Το σενάριο ήταν κάπως έτσι: οι Podemos
θα σάρωναν στην Ισπανία, ο "Πάμπλο" θα είχε το πάνω χέρι σε μια από τις
μεγαλύτερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης και από την
επομένη, μαζί με τον Alexis που έχει το πάνω χέρι στην πιο ταλαιπωρημένη
χώρα των ιδίων οργανισμών, θα ξεκινούσαν την μεγάλη πορεία για την
αλλαγή της Ευρώπης. Προς τα αριστερά εννοείται.
Σ' αυτό το επαναστατικό σχέδιο ήταν όλοι
καλοδεχούμενοι, αρκεί να αναγνώριζαν ποιοί ήταν οι αρχηγοί. Ο Ολάντ,
σύμφωνα με κάτι μπερδεμένα που ακούστηκαν από τον Πρωθυπουργό στη
συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, είχε σχεδόν συρθεί στα
πόδια τους και τους ζήτησε να μην τον ξεχάσουν στις μεγάλες ανατροπές
που ετοίμαζαν. Χαμένος, για χαμένος.
Στην ίδια συνεδρίαση ο Αλέξης Τσίπρας
ενημέρωσε -με συγκινητικούς τόνους, ανάλογους της ιστορικής στιγμής που
ζούσαν- τους συντρόφους του ότι μίλησε με τον "Πάμπλο" και του είπε:
"Το Σεπτέμβριο στο Σύνταγμα μας είπες να αντέξουμε και έρχεστε. Αντέξαμε
και σας περιμένουμε. Είστε οι πυροκροτητές". Δεν είναι πλάκα. Έτσι τα
είπε.
Μετά ξύπνησε. Ο Πάμπλο ήρθε τρίτος και
καταϊδρωμένος. Η "προοδευτική αντεπίθεση εναντίον των δυνάμεων της
ακροδεξιάς" που θα ξεκινούσαν οι δυο τους -με τρίτον προοδευτικό τον
Καμμένο εννοείται- πρέπει να περιμένει. Με άλλα λόγια: από τη Δευτέρα
αντί "εμείς στους οποίους έλαχε ο κλήρος", να αλλάξουμε την Ευρώπη,
απλώς γελάει η Ευρώπη μαζί μας.
Να το σοβαρέψουμε:
Δεν είναι κρίμα
ολόκληρος Πρωθυπουργός μιας χώρας που πρέπει να βαδίζει σε τεντωμένο
σκοινί για μεγάλο διάστημα ακόμη αν θέλει να επιβιώσει, αντί να
ασχολείται με τα άπειρα προβλήματά της να αερολογεί στις κομματικές
συνάξεις για τις αριστερές πανευρωπαϊκές εκστρατείες που θα τιμωρήσουν
τους ακροδεξιούς, τους εθνικιστές και τους νεοφιλελευθέρους; Και
ταυτόχρονα βέβαια να κυβερνήσει με τον εγχώριο υβρίδιο τους, αλλά ας μην
κολλήσουμε εκεί.
Η ήττα της ισπανικής Αριστεράς θα ήταν
απλώς ένα συνηθισμένο εκλογικό επεισόδιο -σαν αυτά που συμβαίνουν
διαρκώς στις κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες: άλλος κερδίζει άλλος χάνει
και αντιστρόφως, -χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις στα καθ' ημάς.
Έγινε θέμα και ίσως επιδεινωθεί κιόλας
στη σύνοδο Κορυφής γιατί ο Πρωθυπουργός -λίγο ως αιθεροβάμων, λίγος ως
άσχετος με την Ευρώπη και λίγο ως κυνισμός εξουσιαστής- διάβασε στο
αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και στο αποτέλεσμα που ανέμενε
στις ισπανικές εκλογές, τη "μεγάλη στιγμή του" να συνταράξει την
ιστορία. Ο επαναστατικός αταβισμός πέρασε σε έξαρση. Αυτό που δεν του
έδωσε ο Βαρουφάκης το παίρνει από τον Μπόρις Τζόνσον.
Η ιστορία δεν του έκανε το χατίρι. Οι
"άλλοι" δεν τράπηκαν σε φυγή . Ο Πάμπλο και ο Αλέξης ήταν έτοιμοι να
διακηρύξουν την επαναστατική αλήθεια τους στην Ευρώπη. Αλλά πλέον
συνθέτουν ένα ιδιότυπο ντουέτο, στο όποιο μπορεί να διακρίνει κανείς
εύκολα τα χαρακτηριστικά του δον Κιχώτη και του Σάντο Πάντσα.
Διηγούμενος την ιστορία τους ο Θερβάντες έγραφε: "Τα γεγονότα είναι εχθροί της αλήθειας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου