«Φουρούμενα ανοιχτού τύπου» χαρακτήρισε τα υπό κατασκευήν στρατόπεδα
φιλοξενίας των μεταναστών ο κ. Μουζάλας. Ο εστι μεθερμηνευόμενον, πάντα
από τον ίδιο, ότι θα υπάρχει εσωτερική φύλαξη ώστε να μην προκαλούνται
έκτροπα ανάμεσα στους φιλοξενούμενους. Τα εξωτερικά σύνορα θα είναι
ανοιχτά σαν τα θαλάσσια του Αιγαίου, προφανώς για να μην εμποδισθεί η
ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πλούτου ανάμεσα στους εντός και τους εκτός.
Οπως είπε και ο κ. Τσακαλώτος, «ο ταξικός μίσος» (sic) δεν προκαλείται
ποτέ από την αναδιανομή του πλούτου. Κοινώς τα στρατόπεδα θα είναι κάτι
σαν την πλατεία Βικτωρίας, εκεί όπου το Σάββατο το απόγευμα διεξήχθη
καρεκλοπόλεμος ανάμεσα στους «συμπαραστάτες» των μεταναστών και την
Αστυνομία. Την ίδια ώρα είχε απαγορευθεί η συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής
για τα Ιμια, όχι όμως και ο ανθρωπιστικός καρεκλοπόλεμος.
Ενας νέος γρίφος στο εκφραστικό οπλοστάσιο της Αριστεράς. Είναι το
στρατόπεδο που δεν είναι ακριβώς στρατόπεδο. Είναι κάτι που μοιάζει με
στρατόπεδο, κάτι που φέρνει σε στρατόπεδο αλλά δεν είναι σαν τα δεξιά
στρατόπεδα από τα οποία το ελάχιστο που μπορεί να ζητήσει κανείς είναι
άδεια εισόδου και εξόδου. Ποιος κοροϊδεύει ποιον;
Ολοι στο ίδιο καζάνι
βράζουμε και όταν η πραγματικότητα βγάζει τη γλώσσα της και κάνει
γκριμάτσες, όλους μας κοροϊδεύει. Τι να κάνουν κι αυτοί;
Πέρυσι
χλευάζαμε τον άλλον που είχε μιλήσει για «δημιουργική ασάφεια». Σαν να
μην είχαμε αντιληφθεί πως η πιρουέτα αποκάλυπτε με απόλυτη σαφήνεια το
πολιτικό πρόγραμμα των Συριζανέλ. Το μόνο σαφές σ’ αυτόν τον χρόνο είναι
πως όλα είναι ασαφή. Σαφές το ασαφές.
Σε άρθρο του στην εφημερίδα της ελεύθερης έκφρασης του κόμματός του, ο
κ. Τσίπρας, κάνοντας τον απολογισμό του δωδεκαμήνου, διαβεβαίωσε το
αναγνωστικό του κοινό πως η Ελλάδα σήμερα δεν είναι μόνη της στην
Ευρώπη. Ολο και περισσότερες δυνάμεις κατανοούν και συμπαρίστανται στον
αγώνα της.
Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις;
Μα οι δυνάμεις της Αριστεράς.
Πού βρίσκονται αυτές οι δυνάμεις;
Μα στην Ευρώπη. Αν η Ευρώπη και η
Αριστερά δεν μετεωρίζονταν σαν τη Νεφελοκοκκυγία του Αριστοφάνη, κάπου
ανάμεσα στην πραγματικότητά τους και στις λέξεις που έχουν χάσει τη
σημασία τους –βλ. «φρουρούμενα ανοιχτού τύπου»–, τότε πώς θα μπορούσε ο
κ. Τσίπρας να ισχυρισθεί πως δεν είμαστε μόνοι;
«Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ο κόσμος της ασάφειας, εκεί όπου
οι λέξεις έχουν χάσει την εμβρίθεια της σημασίας τους, το βάρος τους, το
αντίκρισμά τους. Για να είμαι δίκαιος:
Για να επιτύχει να κατασκευάσει
στρατόπεδα φρουρούμενα μεν, ανοιχτού τύπου δε, η Ελλάδα κόπιασε για
δεκαετίες. Ιδρωσαν εκπαιδευτικοί, πολιτικές εξαντλήθηκαν παρασύροντας
τους πολιτικούς τους, νομοθέτες καταπόνησαν την κοινή λογική,
τηλεοπτικοί ρεπόρτερ ξεπάγιασαν μαζί με τους αγρότες στα μπλόκα. Αν όμως
η οικονομική κρίση παραμένει για τους περισσότερους μια ασαφής
κατάσταση, η πλημμυρίδα των προσφύγων και των μεταναστών μάς αφήνει
άφωνους με τη σαφήνειά της.
Απ’ αυτήν την άποψη έχει δίκιο ο κ. Μητσοτάκης που είπε ότι θα αφήσει
το μεταναστευτικό εκτός αντιπολιτευτικής ατζέντας διότι το ζήτημα είναι
εθνικό.
Καιρός να αντιληφθούμε, αν μη τι άλλο, πως και στη δημοκρατία
της ασάφειας ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου