Τα παιδικά μου καλοκαίρια ήταν ήσυχα.
Θυμάμαι, τις νύχτες στο κρεββάτι μου, να ακούω μουσική απ’ το
γουόκμαν, να κοιτάζω το ταβάνι και να σκέφτομαι πως θα είναι η ζωή μου
όταν θα είμαι 25 και 30 χρονών. Όταν είσαι 12 το 25 και το 30 σου
φαίνεται πολύ μακρυά. Με φαντασιωνόμουν σ’ αυτές τις ηλικίες ευτυχισμένο
κι ερωτευμένο χωρίς ενοχή…
Τα παιδικά μου καλοκαίρια περάσανε κάπως μουσικά σαν ένα ωραίο
τραγούδι που τελείωσε.
Όχι παιδικό τραγούδι – δε μου άρεσαν τα παιδικά
τραγούδια όταν ήμουν παιδί, τώρα που μεγάλωσα μου αρέσουν. Τότε μου
άρεσαν τα πολιτικά τραγούδια που άκουγε ο πατέρας μου, τα ερωτικά που
άκουγε η μητέρα μου και τα ροκ που άκουγαν τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου.
Από τότε πέρασαν πολλές άυπνες νύχτες και πολλά χρόνια…
Το περσινό Καλοκαίρι ήταν κι αυτό άυπνο και κατακίτρινο. Με εφιάλτες
και με μια ωραία κρίση πανικού. Όπως και τα Καλοκαίρια
2010-2011-2012-2013-2014.
Τα Καλοκαίρια αυτά όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ ανεβοκατέβαινα τη
Λεωφ. Αλεξάνδρας καμιά δεκαριά φορές και γυρνούσα σπίτι μισός και άδειος
και σκεφτόμουν τα παιδικά μου καλοκαίρια και την «ηρεμία» τους.
Έπαιρνα από τη σαράβαλη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο της Μαλβίνας «Πιο πολύ, πιο πολλοί» και κολλούσα για ώρες σε μία παράγραφο…
«δε θέλω να κάνω τίποτα στη ζωή μου. Ίσα να ανασαίνω. Να κάνει κρύο και να τρώω παγωτό. Να χώνομαι μετά σ’ ένα ζεστό μπάνιο. Τα βιβλία μου, κανένα χάπι το Σαββατόβραδο, χορός μετά. Ένας άνθρωπος να μου πει μια καληνύχτα μετά. Δε φτάνουν αυτά για μια ζωή;»
Αυτά ακριβώς θέλω κι εγώ.
Τελικά πόσο δύσκολα είναι τα απλά;
Εσύ, μου τα κάνεις δύσκολα, χρόνια τώρα που δεν μπορώ να σε πιάσω με
τίποτα, αφού όταν σε βλέπω, μου φαίνονται, ακόμα και αυτά, τα πιο χλωμά
μου καλοκαίρια φωτεινά!
Τελευταίο μου όμορφο Καλοκαίρι ήταν του 2009!
Θυμάσαι; Τότε που σε γνώρισα μεσάνυχτα σ’ένα μπαράκι.
Θέλω να γυρίσω εκεί και να ξαναρχίσω απ’τη αρχή.
Αλλιώς.
Μήπως και ξαναγίνουν όμορφα τα Καλοκαίρια μου._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου