Οπως έγινε και με την «περήφανη
διαπραγμάτευση έχοντας τα πουκάμισα έξω», έτσι και σε ό,τι αφορά την
οικονομική πολιτική, η κυβέρνηση έχει μόνο μία ιδέα και αυτή είναι
λάθος: την ιδέα της αρπαχτής.
Κανένα μέτρο δεν αφορά την παραγωγή νέου πλούτου· όλα στοχεύουν στην αρπαγή από το κράτος του υπάρχοντος ώστε να σπαταλούν ανενδοίαστα οι υπουργοί τα λεφτά μας. Φόροι, τέλη, ξανά φόροι, και ξανά μανά τέλη. Και όλα αυτά σχεδιάζονται και υλοποιούνται στο γόνατο. Από τη «σοσιαλιστική πολιτική» του σταθερού ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας, περάσαμε στον ΦΠΑ στην εκπαίδευση 23% καθολικώς· μετά στο 23% σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης πλην νηπιαγωγείων· κατόπιν έπεσε η ιδέα του τριφασικού ΦΠΑ και θα καταλήξουμε να πληρώσουν τη νύφη όσοι έτυχε να αγοράσουν τις καλές εποχές Ι.Χ. και τώρα δεν μπορούν να το ξεφορτωθούν.
Πάντα ήταν πρόχειρη η ελληνική πολιτική, υπό την έννοια «ξόδεψε τώρα και άσε στους επόμενους τον λογαριασμό». Η τωρινή κυβέρνηση, όμως, διόγκωσε σε υπερθετικό βαθμό και αυτή την παθογένεια. Ποτέ δεν υπήρξε ένα βασικό σχέδιο για τα έσοδα και τις δαπάνες του κράτους που να βαστάξει έστω ένα χρόνο· απόδειξη αυτού είναι οι συμπληρωματικοί προϋπολογισμοί που έρχονται κάθε χρόνο στη Βουλή.
Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πώς πολλοί –με πρώτη φυσικά την κυβέρνηση– πιστεύουν ότι το χρεοκοπημένο κράτος, που δεν μπορεί να κάνει ούτε τους δικούς του λογαριασμούς, θα καταφέρει να κατευθύνει τα πάντα: από τις τράπεζες μέχρι τη βιομηχανική πολιτική και το ασφαλιστικό.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτή η προχειρότητα του κράτους μεταφέρεται σε ολόκληρη την κοινωνία και στην οικονομία. Κουίζ:
Πόσοι θα σκέφτονταν σήμερα να αλλάξουν αυτοκίνητο, αφού δεν ξέρουν τι τους περιμένει με τα τέλη κυκλοφορίας;
Πόσοι θα ανοίξουν επιχείρηση, όταν η προκαταβολή φόρου αυξάνεται εν μια νυκτί από 55% σε 75%;
Ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα, όταν για «φιλολαϊκούς λόγους» το παραλιακό μέτωπο της Δραπετσώνας παραχωρείται στους δήμους, παρά τη σύμβαση που ήδη είχε υπογραφεί;
Αναρωτιόμαστε γιατί η Microsoft προτίμησε τη Ρουμανία από την Ελλάδα για κέντρο υποστήριξης των προϊόντων της (support center); Μα διότι εκεί τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν θα τους ξημερώσει κάποια έκτακτη εισφορά για να μπορέσει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης να δώσει 30 εκατομμύρια στην προβληματική Βιομηχανία Ζάχαρης.
«Η όποια “απόβαση” αμερικανικών κεφαλαίων στην Ελλάδα», έγραφε η «Καθημερινή», «αναμένεται να γίνει σχεδόν αποκλειστικά από τα λεγόμενα distress funds που ήδη προετοιμάζονται προκειμένου να εξαγοράσουν μεγάλο μέρος των μη εξυπηρετούμενων δανείων» (28.10.2015). Λογικό είναι:
Σε μια οικονομία όπου λειτουργεί ο «νόμος της αρπαχτής» μόνο αρπακτικά θα έρθουν να επενδύσουν.
Δυστυχώς, τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) ουδέν κατανοούν από τη λειτουργία της οικονομίας στο σύγχρονο περιβάλλον, και δεν θέλουν τίποτε να μάθουν. Κάθε απόπειρα εξορθολογισμού στηλιτεύεται ως «ξεπούλημα», ως «κακό συναπάντημα με τον νεοφιλελευθερισμό».
Δεν κατανοούν αυτό που έλεγε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ότι:
Θα συνεχίσουν να φορολογούν την αγελάδα μέχρις τελικού θανάτου της. Και μετά θα έρθει η σοσιαλιστική κατάρρευση. Οπως έγινε, εξάλλου, παντού στον κόσμο...
Κανένα μέτρο δεν αφορά την παραγωγή νέου πλούτου· όλα στοχεύουν στην αρπαγή από το κράτος του υπάρχοντος ώστε να σπαταλούν ανενδοίαστα οι υπουργοί τα λεφτά μας. Φόροι, τέλη, ξανά φόροι, και ξανά μανά τέλη. Και όλα αυτά σχεδιάζονται και υλοποιούνται στο γόνατο. Από τη «σοσιαλιστική πολιτική» του σταθερού ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας, περάσαμε στον ΦΠΑ στην εκπαίδευση 23% καθολικώς· μετά στο 23% σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης πλην νηπιαγωγείων· κατόπιν έπεσε η ιδέα του τριφασικού ΦΠΑ και θα καταλήξουμε να πληρώσουν τη νύφη όσοι έτυχε να αγοράσουν τις καλές εποχές Ι.Χ. και τώρα δεν μπορούν να το ξεφορτωθούν.
Πάντα ήταν πρόχειρη η ελληνική πολιτική, υπό την έννοια «ξόδεψε τώρα και άσε στους επόμενους τον λογαριασμό». Η τωρινή κυβέρνηση, όμως, διόγκωσε σε υπερθετικό βαθμό και αυτή την παθογένεια. Ποτέ δεν υπήρξε ένα βασικό σχέδιο για τα έσοδα και τις δαπάνες του κράτους που να βαστάξει έστω ένα χρόνο· απόδειξη αυτού είναι οι συμπληρωματικοί προϋπολογισμοί που έρχονται κάθε χρόνο στη Βουλή.
Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πώς πολλοί –με πρώτη φυσικά την κυβέρνηση– πιστεύουν ότι το χρεοκοπημένο κράτος, που δεν μπορεί να κάνει ούτε τους δικούς του λογαριασμούς, θα καταφέρει να κατευθύνει τα πάντα: από τις τράπεζες μέχρι τη βιομηχανική πολιτική και το ασφαλιστικό.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτή η προχειρότητα του κράτους μεταφέρεται σε ολόκληρη την κοινωνία και στην οικονομία. Κουίζ:
Πόσοι θα σκέφτονταν σήμερα να αλλάξουν αυτοκίνητο, αφού δεν ξέρουν τι τους περιμένει με τα τέλη κυκλοφορίας;
Πόσοι θα ανοίξουν επιχείρηση, όταν η προκαταβολή φόρου αυξάνεται εν μια νυκτί από 55% σε 75%;
Ποιος θα επενδύσει στην Ελλάδα, όταν για «φιλολαϊκούς λόγους» το παραλιακό μέτωπο της Δραπετσώνας παραχωρείται στους δήμους, παρά τη σύμβαση που ήδη είχε υπογραφεί;
Αναρωτιόμαστε γιατί η Microsoft προτίμησε τη Ρουμανία από την Ελλάδα για κέντρο υποστήριξης των προϊόντων της (support center); Μα διότι εκεί τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν θα τους ξημερώσει κάποια έκτακτη εισφορά για να μπορέσει ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης να δώσει 30 εκατομμύρια στην προβληματική Βιομηχανία Ζάχαρης.
«Η όποια “απόβαση” αμερικανικών κεφαλαίων στην Ελλάδα», έγραφε η «Καθημερινή», «αναμένεται να γίνει σχεδόν αποκλειστικά από τα λεγόμενα distress funds που ήδη προετοιμάζονται προκειμένου να εξαγοράσουν μεγάλο μέρος των μη εξυπηρετούμενων δανείων» (28.10.2015). Λογικό είναι:
Σε μια οικονομία όπου λειτουργεί ο «νόμος της αρπαχτής» μόνο αρπακτικά θα έρθουν να επενδύσουν.
Δυστυχώς, τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) ουδέν κατανοούν από τη λειτουργία της οικονομίας στο σύγχρονο περιβάλλον, και δεν θέλουν τίποτε να μάθουν. Κάθε απόπειρα εξορθολογισμού στηλιτεύεται ως «ξεπούλημα», ως «κακό συναπάντημα με τον νεοφιλελευθερισμό».
Δεν κατανοούν αυτό που έλεγε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ότι:
«Το κράτος δεν είναι η λύση, το κράτος είναι το πρόβλημα». Και θέλουν
όλο και περισσότερο κράτος και λιγότερη ιδιωτική πρωτοβουλία· όπως
διατυπώθηκε πολλάκις για τον τομέα της παιδείας.
Θα συνεχίσουν να φορολογούν την αγελάδα μέχρις τελικού θανάτου της. Και μετά θα έρθει η σοσιαλιστική κατάρρευση. Οπως έγινε, εξάλλου, παντού στον κόσμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου