EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Στα χρόνια που η Αριστερά είχε κάποιο διακριτό νόημα, υπήρχαν κάτι
γερόντια που μετρούσαν τα χρόνια στο ξερονήσι όπως τις χάντρες του
κομπολογιού στα κιτρινισμένα, από τον «Ασσο» σκέτο, δάχτυλα.
Πάνε αυτά,
ευτυχώς πέρασαν, τα πρόσωπα που χαράχθηκαν με εξορία και φυλακίσεις δεν
υπάρχουν πια παρά μόνο μέσα στην εθνική μνήμη.
Τώρα το αγωνιστικό φρόνημα και, κυρίως, η επαφή με το λαϊκό στοιχείο,
επιβεβαιώνονται με πιο απλά πράγματα:
Ψήφισες «Όχι» στο δημοψήφισμα;
Εσυρες τα πόδια σου στο χορό των αφελών του Συντάγματος;
Αποκάλεσες,
μέσα από αφρούς, κάποιον «γερμανοτσολιά»;
Χτύπησες με μανία, πίσω από
ψευδώνυμο, τα πλήκτρα στο twitter;
Εχεις μείνει στο Αιγάλεω;
Είναι εμφανές, ότι ο Δημήτρης Τζανακόπουλος εκστόμισε μία ανοησία,
όταν είπε ότι έμεινε δύο χρόνια στο Αιγάλεω, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης
δεν ξέρει καν πού πέφτει. Και είναι λογικό. Ο πολιτικός λόγος έχει
εκπέσει πλέον σε επίπεδο twitter (αυτό και αν το έχει σπουδάσει ο
Τζανακόπουλος). Όταν, λοιπόν, ψάχνεις την ατάκα, κάποια στιγμή θα
εκτεθείς με μία επιπολαιότητα.
Θυμίζει τον μπελά που βρήκαν ο
Μαχαιρίτσας με τον Νταλάρα όταν τραγούδησαν για «αγχωμένη μαλακία»
στο «Διδυμότειχο Blues».
Ε, και ο Τζανακόπουλος αγχωμένος ήταν. Τέλος
πάντων, κάποια στιγμή θα ζητήσει συγγνώμη από τον λαό του Αιγάλεω και το
θέμα θα ξεχαστεί αν και, μεταξύ μας, μάλλον αδικείται ο εκπρόσωπος. Δεν
είναι και λίγο να σε έχουν σπουδάσει στο Λονδίνο και να κατρακυλάς ως
το Αιγάλεω -η εμπειρία σε σημαδεύει.
Παρεμπιπτόντως δε, θα έχει
ενδιαφέρον να ρωτήσει συντρόφους του, ξεκινώντας από τον Πρωθυπουργό και
καταλήγοντας στον Ευκλείδη, αν ξέρουν πού ακριβώς πέφτει το Αιγάλεω.
Όμως το θέμα μας δεν είναι ακριβώς η ατυχής αναφορά του κυβερνητικού
εκπροσώπου. Αυτό θα μπορούσε να έχει συμβεί σε όλους μας.
Το θέμα μας
είναι...
Είναι το άγχος να μετατρέψει την πολιτική αντιπαράθεση σε κάτι εμφανώς
γελοίο και βαθιά διχαστικό: στην κόντρα ανάμεσα στον λαό και στο
Κολωνάκι.
Θα μιλάει ο Τζανακόπουλος και από πίσω θα παίζει μπαγλαμαδάκι,
για να σου θυμίζει ότι οι άλλοι ακούν σαξόφωνο.
Δεν είναι παράλογο.
Όταν, σε γενικές γραμμές, η πολιτική είναι κοινή, κάπου πρέπει να
αποτυπωθούν οι διαφορές και να σκαφτούν χαρακώματα. Ας είναι, λοιπόν, η
σύγκρουση αισθητικής φύσης με ταξικούς υπαινιγμούς. Αυτό κάνει και ο
Τσίπρας όταν δηλώνει, από το βήμα της Βουλής, ότι προτιμά να έχει
Καρανίκες στο Μαξίμου παρά πτυχία του Χάρβαρντ.
Ο Τζανακόπουλος θα πει και άλλα. Και δεν θα είναι και ο μόνος. Μέχρι
τις εκλογές μπορεί να δεις τον Τσίπρα να ανακαλύπτει πάλι το τζάκετ, να
κάνει προσκυνηματική επίσκεψη σε ξερονήσια και να τσιμπάει φέτα και
ελιές με χύμα ρετσίνα σε κουτούκι της Καισαριανής. Και καλά θα κάνουν.
Οι φτωχοί άνθρωποι του λαού είναι η δύναμή τους. Για αυτό και κάνουν τα
πάντα για να τους πολλαπλασιάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου