τα δεινά μας.
Θα πω απλώς ότι ναι, παντού στον κόσμο
υπάρχει βία και σε πολλές χώρες περισσότερη από την δική μας. Πουθενά
στον πολιτισμένο κόσμο όμως δεν υπάρχει αυτή η ανοχή (αποδοχή) που
δείχνουμε εμείς!
Παντού η βία αντιμετωπίζεται ως στρέβλωση και την
πολεμούν. Εμείς κάνουμε τους υπερασπιστές της Υπουργούς….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου