Προχθες, τελευταία εργάσιμη του μήνα, ήμουν στην τράπεζα με τις ταυτότητες
οφειλής, δικές μου και των παιδιών μου, για να πληρώσω φόρους… Κάθε
είδους φόρους, όπως όλοι όσοι περίμεναν υπομονετικά και σκεπτικά στις
ουρές.
Οι περισσότεροι είχαμε το βλέμμα των ανθρώπων που συνεννοούνται
χωρίς να λένε κουβέντα. Η τράπεζα δεν είναι πια τράπεζα… Εδώ και χρόνια
δεν είναι, αλλά μετά τα capital controls έγινε τόσο καθαρό που σε
ξαφνιάζει: Ενα αξιοπρεπέστατο ταμείο με ευγενέστατο προσωπικό όπου
περιμένουμε μέχρι να πληρώσουμε, να πληρώσουμε, να πληρώσουμε... Αν
έχουμε, διότι αν δεν έχουμε, η τελευταία εργάσιμη του μήνα είναι ο
εφιάλτης στο δρόμο με τα χρέη. Που γίνονται ληξιπρόθεσμα, γίνονται
«κόκκινα» δάνεια, γίνονται ληγμένοι λογαριασμοί κ.ά.
Σκεφτόμουν, καθώς υπολόγιζα προσθέτοντας ποσά, τι θα απομείνει όταν πληρωθεί και ο τελευταίος λογαριασμός, ότι πριν από δέκα χρόνια όλοι εμείς, που χθες καθόμασταν στωικά στη σειρά με τα βιβλιάρια στα χέρια, θα ήμασταν έξαλλοι. Κι αυτή η οργή θα είχε αποτυπωθεί τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και έντυπα. Οι άδειες τσέπες και τα άδεια βιβλιάρια με μια νέα φοροεπιδρομή εν όψει -διότι μη γελιέστε, αυτό θα συμβεί- θα είχαν προκαλέσει κοινωνικό σεισμό και πολιτική κρίση. Αυτά δέκα χρόνια πριν, διότι δέκα χρόνια μετά ισχύει η αρχή του μιθριδατισμού. Συνηθίσαμε, δόση τη δόση, περικοπή την περικοπή, βάρος το βάρος, σε μιαν άλλη πραγματικότητα από την οποία νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Στην ίδια ουρά ήταν και όσοι πίστεψαν στα σοβαρά ότι μια άλλη
κυβέρνηση θα φέρει καλύτερο ή πολύ καλύτερο αποτέλεσμα από τις
προηγούμενες. Είχαν το ίδιο βλέμμα αλλά και τις ίδιες ταυτότητες
πληρωμής στα χέρια τους.
Ολοι μαζί λοιπόν, χωρίς αγανακτισμένους -είτε
σε πλατείες είτε σε τράπεζες-, χωρίς χρώματα και κόμματα, χωρίς
ψευδαισθήσεις και απόψεις καφενείου, χωρίς ελπίδα αλλά και χωρίς πάθος,
κοιταζόμασταν με κατανόηση περιμένοντας στις ουρές.
Αυτό είναι καλό ή κακό;
Δεν έχω ιδέα… Μια εξουθενωμένη κοινωνία είναι
επικίνδυνα απρόβλεπτη ή εύκολα χειραγωγήσιμη. Μπορεί λοιπόν να έχουν
δίκιο όσοι αφ’ υψηλού εξηγούν ότι μόνο μια «αριστερή» κυβέρνηση θα
μπορούσε να περάσει τα μέτρα, αλλά αυτή η πολιτική αμπελοφιλοσοφία δεν
εξηγεί γιατί επί έξι χρόνια τα μέτρα δεν μας έβγαλαν από την κρίση και
χρειάζονται πάλι πρόσθετα. Οπως δεν εξηγεί γιατί, ενώ το 2014 όλοι
πιστέψαμε ότι απέχουμε λίγο από τη γραμμή τερματισμού, ξαναβρεθήκαμε
τρεις γύρους και μερικές δεκάδες δισ. πίσω.
Αν πράγματι αυτά τα έφερε η
εκλογική φρενίτιδα που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή, τότε πληρώνουμε
πολύ ακριβά τις φιλοδοξίες κάποιων. Και τις πληρώνουμε την τελευταία
εργάσιμη κάθε μήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου