Θαυμάζω την αθωότητα από όπου κι αν προέρχεται.
Τι λέω τη θαυμάζω; Τη ζηλεύω. Αυτά τα αιώνια παιδιά που ακόμη κι αν
γεράσουν, όταν το μυαλουδάκι τους ταξιδεύει στα περασμένα δεν βρίσκουν
τίποτε για να το μετανιώσουν. Ολα τα έκαναν καλά, κι αν κάτι δεν έκαναν
καλά, δεν φταίνε οι ίδιοι. Εφταιξαν οι περιστάσεις, κάποιοι κακόβουλοι
που τους παγίδευσαν, η αστοχία των υλικών.
Κακό πράγμα η ενοχή. Σε αναγκάζει να σκεφτείς, να αποδεχθείς τα σφάλματά σου και, το χειρότερο, αν δεν μπορείς να τα διορθώσεις, τουλάχιστον να μην τα επαναλάβεις. Και γιατί παρακαλώ να μην επαναλάβεις σφάλματα που έχεις ήδη κάνει, αφού τώρα η πείρα σού επιτρέπει να σφάλεις ακόμη περισσότερο;
Η αθωότητα σηματοδοτεί την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον αριστερό και στον ζηλωτή χριστιανό.
Ο χριστιανός είναι καταδικασμένος στην ενοχή, από το προπατορικό αμάρτημα ώς το τελευταίο όνειρο που είδε προχθές.
Ο αριστερός ιδεολόγος γεννήθηκε αθώος σε έναν κόσμο που όσοι δεν είναι σαν κι αυτόν είναι ένοχοι.
Η ανθρώπινη εκατόμβη που έσπειραν οι κομμουνιστικές επαναστάσεις σε όλον τον πλανήτη στη διάρκεια του εικοστού αιώνα στηρίχθηκε στο αίσθημα της αθωότητας. Αθώος ήταν ο Λένιν όταν δολοφονούσε τους Ρομανόφ, αθώος ο Στάλιν, αθώοι ο Μάο και ο Πολ Ποτ. Τα θύματά τους ήσαν εκ προοιμίου ένοχα.
Το αίσθημα της αθωότητας είναι ο μοχλός της επικράτησης της Αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός πολιτισμός, από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν τα πήγαινε καλά με τις ενοχές. Ηταν πολιτισμός της αιδούς. Η δημόσια αιδώς ήταν πάντα ισχυρότερη από την προσωπική ενοχή. Το αίσθημα της αθωότητας την παρέσυρε κι αυτήν μαζί με άλλα λύματα. Ο αθώος δεν αισθάνεται αιδώ. Είναι ανενδοίαστος γιατί έχει προτάξει το δίπολο της ενοχής και της αθωότητας και έχει επιλέξει για τον εαυτό του την αθωότητα.
Ο κ. Τσακαλώτος δεν αισθάνεται ντροπή όταν διαψεύδοντας ανενδοιάστως τους παλικαρισμούς του δεν παραιτείται.
Και οι πρώην «Αγανακτισμένοι» που ψηφίζουν και με τα δύο τους χέρια τα μνημόνια αθώοι κι αυτοί. Ανενδοίαστα αθώοι.
Την κ. Φωτίου σε δύο χρόνια θα τη θυμάται μόνον ο περιπτεράς της γειτονιάς της. Τη φωνή της όμως που αναρωτιέται, «με συγχωρείτε απατεώνες είμαστε;», λίγοι θα την ξεχάσουν.
Δεν είστε απατεώνες. Είστε...
αθώοι. Και κανείς απατεώνας δεν αισθάνεται ενοχές. Πιστεύει στην αθωότητά του όπως η κυρία πιστεύει ότι το αφεντικούλι της είναι ηγέτης παγκοσμίου εμβελείας – το είπε κι αυτό. Ναι, με τόσο ευτελή υλικά η Ελλάδα κάνει θαύματα, σαν τα γεμιστά.
Μπροστά σε τόση και τέτοια καταρροή αθωότητας αρχίζω να εκτιμώ τις ενοχές μου. Φοβούμαι δε ότι αν αυτοί συνεχίσουν να μας απασχολούν με τα καμώματά τους θα ασπαστώ τον προτεσταντισμό.
Κακό πράγμα η ενοχή. Σε αναγκάζει να σκεφτείς, να αποδεχθείς τα σφάλματά σου και, το χειρότερο, αν δεν μπορείς να τα διορθώσεις, τουλάχιστον να μην τα επαναλάβεις. Και γιατί παρακαλώ να μην επαναλάβεις σφάλματα που έχεις ήδη κάνει, αφού τώρα η πείρα σού επιτρέπει να σφάλεις ακόμη περισσότερο;
Η αθωότητα σηματοδοτεί την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον αριστερό και στον ζηλωτή χριστιανό.
Ο χριστιανός είναι καταδικασμένος στην ενοχή, από το προπατορικό αμάρτημα ώς το τελευταίο όνειρο που είδε προχθές.
Ο αριστερός ιδεολόγος γεννήθηκε αθώος σε έναν κόσμο που όσοι δεν είναι σαν κι αυτόν είναι ένοχοι.
Η ανθρώπινη εκατόμβη που έσπειραν οι κομμουνιστικές επαναστάσεις σε όλον τον πλανήτη στη διάρκεια του εικοστού αιώνα στηρίχθηκε στο αίσθημα της αθωότητας. Αθώος ήταν ο Λένιν όταν δολοφονούσε τους Ρομανόφ, αθώος ο Στάλιν, αθώοι ο Μάο και ο Πολ Ποτ. Τα θύματά τους ήσαν εκ προοιμίου ένοχα.
Το αίσθημα της αθωότητας είναι ο μοχλός της επικράτησης της Αριστεράς. Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός πολιτισμός, από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν τα πήγαινε καλά με τις ενοχές. Ηταν πολιτισμός της αιδούς. Η δημόσια αιδώς ήταν πάντα ισχυρότερη από την προσωπική ενοχή. Το αίσθημα της αθωότητας την παρέσυρε κι αυτήν μαζί με άλλα λύματα. Ο αθώος δεν αισθάνεται αιδώ. Είναι ανενδοίαστος γιατί έχει προτάξει το δίπολο της ενοχής και της αθωότητας και έχει επιλέξει για τον εαυτό του την αθωότητα.
Ο κ. Τσακαλώτος δεν αισθάνεται ντροπή όταν διαψεύδοντας ανενδοιάστως τους παλικαρισμούς του δεν παραιτείται.
Και οι πρώην «Αγανακτισμένοι» που ψηφίζουν και με τα δύο τους χέρια τα μνημόνια αθώοι κι αυτοί. Ανενδοίαστα αθώοι.
Την κ. Φωτίου σε δύο χρόνια θα τη θυμάται μόνον ο περιπτεράς της γειτονιάς της. Τη φωνή της όμως που αναρωτιέται, «με συγχωρείτε απατεώνες είμαστε;», λίγοι θα την ξεχάσουν.
Δεν είστε απατεώνες. Είστε...
αθώοι. Και κανείς απατεώνας δεν αισθάνεται ενοχές. Πιστεύει στην αθωότητά του όπως η κυρία πιστεύει ότι το αφεντικούλι της είναι ηγέτης παγκοσμίου εμβελείας – το είπε κι αυτό. Ναι, με τόσο ευτελή υλικά η Ελλάδα κάνει θαύματα, σαν τα γεμιστά.
Μπροστά σε τόση και τέτοια καταρροή αθωότητας αρχίζω να εκτιμώ τις ενοχές μου. Φοβούμαι δε ότι αν αυτοί συνεχίσουν να μας απασχολούν με τα καμώματά τους θα ασπαστώ τον προτεσταντισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου